Zaterdag geen nieuwe zussendingen dus. We gaan onderzoek doen naar de stand van de dameshygiene in Kreta. Gaan ze gelijk op met ons, met vleugels en speciale drooghoudlaagjes en vochtopneemribbels? Of hebben ze daar nog van die vreselijke dikke watten verbanden? (Een gigantisch pak damesverband van het merk Modess (12 stuks) probeert me voor de geest te komen.  De drogist heeft het zorgvuldig ingepakt in een neutraal papiertje opdat je op straat geen aanstoot geeft. Maar ik verdring het. Zo erg kan het niet zijn.) Voor mezelf ga ik op de knijpers uit. Dat ik steeds wanneer ik de was op hang herinnerd zal worden aan mijn vakantie op Kreta vind ik een aanlokkelijk idee.

Voor wie niet weg gaat en toch een souvenir wil: De nieuwe Manebrand is er. Klik op het plaatje voor een smakelijke voorvertoning. (Het blauwe dingetje komt bij mij vandaan.)

(Ja, dat had leuker gebracht kunnen worden, maar ik ga nu liever een dutje doen. We stijgen midden in de nacht op en ik moet nog van alles. Ik zwaai maar vast. Toedeloehoe!)

| Anneke |23-09-2004 | 11 reacties |

Fijne suggesties hoor dames. Ik zie die spullen al in mijn tas zitten. Mijn mooie nieuwe beha walmend naar knoflookworst. Alle aardewerkborden in gruzelementen en een fles olijfolie die niet helemaal goed dicht zat in mijn beste zwemhanddoek. O, en helemaal onderin een klaaglijk miauwend poesje op een natgepieste spons. Pfff. Een paraplu komt nog het dichtst in de buurt van het soort souvenir dat ik zoek ;-)
Ik bedoel denk ik iets alledaags, maar waarvan je toch vermoed dat het er daar heel anders uit ziet. Ten eerste moet je dan al het soort winkel zien te vinden. Stel je zet je zinnen op een pak wasknijpers. Op zich best interessant, want die kunnen per land nogal verschillen. Waar koop je wasknijpers? Hebben ze misschien een soort Hema daar?
Dat zijn de dingen die ik zou willen weten. Waar gaat een vrouw uit Ierapetra heen voor een afwasborstel. Waar koopt ze steunzolen. Of een nieuw schrijfblok. Waar neemt ze een kop koffie met gebak?
Dat gaan wij dus allemaal uitvinden. Mijn zus en ik. Maar we zijn nog niet weg hoor. Er komt nog een souvenirstukje. Morgen.

| Anneke |22-09-2004 | 12 reacties |

Eind van de week maar weer es op vakantie. Spulletjes klaarleggen. Tientallen lijsten afwerken. Ondertussen een beetje ziekjes natuurlijk, want dat hoort erbij.
Ik bedacht trouwens ineens dat ik eigenlijk nooit verteld heb hoe het nou is afgelopen, de vorige keer. Toen ik in Aken een BH ging kopen. Nou ik mag wel zeggen dat ik bijzonder geslaagd ben. Met mijn nieuwe Chantelle. Die ze overigens beter Eliane hadden kunnen noemen.
Ik heb nog geen speciaal ding bedacht dat ik nou es op Kreta kan gaan kopen. Lingerie wordt het in ieder geval niet. Voor mijn verjaardag kreeg ik al twee fijne onderbroeken van mijn zus. Of slipjes zo je wilt. Sommige mensen barsten in lachen uit als ze mij onderbroek horen zeggen. Maar ik ben het zo gewend. Er zijn ook mensen die overal verkleinwoordjes voor hebben, die moeten er vaak een beetje om huilen. Als ik onderbroek zeg. Die zien dan gelijk zo’n grote witte directoire voor zich natuurlijk. Ja, daar zou ik ook sip van worden als ik het niet aan kon de dingen naar proportie te noemen.
Geen ondergoed dus, en ook geen kaasschaaf want die hebben ze daar niet. Maar wat dan?

