Voorproefje:

Zo, en nou als de sodemieter douchen en op weg! Wish me luck!

(Wat? Waar gaat dit over? Klik dan!)

| Anneke |30-05-2004 | 8 reacties |

Ik heb er maar druk mee. Dus kunt u beter even naar mijn zus en ik gaan. Daar gaat het leven ook gewoon door. Vandaag doen we huisvrouwerige dingen. Dat is fijn. Kunt u de versleten slacentrifuge van mijn zus bewonderen en mijn nieuwe stofzuiger. Gezellig!

| Anneke |29-05-2004 | 3 reacties |

Honderden artikelen heb ik. Het ene nog mooier dan het andere. Een genot om naar te kijken en de reacties hier ten huize zijn vol lof en bewondering. Nou weet u natuurlijk niet wat dat betekent. Misschien vinden ze hier in huis wel alles wat ik doe geweldig.
Maar ik kan u wel verzekeren dat dat niet zo is. Integendeel, de loftrompet is een weinig gebruikt instrument hier. Die wordt in de kast gehouden voor de echt speciale gelegenheden. En toen hij gisteren spontaan tevoorschijn werd gehaald moest er eerst een flinke laag stof afgeblazen worden. Zo bijzonder is het. Dat u niet kunt aan komen met de smoes dat u het niet wist, ofzo. Ha.

Oja, het stof van de loftrompet zit in doosje nummer 59.

| Anneke |28-05-2004 | 10 reacties |

Er stond een lezing in de krant. Van Richard Dawkins, over nieuwe vragen in de evolutietheorie enzo. Ja, ik kan het lezen en min of meer begrijpen, maar doorvertellen dat gaat me nou weer boven de pet. (Hij staat in het NRC vandaag)

Die lezing had een fantastische titel: De vier wie-vragen. En er stonden mooie plaatjes bij. Van voorwerpen die gebruikt waren door Niko Tinbergen bij een onderzoek naar het gedrag van meeuwenkuikens. Meer kwam ik daar niet over te weten want de lezing ging helemaal niet over dit onderzoek. De plaatjes stonden er bij voor het mooi. En dat waren ze. Erg mooi. Er was een foto van een doosje met uitgeknipte vormen. Een soort envelop met zes meeuwenkoppen met daarop verschillende gekleurde stippen en deze envelop met een soort symbolen, die denkelijk ook iets met meeuwenkoppen te maken hebben.

Intrigerende titel, raadselachtige plaatjes. Van die dingen waarvan je de hoed en de rand niet weet, maar die je juist daarom aanspreken. Mij dan. En in die lezing stond iets over doelmatigheid. Dat wij mensen overal wat achter zoeken, als het ware:

—Het idee van doelmatigheid is diep geworteld in het menselijk bewustzijn. Al onze wakkere uren zijn we bezig met het ontwikkelen en uitvoeren van schema’s en plannen, we zijn omringd door sociale lotgenoten die precies hetzelfde doen en door voorwerpen die ontworpen zijn met een specifiek doel voor ogen. We leven in een wereld die gedomineerd wordt door moedwillige ontwerpen. Vanaf het moment dat we wakker worden en koffie drinken uit een kop die ontworpen is om koffie te bevatten, tot aan het moment dat we ons weer uitstrekken op een matras die ontworpen is om zacht te zijn en onder dekens liggen die ontworpen zijn om warmte vast te houden, al die tijd is het volkomen vanzelfsprekend om over vrijwel alles wat we tegenkomen te vragen: “Waar is het voor bedoeld?”.—

Ik ruk het hier maar even uit zijn verband hoor, ik wou eigenlijk alleen maar zeggen dat ik die plaatjes zo prachtig vond. Al weet ik begod niet waar ze voor dienen. Of juist daarom. Omdat altijd alles tot de nok toe met nut gevuld is. Dat het wel ‘s fijn is als je dingen niet weet, zodat ze in het gat tussen waken en slapen kunnen vallen om daar een beetje te zingen. De rest van de dag.

