Het was al bijna donker toen we weg gingen. Even de kou in. Soms heb je daar behoefte aan.  Om even op te klaren in je hoofd. Het was een mooie wandeling. Het bos langzaam donkerend. Op het laatst fotografeerde ik alleen nog maar het licht. Avondlicht. Neonlicht.

Voorlopig vind ik dit de mooiste. Het benzinestation. Eiland van beschaving in het donker. Maar ook de armoedigheid, van nergens thuis en iedereen onderweg.  Het is een oud gevoel, van toen ik een kind was en mijn gevoelens nog niet deelde. Niet om het een of ander maar gewoon omdat ik ze niet verwoorden kon. Of misschien ook omdat ik nog niet wist dat je ze uberhaupt benoemen kon.
Ja, nu zou ik het wel weten. Eenzaamheid was het, en een lichte paniek of je nog ooit wel thuis zou komen. Het hele gezin aan tafel, kibbelend, lachend, levend, zonder jou.  Zo groot als gevoelens kunnen zijn als je klein bent.

| Anneke |28-11-2004 | 9 reacties |

Wegens aanhoudende drukte, maar vooral omdat ik gisteravond op de bank in slaap gevallen was, is de fotozus zaterdag uitgesteld tot zondag.
Ik hoop hem klaar te hebben tegen de tijd dat jullie morgenochtend uit jullie warme bedjes rollen en met een eerste kop koffie een rondje maken. Het spijt me niet trouwens, ik ben lekker uitgerust vandaag.

Update: Nou hij staat er weer op hoor, de wekelijkse update van mijn zus en ik. Ik heb alleen geen puf meer om er ook nog een verhaaltje omheen te breien. Daarom een eenvoudige opsomming van de onderwerpen: 

1. Rotterdam waar ik woon maar zij niet zodat haar verhaaltje iets korter is (en heel ergens anders over gaat). 
2. Spelletje doen we niet zo vaak meer sinds de kinderen groot zijn. En geloof me na ruim tien jaar ganzebord en aanverwanten heb je daar wel genoeg van ook. Maar soms laten we ons nog verleiden.
3. Souvenirs die rommel leuke spulletjes die we meebrachten uit Kreta, doen we daar nou nog wat mee?

(En nu hop hop naar bed. Mijn echte lekkere bed. Toedeloe!)

| Anneke |27-11-2004 | 8 reacties |

Tussen de rommeltjes in de bestekla ligt een rubberen dopje.  Het is voor de deksel van de magnetrondoos. Ineens valt me op hoe gaaf van vorm het is. Hoe lekker buigzaam, en hoe ingenieus bedacht.

Eerst stond hier een link naar mijn oude fotorubriek. Maar in de loop van de dag heb ik een speciale pagina voor het dopje gemaakt. Om jullie te laten zien dat het echt een heel goed dopje is.  En als jullie er nou nog steeds niks aan vinden, nou, dan sta ik daar kennelijk alleen in. In mijn liefde voor zo’n dopje.

| Anneke |26-11-2004 | 10 reacties |

Ja, nou. Ik kan er niet meer tegen. Op teevee kijk ik alleen nog maar naar flauwe series. En extreme make-overs. Voor dat laatste schaam ik me. Het zijn afschuwelijke programma’s. Ik verwerp de loterijaspecten ervan. Dat die mensen altijd zo schaapachtig zijn. Het gewetenloze gesnij in gezonde lichamen. Maar toch als ik er langs zap blijf ik hangen. Het zal wel een behoefte zijn. Een diep ingekankerde behoefte aan een betere wereld. Het lichaam als metafoor. Zoiets.

Alles beter dan die rare douchecabine die Nederland op het moment is. Dat zinloze gewauwel van volstrekt onbelangrijke figuren, en dat echoot dan allemaal nog zeker drie dagen door. Alles galmt en klapt en kakelt. Je komt er vuiler uit dan je erin ging.  Bah!

| Anneke |25-11-2004 | 9 reacties |

Plan was om het ding voorzichtig om te keren. Zorgvuldig in een bedje van zand te leggen, in de hoop dat er niets af zal breken. Spannend wel.  Kijken hoever je kan gaan met de wetten van zwaartekracht en kwetsbaarheid enzo. Maar eerst moest ik een misverstand uit de wereld helpen.

Er werd mij bij herhaling gevraagd of ik een egeltje aan het maken was. ‘Leuk met al die uitsteeksels’. Maar ik maak helemaal geen egeltje. Ik heb de pest aan egeltjes. Egeltjes dat zijn hele stomme dingen die je bij de Blokker koopt.  Met van die borstels waar je je voeten aan af kunt vegen. Getver!