-wordt vervolgd misschien, of hebben jullie nog suggesties?-

| Anneke |21-09-2004 | 9 reacties |

De zussenupdate komt er aan hoor. Maar ik ben jarig vandaag. En alles loopt helemaal niet op rolletjes. Er moet nog dit en er moet nog dat. Niet erg hoor. Alleen een beetje rommelig. Feestelijk rommelig.

Uren en uren later: Okee hier zijn ze dan. Onze liefhebberijen en onze archieven. Vooral het archief van mijn zus kan zo een museum in. Die bewaart echt alles.  Het mijne is een beetje ongewoon misschien, maar werkt even goed. 
De herinneringen zitten uiteindelijk in je hoofd, en niet in het archief. Gelukkig maar. Je moet er toch niet aan denken dat je hele verleden feitelijk bewaard blijft. Bah. In je hoofd kun je de boel tenminste nog een beetje bijstellen achteraf. Hier en daar een toefje rood erbij ofzo. Ik wil het vooral niet over mijn leeftijd hebben, maar dat is best een voordeel. Dat je op den duur een grote schat aan dingen in je hoofd hebt. Helemaal van jou. Kan niemand meer aankomen.  Voorlopig.

Nu ga ik nog even een drankje uit mijn nieuwe voorraad in schenken. Toedeloe.

| Anneke |18-09-2004 | 31 reacties |

Leek me wel zo gepast. Na al die vieze praatjes over melkpannen hier. Om ook eens iets op z’n voordeligst te laten zien. 

Hoewel de dingen van hun nadeligste kant natuurlijk meestal wel veelzeggender zijn. Dingen op hun nadeligst spreken de roddeltante in ons aan.
Dat gemene wijf, die opgewonden de kleerscheuren van een ander aanhoort. Natuurlijk houden wij die tante er goed onder. Ik ga er van uit de we er niet eens noodzakelijkerwijs altijd plezier aan beleven, aan dat scheurende geluid. Maar nochthans beroert het ons. - Mij bedoel ik. Ik zeg steeds ons en wij maar ik zal voor mezelf spreken. Wie weet wat voor ooms en tantes er in jullie binnensten allemaal huizen. - Als een soort kippevel. Een fysieke reflex.
Het kleine metermannetje in mij heeft daar ook wat mee te maken. Maar daarover een andere keer. Je moet nooit teveel van die homonculi tegelijk opvoeren anders denken de mensen dat je stapelgek bent ;-)

(Vieze praatjes? Waar, waar? Klik en klik!)

| Anneke |15-09-2004 | 11 reacties |

De zomerslaap is voorbij. Nadert zijn einde. Niet dat ik in bed gelegen heb. Welnee. Ik heb honderden kilometers gefietst. Ik heb gewandeld en in de zon gezeten. Ik ben aan het strand geweest en in het bos. Heb op zonnige terrasjes heerlijke dingen gegeten, terwijl ik langzaam, langzaam dronken werd. Maar 1 ding deed ik niet. In het atelier werken. Het atelier is een afgeschoten ruimte in mijn huis.  Gekenmerkt door de rommel die er constant is alhoewel de inhoud voortdurend wisselt. Behalve zomers. Zomers is het daar leeg. Hoor je je voetstappen tegen de kale muren galmen. Ik bezoek geen tentoonstellingen, surf nauwelijks langs kunst. Ik heb er genoeg van. Schoon genoeg. Al die dingen, al die rotzooi die we steeds maar produceren. De praatjes die we erbij vertellen. Bwuh!

Zo uitgekeken als ik kan raken. Op mijn eigen werk, op dat van anderen, op kunst, op de wereld in het algemeen. Daar krijg ik het benauwd van. Ik ben altijd weer bang dat het nu voorgoed voorbij is. Dat ik al mijn enthousiasme opgebruikt heb. Dat je daar maar een bepaalde portie van hebt. Dat je moet budgeteren om er een leven lang mee uit te komen. En dat ik dat niet wist en nu al alles op heb. Als een kind in 1 keer een zak snoep.