| Anneke |22-05-2004 | 11 reacties |

Zo gaat het nou altijd. Eerst zit je heel de tijd ergens naar uit te kijken, en dan weet je het ineens niet meer. Welk onderwerp zullen we nemen? En dan allebei niks weten hè. Dus hebben we onze pauze maar genomen, dan weet u gelijk wat we zoal uitgespookt hebben. Mijn zus en ik. En omdat we verleden keer een sportzus hadden, leek het ons leuk om nu een kunstzus te doen. Alsof u daar niet de hele week al mee lastig gevallen bent.  Maar goed, dan sluiten we het daar mee af. Nou ja, voorlopig dan, want volgende week heb ik alweer een opening. Alsof het niks kost.

| Anneke |21-05-2004 | 3 reacties |

Zo. Dat was wel weer eens genoeg zeekomkommer-promo. Eigenlijk hou ik daar helemaal niet van, om mezelf zo naar voren te brengen. (Ja, dat zou je niet zeggen hè?)
Daarom schuif ik vandaag Tothiertoe naar voren, die nooit aan zelfpromotie doet. Die eens een prijs bij mij gewonnen had, maar niet wilde dat ik dat ging uitbazuinen. Maar die u stilzwijgend best even mag bezoeken, want ze schrijft mooie ingetogen stukken.

(Ondertussen in Toronto….)

Update: Hebben jullie nou wel geklikt? Ze is echt leuk hoor! Maar wel heel zachtjes doen, anders wordt ze boos op mij. Ze is namelijk een beetje eenkennig. Net als ik. Maar ik heb er ook nog een grote mond bij. Dat scheelt. Haha.

| Anneke | | 4 reacties |

Het was erg leuk. Maar dat komt vooral omdat ik mijn zus bij me had. In de rol van duizendpoot, wat haar overigens erg goed afging. Zij chauffeurde, organiseerde, poetste en sprak moed in. Als de beste.
Op het strand deden we aerobicoefeningen en zaten een hele tijd in de zon. De spullen stonden toen al in de kast. Een kast met een spiegelende achterwand.

Later aten we op een zonovergoten terras overheerlijke gamba’s en trokken ons niets aan van de geur die we vandaag zouden verspreiden. We dronken er koude witte wijn bij. Waarna we een korte tijd erg aangeschoten waren, maar we bleven ons wel gedragen hoor.

Toen kwam het bezoek. En een toespraakje. De mensen keken even plichtmatig naar de kunst aan de muren en liepen toen naar de kast met spiegelende achterwand. Men slaakte kleine bewonderende kreetjes. Daarna renden ze snel naar het buffet. Ze hadden er dorst van gekregen.

Vandaag heb ik een kater. Maar niet van de wijn. Ook niet omdat ik ontevreden ben, want de reacties waren leuk. Nee, het komt door die kast met die spiegelende achterwand. Waardoor ik niet van harte kan aanbevelen. Al zijn de spullen die erin staan beslist de moeite waard.

van 20 mei t/m 4 juni
de Torpedoloods
Stationsweg 43
Hoek van Holland

| Anneke |20-05-2004 | 10 reacties |

Hè, hè. Daar ben ik weer. Gisteren heel de dag op jacht geweest naar dingen die ik perse nog moet hebben voor de expositie. Een setje verkoopstickers bijvoorbeeld. Hier en daar zo’n mooi oranje stickertje bij de objecten stimuleert de hebklieren. “Oh”, denken de mensen dan, “ik moet opschieten, want anders is dat ene mooie dingetje straks ook weg”. En dan nemen ze vlug een optie. Althans, dat stel ik me dan voor hè. Maar mooi dat ik daar vier zaken voor in moest! Pff.