Dat snuitje moest eraf dus. Mes erbij, hoppeta weg dat ding. Niks egeltje. Niks schattig. Het moet gewoon een eng zeeachtig ding worden.

| Anneke |24-11-2004 | 11 reacties |

Maanden heb ik er niet meer aan gedacht. Tot ik vandaag ineens zin in het Oceanium had.  In de zevende map diversen vond ik ze. Gekke vissen. Platte vissen. Enge bodemkruipers. En oorkwallen.  Die heb ik er even uitgevist. Want zo’n dag is het vandaag. Een dag om eindeloos oorkwallen te bekijken.

(PS. Ik ga nu naar het grote ingewikkelde ding. Gewapend met een teiltje en zand en andere dingen die je ter list kan aanwenden om zoiets tot een goed einde te brengen. Wish me luck!)

| Anneke |23-11-2004 | 4 reacties |

Op mijn gemakje fietste ik naar huis. Tevreden want flink gesport ondanks de hobbel die ik had moeten nemen om er naar toe te gaan. Ik mijmerde een beetje en keek eens om me heen. Er was niet veel te zien en ook mijn gedachten waren aangenaam nietsnuttig.
Totdat ik opeens appelmoes rook. Dikke warme appelmoes. Van echte goudrenetten, met suiker en kaneel op smaak gebracht. Oeh.
Ik zag er ook de gebraden kip bij. De patatjes en erwten uit blik. Want dat hoorde er allemaal bij. Vroeger, bij de zondagse maaltijd. En weet je wat het lekkerste was? Het vuilbruine papje van mayonaise, jus en appelmoes dat we maakten en waar we onze patatjes in doopten :-)

| Anneke |21-11-2004 | 8 reacties |

Zo moest het niet gaan, al zag ik het aankomen
niet aan zijn gezicht dat mannelijk werd
maar aan zijn gedachten die bleven zweven.

Ik heb het gevoeld op cruciale momenten,
dat er iets niet in orde was
als hij lachte waar hij moest huilen,
en dacht het met bloemen op te lossen.

Nu zijn alle peren meer dan gebakken,
en straks als hij weggaat
als hij weggaat
blijf ik zwartgeblakerd achter.

| Anneke | | 7 reacties |

Mijn zus en ik vroegen ons af of er niet ten onrechte een idee is ontstaan van een zeer gelukkige jeugd. Hier en daar gingen al stemmen op over een musical. 
Nou lieve mensen. Zo was het niet. Wij hebben echt wel verdrietige dingen meegemaakt hoor. Ik heb zelfs een paar trauma’s van heb ik jou daar.
Speciaal daarom een lach en een traan editie. Zo hebben we deze week nog een keer flink heimwee gehad.  We hebben gezongen, terwijl ik dat he-le-maal niet kan, en omdat het leven altijd weer doorgaat hebben we ook de piepers gejast.  Voila. Het is weer een bonte verzameling.

| Anneke |20-11-2004 | 6 reacties |

Nou moe! Moet je nou kijken: Ene Johan Stoopendaal heeft mijn layout gepikt. De brutaliteit!

Update: nou hij heeft hem er dus als de wiedeweerga af gehaald. Mooiso!

Nog een update: Stoopendaal is inmiddels weer online met zijn eigen layout, die hooguit in de verte nog op de mijne lijkt. (Vanmiddag stond er gewoon een kopie.)  Hij heeft verklaard dat hij geen kwaad in de zin had.
Maar Marloes heeft hem al eerder op dergelijke acties betrapt. Zeppo zegt echter dat plagiaat een groot compliment is. Zo zal ik het dan ook maar zien. Zand erover dus. En nooit meer doen hoor, Johan!

| Anneke |19-11-2004 | 14 reacties |

Als je ‘s ochtends extra vroeg op moet kan je ‘s nachts niet slapen. Zo gaat dat.  Nu heb ik hoofdpijn en een hele slechte bui.  En het is ook nog eens vrijdag.  Op vrijdag dienen er grote vrachten boodschappen aangesleept. Allemaal met de fiets. Die inmiddels een nieuw gouden wiel heeft. Tenminste aan de kosten zou je het denken. Dat het van goud is.