Maar gelukkig. Het is er nog. Het kriebelt weer. Ik heb weer zin. Dingen maken, ja, ook al komen we d’r in om. Kan mij het schelen. Dan gooien we de oude weg om plaats te maken.  Die Mona-Lisa, die hebben we nu toch wel genoeg gezien?

| Anneke |13-09-2004 | 9 reacties |

We zouden naar the Blairwitch project kijken. Al na twee minuten had ik een enorme hekel aan die griet. Wat een zeikerdje zeg! Verder verveelde ik me vooral.
Later, toen het dan eindelijk, eindelijk wat enger werd kreeg je niks te zien behalve wat wild gezwaai met de camera enzo. Duh!
Het is zo’n idee dat geniaal is. Op de tekentafel. In het echte leven is een film die net doet of het geen film is in bijna alle gevallen hopeloos saai. Ik heb hem niet uitgekeken. Er is nog een kleine kans dat het op het laatst een goeie film werd. Maar ja. Dan ben je toch ook ernstig in gebreke gebleven. Als je een film maakt die op het laatst best wel goed is.

En ik had het ook al met die Potter. Ja iets heel anders natuurlijk. Behalve dan dat men er even enthousiast voor uit mens dak ging. Ik dacht laatst, misschien is het echt een leuk boek. Ik hou best van kinderdingen. Ja, eigenlijk ben ik best tamelijk kinderachtig voor mijn leeftijd. Dus het zou zomaar kunnen dat ik het geweldig vind, die Harry Potter.
Niet dus. Ik vind het wel een leuk boek hoor. Maar dan voor echte kinderen. Het is zo weinig subtiel dat er voor een volwassene geen plezier aan te beleven valt. De vondsten zijn aardig, maar het verhaal is vreselijk plat. Ik lees liever Paul Biegel als het om kinderliteratuur gaat.

Er zijn zoveel dingen die ik laat passeren om de heisa die er omheen gemaakt wordt. Dat ik dacht. Kom. Laat ik het nu eens proberen. Gewoon met eigen ogen zien. Nou. Ik had dus gewoon al die tijd gelijk.

| Anneke |12-09-2004 | 16 reacties |

So mensen. Daar was ik weer. Het duurt best lang hoor zo’n IDkaart ophalen. Maar aan stukgelezen leesmappen doen ze niet in het stadhuis. Dus ik had de gelegenheid de zaken daar eens grondig te bestuderen. Dat zou mooi geweest zijn, als er ook iets gebeurde. Maar iedereen bleef rustig. De mensen aan de balies deden traag hun werk. Van bureaucratie wordt je murw, op den duur.
Nee, dan mijn zus en ik. Wij hebben weer de nodige avonturen beleefd. Zo vertellen we openhartig over onze gekke gewoontes. En wie wil weten hoe het met de boom afgelopen is, daar hebben we ook een stukje over. Metamorfose. Maar die van haar is natuurlijk en vol belofte, de mijne treurig. Ik mis de boom. De helft dan toch.
Soms hebben mijn zus en ik nog wel eens wat te vertellen over oude afleveringen. Dat noemen we voor het gemak maar het vervolg. Maar zij vervolgt iets heel anders dan ik hoor. Dat jullie daar niet van in de war raken.

| Anneke |11-09-2004 | 4 reacties |

Een gruwel in de ogen van mevrouw de V. zijn de gnuivende sinterklazen en kerstmannen, die elke decembermaand weer vele etalages sieren. “Die dodelijk saaie kerels daar vindt niemand toch nog wat aan? Waarom geen wandelende kroket, dat valt tenminste op!”

(Mevrouw de V. is een tot nu toe onbekende huisvrouw uit Rotterdam.)

| Anneke |10-09-2004 | 5 reacties |

Het is tijd voor wat nieuws. Maar ik moet nu eerst even naar het stadhuis voor een nieuw egodocument. Dus dat kan nog wel even duren…...