Ik ga nu gauw nog even naar de Gamma, voor een zevengatenzaag. En bidden dat de grootste groot genoeg is, want ik ben mijn decoupeerzaag kwijt. Ja, daar begrijp ik zelf ook niks van. Dat je je nagelschaartje kwijtraakt, of je zonnebril, desnoods je portemennee daar kan ik inkomen. Maar een complete decoupeerzaag in koffer dat is sterk.
Nou ja, ik wou nog wel meer vertellen maar ik moet nu echt gaan. Hop hop. Morgenavond is de opening.

| Anneke |18-05-2004 | 13 reacties |

Ja, sorry hoor, maar mijn zus is pas vandaag terug van vakantie. Die heeft dus eerst wat tijd nodig om bij te komen, dat begrijpt u. En een paar wassen te draaien natuurlijk. Nog even geduld dus. Maar we komen terug. Dat beloof ik u.

Het scheelt wel in tijd, moet ik zeggen. Om te surfen bijvoorbeeld. Zo kwam ik vandaag in China terecht. Dat is fijn, want daar kom ik niet vaak. Om niet te zeggen nooit. Haha.  Ik blijf er bij: internet is fantastisch!

Update: Voor de nieuwsgierige dames die de foto wilden zien. Hier istie. Maar wel een kleintje, want jullie hoeven echt nog niet alles te weten. 

| Anneke |16-05-2004 | 6 reacties |

Het is me gelukt de knollen met gaten oranje te krijgen. Wat nog niet meeviel, kan ik u verklappen. Ook het aan elkaar verbinden met roodkoperen pijpbochtjes is geslaagd, en hoe ik daarmee heb staan emmeren vertel ik maar liever helemaal niet. Maar het is gelukt. Nu moeten we het nog met elkaar eens zien te worden. Dit ding en ik.

| Anneke |15-05-2004 | 7 reacties |

Vandaag moest ik op de foto. In mijn eigen straat, voor de deur. Ik keek goed rond of de buren het wel zagen. Maar er was niemand.
Misschien moet ik het omroepen dacht ik. Dan kunnen ze even uit het raam kijken. Dus ik met luide stem: Ziet u het allemaal, ik ben beroemd. Ik ga op de foto voor een magazine.
Net toen ik dacht dat het jammer was, kwam daar het ED om de hoek aan zetten. ED betekent Eilands Dagblad. Ik woon op een eiland, ziet u. Ze heet zo, omdat ze alle nieuwtjes van het Eiland weet. Mooi zo, dacht ik en ging er eens breeduit voor zitten. Mijn status in de buurt kon best een opkikkertje gebruiken.

| Anneke |13-05-2004 | 7 reacties |

Je moet als veertiger wel een beetje op de hoogte blijven natuurlijk. Voor je het weet ben je ingehaald.  Dus toen ik op de 3voor12 website een stukje over Now&Wow tegenkwam begon ik geanimeerd te lezen. Een hippe gelegenheid, daar moet ik het mijne van weten. Dat komt mooi van pas in conversaties met mensen van wie ik de moeder zou kunnen zijn. Dat je dan terloops een trendy nieuwtje ter sprake kan brengen. Dan zie je toch toch die ogen even bewonderend opblikkeren.
Maar ik geloof dat ik al te laat ben. Volgens Ted L. leven we in een land met 140 culturen en 60 geaardheden. En nou kan ik me bij die 140 culturen nog wel wat voorstellen, maar bij die 60 geaardheden hè, daar ben ik het spoor bijster. 