Maar omdat ik een opgewekt type ben ga ik hier heus niet een potje zitten klagen hoor. Echt niet. Ik plaats gewoon een fijne foto. Gespot bij de Blokker. Moet je die kleuren zien. Het is dat nieuwe middel Cilit Beng ofzo. Ik versta die man op de reclame nooit zo goed. Het zal wel een of ander wondermiddel zijn.  In ieder geval doet het hier zijn werk. Stralend!!!

| Anneke | | 4 reacties |

Ik heb het nog niet eerder gedaan dus het mag. Een stukje over zoekwoorden. De meeste zijn trouwens heel lief. Je moest eens weten hoeveel mensen zoeken op brooddeeg, kerstwinkels, appeltaart, nachtkastjes enzovoort enzoverder. Nou, die komen bij mijn zus en ik allemaal ruimschoots aan hun trekken. 
Af en toe staat er wel eens iets geks tussen. Dingen die een vilein lachje oproepen. Mannen op zoek naar geile sex.  Ze zoeken op zuig af bijvoorbeeld, en dan komen ze hier.  Je ziet ze gewoon verschrompelen, die verwachtingen.

| Anneke |18-11-2004 | 7 reacties |

De uitslag is binnen. Het valt mee. Ik ben niet gek.  Er is alleen iets mis met mijn anti-aanbaklaag. Pff. Gelukkig.  Ik heb kennelijk niet zo’n fijne als de Hema pan, waar je de aankoek zo uit kunt trekken.  Wat mij niet verbaasde trouwens. Maar goed. Nu is het ook bewezen.

Geheel en al gerustgesteld toog ik ‘s avonds aan de slag met het grote ingewikkelde ding. Bij het uitpakken bleek direct al dat die baas natuurlijk helemaal geen gelijk had. Er was een uitsteeksel af, en even later ging er nog een. ‘Janeehee’, riep ik ‘dat kan niet hoor, de baas heeft zelf gezegd dat het geen probleem was. Dus, stomme uitsteeksels, ga maar weer gauw terug naar waar je vandaan komt!’
Maar mooi dat ze het vertikten. Naja, het is ook altijd hetzelfde liedje met die bazen. Het is meestal niet hun wijsheid maar hun zekerheid die ze tot baas maakt.

Sip zeeg ik op mijn krukje neder. Mijn schouders hingen af. Een diepe zucht. Ik moet daarbij ook gekermd hebben ofzo, want de dames van de club hielden hun adem in. Wat zal ze doen? Smijt ze het tegen de muur? Barst ze in huilen uit?

Maar dat gebeurde allemaal niet. Ik dacht gewoon aan mijn anti-aanbaklaag. En dat het vuur wat lager moest. Op mijn gemakje luisterde ik naar de oplossingen die men aan kwam dragen. Het was heel genoeglijk.

| Anneke |17-11-2004 | 5 reacties |

Ben bezig met een gezellig karweitje: kerstballen maken voor het feest dat ik met mijn kunstenaarsclub geef in december. Voor onze vrienden en abonnees. Ook voor andere belangstellenden natuurlijk. Maar die krijgen geen originele Maanzichtbal kado.  (hint ;-)

Het is overigens nog maar de vraag of je met de mijne straks zo blij moet zijn, gewichtsgewijs.

| Anneke |16-11-2004 | 6 reacties |

Een waterig zonnetje maakt de bomen voor mijn deur kopergoud. Het ziet er mooi en teder uit. Ik heb geprobeerd het te fotograferen. Maar de foto laat iets heel anders zien. Namelijk de huizen achter de boom. Het vuil op de ruit waardoor ik fotografeer. De dunne gouden takken zijn nauwelijks te onderscheiden.
Dat kan alleen mijn oog. Het filtert. Die kale muur, de straat, de dingen die ik niet wil zien. Met mijn kont boven op de kachel ziet het er ook nog ‘s, volkomen onlogisch, behaaglijk uit.
Ik weet natuurlijk best dat het buiten koud is. Dat de straat lelijk is. En dat de toekomst grimmige trekken heeft. Toch geniet ik van de zon op de dunne takken. Of misschien wel juist daarom.

| Anneke |15-11-2004 | 9 reacties |

‘Nee hoor’, zeg ik van de week nog tegen de buurvrouw. ‘Ik hoef niet in de fietsenshelter. Sinds ik een goed slot heb is mijn fiets niet meer gestolen. Al jaren niet meer.’ 

En dat is zo. Mijn fiets staat er nog steeds :-(

| Anneke | | 12 reacties |

Jullie worden maar weer verwend. Niet dat we er zelf geen lol aan beleven hoor, mijn zus en ik. Het is ozo ontspannend om je bezig te houden met gewone, kleine dingen.
Deze keer maakten we foto’s van onze handen, en we deden iets met doosjes (want dat had mijn zus verleden week beloofd) en tot slot hadden we heimwee naar dingen die onherroepelijk voorbij zijn. 
Kortom het is een gezellige aflevering.  En dat is het!

| Anneke |13-11-2004 | 8 reacties |

Met die schoenen is niks mis natuurlijk. Die zijn na rijp beraad en footscan aangeschaft. 