(Ik hoop dat ze daar de Story hebben. Ik weet nooit iets van de laatste roddels over bekende Nederlanders.  Dat krijg je d’r van als je nooit naar de kapper gaat. Maar dan kan ik nu mooi mijn hart ophalen. Ze zullen versteld staan bij de gymclub maandag! Ik die er altijd wat beteuterd bij sta zodra de BNers ter sprake komen. Het ene na het andere nieuwtje zal ik oplepelen. Ze zullen aan mijn lippen hangen. Woehoe. Ik verheug me er nu al op. Desnoods koop ik er zelf één!)

| Anneke | | 5 reacties |

Zijn ze de boom aan het kortwieken. Hij is heel groot en staat er al een eeuwigheid. En nu halen ze er hele grote stukken af. Van die zijstammen en helemaal tot de grond!
En je weet niet hoe ver ze gaan en of ze hem niet helemaal weg zullen halen. Oe. Dat zou een ramp zijn.
Je zou de politie willen bellen. ‘Er zitten mannen met kettingzagen op de binnenplaats, en ze maaien wild om zich heen. De hele boom gaat eraan. Doe iets!’
Je zou naar buiten willen rennen. Schreeuwen dat het een schande is. Je vol overgave tussen man en boom werpen.

Maar je maakt je alleen maar belachelijk met zulke dingen. Iedereen weet dat de mannen slechts hun werk doen. De grote besluiten worden altijd in het geheim genomen. En als voldongen feiten gepresenteerd. Want wat ga je doen als de mannen met de zagen al in de bomen zitten?

Later: De boom gaat niet helemaal weg. Gelukkig! Hij moet gekortwiekt omdat er scheefgroei is. (De boom zal gevaarlijk over gaan hellen als het zo door gaat, mevrouwtje.)
Er gaat heel veel af. Zeker de helft. Je vraagt je af waarom ze daar niet eerder aan gedacht hebben…..
Er komen nieuwe bomen terug. Later. Kleine bomen met iele stammetjes die tientallen jaren nodig hebben om een groot ruisend bladerdak te vormen.  Je zou ze bijna willen waarschuwen. Doe het niet. Bespaar je de moeite. 

| Anneke |08-09-2004 | 10 reacties |

Soms, wanneer je aan de andere kant van het beeldscherm dingen beleeft die niet in de hoge hoed passen gaat het niet zo makkelijk. Je staat niet afgesteld op kwinkslag maar op zware, vermoeide olifantspassen. Als dat een tegenhanger van kwinkslag kan zijn.
Maar goed, je wil toch perse dat podiumpje op. Je eigen kleine eilandje, dat zo charmant is omdat er zulke aardige flessenpost aanspoelt. Dus probeer je het een beetje luchtig te houden. Dat moet want het eiland is niet geschikt voor de volle mep. (Als kind begreep ik niets van die uitdrukking. De volle mep. Wat is nou een volle mep? Maar nu weet ik het.) Daarom vandaag iets uit de hoge hoed van de taxidermist. Vederlicht!

| Anneke |07-09-2004 | 9 reacties |

1 Gezien bij de Hema:

2 Mijn zus en ik:

Onvermoeibaar zijn we. Nu al bijna een jaar zijn we bezig. En steeds weer iets nieuws. Zo kwam ik er deze week achter dat mijn hele huis vergeven is van de kleuren rood en geel. Dat moet er ergens onderweg ingeslopen zijn, want ik had het nauwelijks in de gaten.  En dan is er ook nog iets met bruggen. Maar nu ben ik even zonder inspiratie, dus daar vertel ik verder niks bij. Alleen dat het over kinderangsten gaat. Dat komt natuurlijk omdat bruggen tamelijk grote dingen zijn. Zeker als je amper een meter groot bent…....

| Anneke |04-09-2004 | 10 reacties |

Als je zo’n setje foto’s van jezelf online zet krijg je vanzelf behoefte aan iets heel anders. Iets buiten de deur bij voorkeur. Iets dat nou eens he-le-maal niet over jezelf gaat.

Dit weekend nog in de Kunsthal: de overzichtstentoonstelling van Friedensreich Hundertwasser.  Een vrolijk stemmende expositie met een groot aantal maquettes (en een klein aantal schilderijen). Ik kende Hundertwasser niet zo goed en was verrukt over de modellen, die met veel liefde en fantasie gemaakt zijn.
De tamelijk geromantiseerde biografie (film van 45 min) portretteert Hundertwasser vooral als buitenbeen. In werkelijkheid was hij natuurlijk handig genoeg om met dit imago te spelen en de nodige projecten te realiseren. Toch is de film de moeite waard en er valt zo af en toe nog wat te lachen ook. Dat is altijd goed. Als er humor is.

