Nu ben ik dus hagedissen aan het witkalken.
Het is een fijn rustgevend werkje, en ze knappen er zienderogen van op.
Mooi onschuldig wit worden ze.
Ik stel me voor dat het gedachten zijn. Duisternissen die me uithollen en al m’n energie opvreten.
Geduldig schilder ik ze steeds opnieuw.
Wit witter witst.

Het valt me op hoe mijn geestesleven zich manifesteert in vleesgeworden metaforen. Dingen die ik kan doen.
Nou ik er toch ben…

Het moet maar gauw gaan sneeuwen. Is het je wel eens opgevallen dat in sneeuw zelfs de witste dingen ineens heel grauw zijn?
(Daarmee zou je kunnen stellen dat alleen sneeuw garant staat voor pure onschuld, maar ja, in werkelijkheid is dat maar een laagje, dat zo weer wegsmelt; maar ja, nu filosofeer ik erg ver door in een wel erg koude metafoor en dat rijmt, maar dicht niet eens).

Ik maak me een beetje zorgen om je laatste zin.

je bent er toch nou
toch ben je er nou
je bent er nou toch
toch nou ben je er

Ik maak me minder zorgen om de laatste zin. Nu je er toch bent. In dit leven. Op de aarde. Kan je net zo goed dingen doen.
Mooie hagedissen trouwens!

gelukkig… je bent er.

Dingen doen, bezig blijven, zo lang dat nodig is. Zodat je de dag waarop alles stilviel niet zo rauw en continu hoeft te voelen.
En jij bent er nog, en je kunt het, en je zou leven voor twee. Ik begrijp dat je dat uit alle macht aan het doen bent.

Door ze wit te schilderen wordt het weer rustiger dus. Worden ze meer “van jou”.

Jee,Anneke,heb net weer even de stukjes van jou:een jaar geleden gelezen..de’zondagse plusplunten’.Toen was alles nog ‘gewoon’.Zo bijzonder dat gewone..dat weet jij nu wel.

liefs

Metafoor er vooral op los!

Ze zijn heel erg mooi…

ze zijn prachtig je maakt zo’n leuke dingen…

Commenting is not available in this weblog entry.