(Update: Ik bedoel, bij geaardheid den ik aan homo, hetero en bi. En het kan zijn dat ik wat kinky dingetjes gemist heb. Dat je SM er ook bij moet tellen ofzo.  Maar 60!? Weten jullie daar wat van? Soms?)

| Anneke |11-05-2004 | 11 reacties |

Op de tv hoor ik de geluiden van een ouderwetse film. Het drama bouwt zich langzaam op. Eigenlijk best goed, die muziek. Tegenwoordig gaat dat heel anders, veel sneller vooral, want iedereen wil na de film zo snel mogelijk weer iets anders. Tussen de dramatische muziek zijn ook af en toe een blaffende hond of een grommend varken te horen.
Misschien is het een ouwe aflevering van Lassie. Die vreselijk rechtschapen hond. Ik heb dat nooit leuk gevonden vroeger, Lassie. Dat beest was nou nooit eens ondeugend of speels. Altijd maar op weg om goeie daden te doen. Bah, het leek wel een padvinder.

| Anneke |10-05-2004 | 4 reacties |

Dan heb je dus een rotdag. Dingen lopen niet zoals je wil. Zet je koffie kookt de melk over. Ga je uit met N. krijg je ruzie. Rij je boos naar huis hebbie een lekke band.
Dan moet je een list verzinnen. In plaats van met de deuren te gooien, haal je diep adem. Je pakt je spullen uit. Gaat zitten en begint.

Na een half uur ben je van de wereld.  Allang niet boos meer wil je best N. opbellen, je band plakken, koffie zetten. Maar eerst nog even dit ene pootje, dat kleine frummeltje. Peuter de peuter. En als je dan eindelijk, eindelijk wel op moet staan omdat je nu toch echt-heel-hoognodig moet plassen, blijkt het ineens midden in de nacht! Kijk, dat is nou sublimeren.

| Anneke | | 5 reacties |

Ja hoor! Nooit heb ik om moederdag gegeven. Ik ben niet zo van het valse sentiment. Tot op vandaag natuurlijk. Ha, daar kon je op wachten. Het is Moederdag en ik ben alleen. Boehoe!
En ik mis mijn zus ook! Maar die komt gelukkig al vlug terug. Dan gaan we weer fris en fruitig aan de slag met nieuwe onderwerpen.
Ondertussen drink ik koffie en eet ik koek, veel koek. Je moet wat om het kwaad buiten de deur te houden. 

(Gelieve u zich hierbij geen dikke schranzende zeekomkommer voor te stellen, dat doe ik tenslotte ook niet!)

| Anneke |09-05-2004 | 8 reacties |

Sorry van die overvloed aan woorden. Ik denk dat ze bij de afdeling censuur een beetje zitten te suffen de laatste tijd. Althans dat mag ik hopen, dat ze niet ineens besloten hebben het roer om te gooien en alle onzin maar gewoon te laten passeren. Dat zou wat moois worden.
Wat er in mijn hoofd allemaal omgaat aan trivialiteiten blijve u beter bespaard. Blijve? Maar dat is aanvoegende wijs. Die wordt al honderd jaar niet meer gebruikt! Sjesus, zitten ze bij de correctieafdeling soms ook te slapen?

(Haha, dit gaat natuurlijk nergens over, maar dat maakt niet uit. Ik wou het vandaag eens bont maken en een recordaantal van 4 stukjes plaatsen. Zo!)

| Anneke |07-05-2004 | 8 reacties |

Nou begrijp ik het. Het is de week van de typemachine*. Daarom ben ik de afgelopen dagen zo bezeten. Denk ik. Dat heb je als je zo bevattelijk bent hè. Het is de straling van mijn beeldscherm, daar ben ik gevoelig voor. Als er iets als een lopend vuurtje door het net gaat heb ik het al te pakken nog voordat ik er kennis van genomen heb.

Dat had je vroeger niet, met die ouderwetse schrijfmachines. Die straalden helemaal niks uit. Dat was gewoon hard werken geblazen om met je kleine vingertjes die loodzware toetsen in te drukken, en meer niet. Ik heb daarom ook nooit tien-vingerig leren typen. Mijn pinken konden het gewoon niet aan. Bont en blauw waren ze, die arme kleine dingen. Ik heb destijds nog wel eens een diplomaatje gekregen, maar dat was meer als troostprijs. Omdat ik toch heus mijn best had gedaan.