Maar die outfit!

1. Sporthemd, lycra met versteviging voor borstpartij.
2. Katoenen legging.
3. Loopsokken 1 voor links en 1 voor rechts (niet andersom dragen!).
4. T-shirt met lange mouwen en sportief cijfer op de borst.
5. Feyenoord trainingsbroek van T. (3 maten te groot).
6. Bruin sweatvest van T. (ook 3 maten te groot).
7. Goretex Bikevest ook van T., maar dan van toen ie nog een klein ventje was (en dus krap aan).

Hoe dat er dan uitziet als ik in de regen tegen de wind in de Erasmusbrug op loop te sjokken? Dàt laat ik graag aan de verbeelding over :-)

| Anneke |12-11-2004 | 10 reacties |

Ik kan toch niet zeggen dat ik een slechte conditie heb. Ik sport vier uur per week en ga er prat op dat ik goed in vorm ben.  Tot gisteravond dan.  Het kostte tamelijk veel moeite en dat nog terwijl we een absoluut beginnersschema lopen. In een tempo waar ik me overdag bepaald voor zou schamen.
We werden alsmaar ingehaald door vrolijke lopers die soepeltjes voorbijschoven. Volgens mij zag ik ze besmuikt lachen ook nog (maar dat kan ook om mijn bizarre outfit geweest zijn).
Je begrijpt niet hoe ze het doen. Mijn kuiten en schenen kwamen al na een paar honderd meter in opstand. En later toen we de brug op moesten werd het nog erger. Zelfs strompelende ouwe mannetjes zouden ons ingehaald kunnen hebben. Als ze zo dom zouden zijn om in de kou en het donker nog rondjes te gaan lopen. Maar nee, die zaten natuurlijk lekker thuis, met een glaasje port ofzo. Met de benen op de bank en een groot stuk chocola onder handbereik.
Verder was het hartstikke leuk, denk ik. Morgen gaan we weer. We lijken wel gek!

| Anneke |11-11-2004 | 12 reacties |

Ondertussen ben ik bezig met een Groot en Ingewikkeld Ding. Het vordert langzaam omdat ik er maar één keer per week aan kan werken.  Dit omdat de afstand tussen ding en oven niet te groot mag zijn om vervoerstechnische redenen. Die oven staat in het gebouw van de SKVR. 

Het is mijn eerste Grote en Ingewikkelde Ding.  Het gejammer is dan ook niet van de lucht.  De problemen die je tegenkomt! Zwaartekracht en uitdroging en hoe je er op het laatst nog bij kunt enzo. Man, soms lig ik er wakker van!

Gisteren kwam de grote baas nog kijken of het allemaal wel goed zou gaan, baktechnisch gezien. Op z’n gemak kwam ie aangeslenterd. Hij keek een seconde of twee naar het Ding. ‘Geen probleem’, zei hij. Zoals alleen een grote baas dat zeggen kan.  Daarna slenterde hij weer terug. Ik heb geslapen als een roos.

| Anneke |10-11-2004 | 13 reacties |

Zondag dan eindelijk naar het textielmuseum geweest. Voorwaar een schitterend uitje. Ik weet natuurlijk best dat die fabriekshal, waar nu zo gezellig voor de show geweven wordt, vroeger stampvol machines stond en dat het hard hard werken was.  Dat neemt niet weg dat ze een lust voor het oog zijn, die apparaten.  Het apparaat dat sokken breit is daarbij mijn favoriet.  Maar dat is allemaal een extraatje, want het ging natuurlijk om de overzichtsexpositie van Marian Bijlenga. Een aanrader, al zal het voor degenen die zonder het stoute prinsesje W. (5jaar) moeten gaan een stuk minder leuk zijn.

Voor de mensen die dat wat al te damesachtig vinden raad ik een film aan. Een meesterwerk, wordt er gezegd en ik ben het daar mee eens. De recensie is goed geschreven en ik ga hem hier niet herhalen.  Heel in het kort: Het is 1978, een kleine cel van de Rode Brigade in Italie ontvoert een politicus. Maar je ziet niet de handeling. Je ziet het wachten, waarop?, in de flat waar ze zich verschanst hebben.  Dat was toen de koude oorlog nog woedde. Heel anders dan de hete die nu voorbereid wordt.