Allemaal gaan kijken, zou ik zeggen. (Of anders eens lekker rondklikken: klik en klik en klik)

| Anneke |03-09-2004 | 6 reacties |

Ha, nu gaat het hier echt gezellig worden. Om dat te vieren heb ik de fotootjes van jonge zeekomkommer uitgebreid met een nieuw serietje van 17 t/m 25 jaar. Ook links rechts *schaamt zich dood* aanklikbaar.
Verder zijn er wat jaartallen aan toegevoegd, te bekijken op de alt-tekst (met de muis op het plaatje gaan staan, even wachten, tekst verschijnt, hoe doen ze dat toch daar bij dat wereldwijde web, hè?)

| Anneke | | 7 reacties |

Ik denk dat ik voortaan jij ga zeggen tegen u. Ik vond het ge-u op weblogs in het begin erg leuk. Fantastisch vond ik het. Die vormelijke toon. Vaak was het nog U met een hoofdletter ook! En alles in correct Nederlands. Een genot.  Een antwoord op de verpopi-jopi-alisering (spreek dit hardop uit het klinkt heerlijk) van de omgangsvormen. Dat was in de nadagen van Tonie en de opkomst van PF. (goeie ouwe Tonie!)
Maar ik merk dat ik zelf de lat veel lager heb. Ik hou van spreektaal en ook wel van een beetje gezelligheid. Van jijen en jouwen en noem mekaar geen mietje. En hoe langer ik log hoe meer het idee van Jan en Alleman naar de achtergrond verdwijnt. Jan en Alleman komt hier helemaal niet. Jij komt hier. Om die gekke stukkies te lezen. Gewoon. Is er nog wat leuks vandaag? Want daar zit hem toch de lol in. Een aardige grap zodat je met een grijns naar de volgende surft. Of een paar mooie zinnen waar je nog een beetje op na kunt kauwen. Maar misschien wordt het toch nog u hoor. Want daarmee kan je zowel meervoud als enkelvoud aanspreken. En dat is een groot voordeel van u. Vinjenie?

(En als bonus een helemaal-niet-bijpassende link, want de beste bermen liggen langs de zijweggetjes. Dat je ineens aan dat gedicht moet denken, dat er niets mee te maken heeft maar dat je toch opzoekt en dan denkt aan de tijd dat N. het voorlas, (ja helemaal!), en dat dat eigenlijk best lang geleden is, en dat hij dat van het weekend weer eens gaat doen, alleen weet hij het nog niet. Haha.)

| Anneke |02-09-2004 | 16 reacties |

Ik speelde in een Duitse krimi. Tenminste dat denk ik. Er kwamen ruimschoots volwassen mannen met te kleine leren jackjes in voor. Ze deden alles wat de wet verboden had, maar dat gaf niet want ze deden het voor de goede zaak.
De chef, een nare man natuurlijk, werd er horendol van. Das logisch. De chef is een diplomaat. De chef kan zich niet veroorloven de cowboy uit te hangen. Hij moet schipperen tussen de wet, rechtvaardigheid en corruptie. En dat met de media in zijn nek. Arme chef.
Anyway. Ik zit dus in een Duitse krimi. Er vindt een lange wilde achtervolging plaats, ik weet niet op wie of waarom, maar ik achtervolg dapper mee. Er gebeurt niet veel. Welbeschouwd vormt een wilde achtervolging altijd een stilstand in een verhaal, alle dynamiek ten spijt.
Maar ineens is de boef gevangen en het decor verandert spoorslags in dat van een drukke toeristenstad. Een soort Venetië maar dan Duits. Dat is het aardige van dromen hè. Je kan gewoon je associaties volgen. Alleen ben ik er nog niet achter wat het verband is tussen een Duitse krimi en een Duits Venetië. Of het moet zijn, dat het allebei niet kan.

| Anneke |01-09-2004 | 7 reacties |