Bij de eerste de beste snelheidstest (bij Randstad terwijl een gemene intercedente verveeld haar nagels zat te vijlen) bleek ik gelijk al veel te langzaam. Ha, moesten ze me nu eens zien. De snelheid is duizelingwekkend! Toegegeven de hoeveelheid fouten is astronoom hoog maar daar kan ik niks aan doen. Ik heb gewoon last van type-blindheid.

*Het is begonnen bij Cockie (lijstje andere enthousiastelingen daar aanwezig)

Update: Voor de liefhebber klikkerdeklik. Mooi!

| Anneke | | 13 reacties |

Buiten spelen deed je niet meer. Dus hingen we ‘s avonds rond. Het clubje kinderen bij mij uit de buurt. Tot die tijd had ik nooit last met ze gehad. We speelden, ruzieden, maakten het weer goed en speelden verder.
Maar nu was het spelen voorbij. Dat begreep ik sowieso al niet, dat spelen ineens niet meer mocht. Grote moeite had ik met wat ervoor in de plaats kwam. Het was een snoeven, meten en elkaar afzeiken. Ik begreep er niets van. Het kwetste me. Ik had er geen antwoord op.
Op een avond was er een beetje sullige jongen bij. Nou ja, in zo’n clubje ben je natuurlijk al gauw sullig: Hij had een bril en was nieuw. Dat was voldoende om hem flink in de zeik te nemen. En ik deed mee. Ow, wat was ik dapper. Ik die er meestal wat stilletjes bij stond. Ik lachte mee en zei gemene dingen.
‘s Nachts lag ik wakker. Wroeging. Spijt. Schaamte. Dat ik dat gedaan had! Daarna ging ik niet meer naar buiten om rond te hangen ‘s avonds. In plaats van om te gaan met de mensen waartoe je door de situatie veroordeeld bent, omdat ze nu eenmaal in je buurt wonen, koos ik voortaan mijn vrienden zelf uit. En die jongen werd er één van.

*ZPZ= zeer primitieve zijnsvorm

| Anneke | | 3 reacties |

Wat me het meest opvalt, afgezien van de stuitende beelden, is het feit dat er foto’s zijn! Alsof ze zich van geen kwaad bewust waren. Het lijkt verdomme wel een klasse-uitje! Ik voel bijna de sfeer, de opwinding, die een sexueel tintje moet hebben gehad. Dit zijn zeer primitieve zijnsvormen. Ze denken niet. En je kan mij niet wijs maken dat niemand ervan wist. Dit soort wezens heeft supervisie nodig, dan is er niks aan de hand. Zijn ze als lammetjes zo mak.
Tenzij die supervisie zelf geperverteerd is natuurlijk. En misbruik van hun domheid maakt. Kijk ze nou toch eens staan. Zo stoer. Peuk in de mond, wooehaa! Diezelfde vrouw zit nu zwanger in de bak. En de superieuren gaan als altijd vrijuit. Want zo is het leven.
En dan hebben we het nog niet eens over die arme stakkers die daar zo vernederd worden en van wie een overstelpende meerderheid zomaar opgepakt en vastgezet is. Sjesus. Je zou voor minder een ..... Ja, dat kan ik natuurlijk niet zeggen, maar soms!

(Geen link naar de foto’s, u zult ze wel gezien hebben, wel een artikel. Moet u even lezen, voordat de zaak in de doofpot gaat.)

| Anneke | | 2 reacties |

Wat ik dan wel deed op bevrijdingsdag? Nou, om te beginnen liep ik de hele ochtend in pyjama. Ik dacht dat het een vrije dag was, vandaar. Tegen de middag bel ik N., of we nog wat gaan doen vandaag. Wandelingetje hier, museumpje zo…
Wil die naar de Hema want z’n waspoeier is op. Blijkt het een doodgewone dag te zijn. Met hordes mensen in de koopgoot en niks geen muziekbandjes en bellen en toeters. Mpf.