Tot slot kan ik nog de Tegenlichtuitzending van afgelopen zondag aanraden. Waar goed ingelichte mensen, die lang en diep nagedacht hebben, hun mening geven over de stand van het moslimfundamentalisme. Er is ook te zien hoe een fundamentalistische groep op de puinhopen (huiveringwekkend!) van Grozny een nieuwe samenleving opbouwt. Verhelderend, maar niet noodzakelijkerwijs ook opluchtend. 
Overigens was ik het voor het eerst sinds weken helemaal eens met Freek. Hij was scherp en in de ernst van de afgelopen week kwam zijn domineeachtige manier van doen nu eens mooi uit de verf.  Ik zag ineens hoe hij misschien toch iets oprechts probeert te doen ondanks dat we dat eigenlijk al niet meer kunnen hier in het geweldige westen.

| Anneke |09-11-2004 | 7 reacties |

In het groot is ie veel beter. Maar mijn zus en ik willen graag nog heel lang heel veel fotoos op onze site zetten. Dus hou ik ze klein. (Ik ben zo iemand van veel en liever wat kleiner dan groot en maar een paar. Een echte hebberd dus.)

Ennieweej. Ik mag wel zeggen dat ik echt blij ben dat het weer fotozussenzaterdag is.  Soms moeten de onderwerpen wel uit onze meloenen komen, zoals pitten, maar herfst daarentegen,  die lag voor de hand natuurlijk. Er is ook nog iets met boekjes.  Daar weet ik even niks over te zeggen. Nou, dan moet je maar gewoon gaan kijken. Dat is sowieso de bedoeling natuurlijk.

(Zo. Hè hè, dat staat er allemaal weer op. Op naar de Aldi!)

| Anneke |06-11-2004 | 13 reacties |

Ik ben natuurlijk ook bang voor idioten die geweld vereren. Doodsbang. Net als voor de stompzinnigen die zonder pardon de rechtsstaat af willen schaffen. En ook voor mijn normale medemens, die in zijn hysterie en paniek een vuur aanwakkert dat misschien wel nooit meer te blussen is. Bah!
Kan iedereen niet even rustig een weekje thuis gaan zitten. Met de ramen en de deuren dicht? Dat we daarna bekijken wat de feiten zijn. Waar de gevaren zitten en wat we kunnen doen? En vooral moeten laten?

| Anneke |04-11-2004 | 10 reacties |

Opgeschrikt. Dat is het juiste woord. Een man wordt doodgeschoten. Een omstreden figuur, een lastpak. Niettemin een grote schok. Je hoort niet op straat vermoord te worden. Maar evengoed kan ik moeilijk tegen de nieuwsjunks. De plaatjes die onmiddelijk overal verschijnen, het lichaam van de dode duizend keer duizend te kijk gezet.
Eén keer heb ik me volledig mee laten slepen. Destijds met de ramp in Enschede, ik was niet bij de televisie weg te slaan. Keer op keer zag ik de amateurbeelden van de klap. De horror, de kapotgeslagen mensen. Met tranen in mijn ogen. Maar voor wie huilde ik?
Later met de vliegtuigen die tot in het einde der tijden in de twintowers zullen blijven vliegen heb ik me afgewend. Ik wilde er kennis van nemen, maar geen duizend keer. En zo gaat het ook vandaag.

| Anneke |02-11-2004 | 11 reacties |

Grauwe stukjes en ijzig groene foto’s.  Het moet niet donkerder worden, dacht ik. Vandaar vandaag een feestje.

Meer kleur? klikkkerdeklik

(O, en weet iemand toevallig waar die mysterieuze roze staafjes voor gebruikt worden? Mijn zus en ik dachten dat je ze op moest branden bij een ikoon of in een grafmonumentje. Maar als je ze brandt zijn ze in no time met grote vlam uitgeflakkerd. Ze zien er nochthans veelbelovend uit.)

| Anneke | | 4 reacties |

Vanuit zaal Staal in het 4e beursgebouw van Rotterdam. Er was een optreden in een zeer mooie zaal. Hoog en met marmeren vloer en houtbeklede muren. Het is een van de weinige gebouwen in het centrum die het bombardement overleefd hebben. Als je dat kunt zeggen van een gebouw.

We dronken er midden op de dag twee grote glazen wijn. We genoten van de muziek en de mensen. Er kwamen bepaald typische mensen op af. Een soort vergane chique. Keurige dames met zwarte mantelpakjes. En heren in kostuum. Ik probeerde gedistingeerd van mijn wijn te nippen, maar als gewoonlijk nam ik weer veel te grote slokken.

Later gingen we nog de V&D in.  Ik denk dat het de eerste keer was dat ik beneveld rondliep in een warenhuis.

| Anneke |01-11-2004 | 6 reacties |