Ik sta daar zelf ook verbaasd van hoor. Dat ik op de een of andere manier die dingen zo verkeerd in mijn hoofd heb zitten. Alsof ik heb zitten slapen tijdens de les. Verleden week op koninginnedag had ik het ook. Zat ik vieze zwarte koffie te drinken omdat de melk op was. Bleek de Konmar gewoon open.

Het gekke is dat ik die dagen niet eens vier. Op 30 april ontvlucht ik het liefst de stad en bevrijdingspop ken ik alleen van horen zeggen. Kennelijk gaat mijn gevoel voor traditie niet verder dan het besef dat je er een vrije dag voor moet nemen en dat de winkels dicht zijn.

(De winkels dicht, oma? Ja, kind, vroeger deed men dat uit piëteit met de slachtoffers, of voor de lieve heer, of gewoon omdat ze ook wel eens dagje vrij wilden hebben. Dat weet ik niet meer zo precies. Dat is nog van voor de euro!)

| Anneke |06-05-2004 | 4 reacties |

Van de week bracht ie een hond mee. Een middelgrote van een mij onbekend merk. Schijnt wel een ras te zijn. Ik kan het me bijna niet voorstellen want ik vind het maar een lelijk mormel. Zijn kop is groter dan zijn lijf. In verhouding dan hè. En hij heeft een beetje een boxerbek.
Het is een braaf beest met honger, want zijn broodmagere baasje heeft al moeite genoeg zichzelf in stand te houden. Hoewel ze uiterlijk niet op elkaar lijken, wekken ze allebei hetzelfde treurige gevoel in mij op. En als ze een poosje later gevoederd en wel het huis weer verlaten zwaai ik ze verdrietig uit bij het raam. Arme sloebers.

| Anneke | | 6 reacties |

Tot zover de oubollige uitjes. Eigenlijk wou ik ook nog een stukje over de Euromast doen maar ik ben bang dat ik mijn lezertjes dan voor eeuwig de gordijnen in jaag. Bovendien ben ik er helemaal niet geweest, dat vertelt ook niet zo makkelijk. Tenzij je veel fantasie hebt natuurlijk.
Nou heb ik wel fantasie, maar die leent zich heus niet overal voor. Dat kan je denken. Als ik een sappig verhaal wil vertellen, of een grappige anekdote dan houdt ie zich mooi schuil. Kan je flemen wat je wil, er komen alleen maar stroeve zinnen.
Maar dan. Moest er ook maar een zweem van een zorgelijke situatie ontstaan. Jaha, dan istie er als de kippen bij. Die fantasie van mij. Nooit te beroerd om een eerste klas horror-scenario voor me uit te schrijven. Inclusief lijkbleke geliefden, geamputeerde ledematen en levenslange vervolging door woedende schuldeisers. De bastaard!

| Anneke | | 5 reacties |

We waren toch in de buurt, dus wij naar Scheveningen. Daar komen we anders ook nooit. We zijn niet zo van die strandmensen. En als we gaan, dan naar Hoek van Holland. Natuurlijk, zou ik er haast aan willen toevoegen.
Toegegeven het Kurhaus ligt er schitterend bij. En aan de pier heb ik hele goeie herinneringen. Maar eigenlijk is die boulevard gewoon een koopgoot aan zee. Nou, die hebben we thuis ook. Daar hoeven we niet helemaal voor naar Den Haag.
Bezoeken we de Pier dan. De laatste keer dat ik hem zag was hij in verval, geloof ik. Ik weet het niet zo goed meer. Zolang geleden is het. Op de site had ik gelezen dat hij gerestaureerd was en dat ik beslist eens moest komen kijken want hij was weer in mintconditie. Dus ik nieuwsgierig. Ik trap er ook altijd weer in, hè. O, ik weet het zo onderhand wel, heus. Het is net als dat schaap met die hele dikke vacht. Maar na het scheren is het toch altijd nog drie keer magerder dan het broodmagere ding dat ik in gedachten had.

De pier was treurig. En lelijk, want er zijn grote delen helemaal niet opgeknapt wat een afschuwelijke stijlbreuk oplevert. Eigenlijk zijn de niet opgeknapte dingen mooier, maar dat zal wel aan mijn liefde voor ouwe en versleten dingen te wijten zijn (site is nog in aanbouw, maar u mag best al even stiekem een kijkje nemen).
Op de trappen van de uitkijktoren kwamen we een lollig gedicht tegen. Het begint heel mooi, na de eerste zin denk je, joepie, daar staat een mooi tekstje, zomaar op de trapleuning. Maar het eindigt nogal prozaisch. Net als de restauratie van de pier: alleen waar uitbaters geplaatst konden worden is gerestaureerd, de rest staat gewoon weg te rotten.

| Anneke |05-05-2004 | 6 reacties |

Ik ben geweest hoor. Bij het panorama. En het was precies zoals verwacht. Oubollig maar reuzegezellig.
Je moet het natuurlijk niet te vaak doen (er verandert toch nooit iets). Eens in de 10 jaar is ruim voldoende. Maar dan geniet ik er ook wel van. Het is zo sullig eigenlijk. Dat panorama. Het is een knoepert van een ding natuurlijk, en daarom sowieso bijzonder, maar schilderqua stelt het niet zo heel veel voor.
Het zand dat er ligt om het zo echt mogelijk te doen lijken stinkt muf. Precies zoals het hoort.  Dat er een tien minuten durende uitleg in het Spaans komt is nog een extra bonus. Geen Spanjaard te zien hier maar wel het bandje gewoon afdraaien. 
Na een hele tijd komt er ook eindelijk een Nederlands verhaal. Zo, nou weten we tenminste hoe het zit. Met het panorama. Dan kunnen we nu weer naar buiten. En terwijl ik een kaart sta uit te zoeken bij de onvermijdelijke museumwinkel hoort N. een Amerikaans echtpaar nagenietend het pand verlaten.  “It’s amazing” koert zij. “Absolutely Fabulous!” overtreft hij.  En zo is het!

| Anneke |03-05-2004 | 5 reacties |

Het vorige tochtje nog vers in de herinnering besluit ik me vandaag vooral niet te warm te kleden. Ik heb een gloeiende hekel aan te warm. Dus deze keer geen sokken, geen dichte schoenen en geen hemd onder mijn shirt. En omdat het vanmiddag toch warm en zonnig wordt doe ik gelijk ook maar mijn korte broek aan.
Als ik N. ophaal staat hij me al van verre uit te lachen. Het is bepaald geen lekker weer en ik ben in zomertenue. “Lach maar,” zeg ik “straks wordt het zonnig en zeker 18 graden, en dan ben ik blij met mijn korte broek en mijn zonnebril, let maar op!”

Eerst hou ik nog de schijn op. Het is niet koud, hooguit een beetje frisjes. Maar na een uurtje in de koude wind gefietst te hebben vraag ik me af hoe ik ooit zo dom heb kunnen zijn op het weerbericht te vertrouwen. Zonnig en 18 graden! Het zal best, maar niet in de buurt van Gouda!

(Ik wil hierbij nog wel even opmerken dat ik ondanks dat een tocht van ruim 50 kilometer gefietst heb. En dat u dus best een beetje trots mag zijn, op deze domme, maar ozo dappere zeekomkommer.)

| Anneke |02-05-2004 | 8 reacties |

Alweer een nieuwe maand. Mijn zus en ik weten van geen ophouden. Of misschien toch. Want deze week vertellen we u nog over onze tv-ervaringen en over koffie, maar je kan merken dat we een beetje moe zijn. Dus lassen we even een pauzetje in. Hebben we wel verdiend. Vinden we zelf.

| Anneke |01-05-2004 | 5 reacties |