Onderhand zie ik zo naar een bericht van Cockie uit, dat ik gewoon begin te geloven dat ze steeds stiekem het bloesje van de juf een ander kleurtje geeft.  Of was het bloesje van de juf eerst echt blauw en daarvoor groen?

Verder dacht ik de hele tijd dat het zaterdag was en nu ineens blijkt het maandag en ben ik te laat met de zussenupdate.
Dat gedoe ook altijd met die feestdagen. En nou had je de zomertijd d’r ook nog es bij. Ben ik zomaar een hele zondag kwijtgeraakt. Vind je het gek dat een mens dan gekleurde bloesjes gaat zien. Pasen zegt me trouwens ook niets. Bewust de paus genegeerd vandaag en nog geen ei gezien. Wel beessies. En mijn zus ook.

| Anneke |28-03-2005 | 14 reacties |

Kort gezegd komt het er op neer dat T. van de week in opgewonden toestand het huis verliet en dat ik daarom nu geen eieren in huis heb. Niet dat dat heel erg is. Brood met spijs en gekookte eitjes in je eentje vind ik toch een beetje treurig. Beter neem je bij dergelijke gelegenheden een gezichtsmaskertje.  Zoals ik vanochtend voor het eerst van mijn leven deed.

Een peel-offmasker, want dat klonk zo veelbelovend. Even laten intrekken en dan lekker afpellen.  Daarna is je huid fris en zacht en je voelt je als herboren. Heel efficient leek me dat.
Het rook vies naar komkommer en iets erg chemisch en het voelde ook vies. Kleverig. Bij het opdrogen voelde ik het krimpen. Maar na twintig minuten mocht ik het ontstane laagje er in vellen aftrekken. Hoe lekker viezig, die vellen. En hoe concreet voelde het om ze van mijn gezicht af te trekken. Je voelde gewoon hoe de dode huidcellen eraf sprongen.  Nooit eerder voelde ik me zo fris en rein op 1e paasdag.

Spijt dat ik dat niet jaren eerder heb ontdekt.  Ik met mijn nuchtere inslag. Natuurlijk wordt je huid niet fris en jong als je er een laagje plestik opplakt om het er na 20 minuten weer af te trekken. Heus niet. Maar die illusie! Het heerlijke gevoel van zo een eenvoudige oplossing om van je rommel af te komen.  Voor een paar centen bij de Hema.  Morgen neem ik er weer één!

| Anneke |27-03-2005 | 15 reacties |

Dat alles een kwestie is van zenden en ontvangen op het eenvoudigste niveau, en uitwisselen waar organisme complexer wordt. Receptoren zijn alle manieren waarop je informatie kan ontvangen. Je hele lichaam maar ook je geest is één grote spons. En maar opzuigen. Ik zag laatst een plaatje van Spongebob met allemaal kurken in zijn gaatjes. Dat vond ik een goeie vondst. Een gekurkte Spongebob is een uitstekende metafoor voor mijn huidige staat van zijn.

Jammer, dat ik dat plaatje niet terug kan vinden.

| Anneke |25-03-2005 | 7 reacties |

| Anneke |23-03-2005 | 5 reacties |

In mijn hoofd zit, behalve een roddeltante ook een zure ouwe schooljuf. Steeds als ik een paar zinnen opgeschreven heb schudt ze gedecideerd haar hoofd. Met haar gemene rooie pen zet ze strepen door bijna elk woord. Daarna kijkt ze me triomfantelijk aan.
Oeh, ze is klein, maar op en top een bitch!
Je zou willen dat je een Margootje had, of liever nog een anoniem aanbiddertje, die je kleine attenties stuurt om je een beetje op te beuren. Maar nee, in tijden van GAO is het altijd een schoolfrik. Bah!

Als ze even niet oplet plaats ik snel een stukje. Je moet haar gezicht eens zien als ze het dan doorkrijgt. Haar hoongelach! Het is een strijd om het plezier in schrijven. Hoe erger ze is, hoe meer stukjes ik wil plaatsen. Die dan later alsnog afgekeurd worden. Maar dan staan ze er al. Iedereen kan het zien. Arrrghhh!!!

En dan heb ik het nog niet eens over de dingen die me echt dwarszitten zoals het gedoe met een zekere jongeman waar ik maar geen raad mee weet. Maar daar kan je dan natuurlijk weer niets over zeggen. Stel je voor. Je hebt een gedoe, een probleem ofzo. En je moeder heeft een weblog…..

Nou dan!

| Anneke |21-03-2005 | 7 reacties |

Ik had er wat muziekjes uit de Mp3-map van zoon T. opgezet.  Vol verwachting begon ik mijn eerste tocht. Het feest kon beginnen. Maar binnen tien minuten had ik al drie keer de dopjes uit mijn oren gehaald vanwege onheilspellend kabaal. Ik verwachtte ongelukken, achtervolgingsscenes, moord en brand. En dan was het gewoon een blaffende hond ofzo. Of wat luidruchtig spelende kinderen. Ik werd er nerveus van.
Teleurgesteld zette ik hem uit. Voor mij geen applaus op het hoogtepunt van de brug. Geen optreden in mijn eigen videoklip. In plaats daarvan stond er ineens een bord langs de weg: Pas op! Generatiekloof (10m).

Een psychedelisch muziekje houdt de wereld op afstand en brengt die onder water dichterbij. Secondenlang staan we oog in oog. De grote witte vis en ik. Dan zwemt hij weg en gunt me een blik op een machtige witte onderbuik, kieuwen die in gelijkmatig tempo open en dicht gaan, een staartvin die zachtjes wuift als hij uit mijn gezichtsveld verdwijnt. Dag witte vis. Wuif ik monter terug. De generatiekloof is gelukkig weer mijlenver van me verwijderd. Ik krijg bijna zin in een joint. Mp3-spelers zijn koel!

| Anneke |20-03-2005 | 6 reacties |

We hebben het weer geflikt. Met plaatjes en praatjes en een onderwerp dat aanspreekt. Het maakt trouwens niet uit of je de update nou op zondag of op zaterdag maakt. Het is nog steeds haasten, haasten, haasten. Ik moet douchen want weg en alles net op tijd. Maar het is weer gelukt: alles onder controle!

| Anneke | | 0 reacties |

M. en ik zijn allebei steeds weer even optimistisch gestemd als we enthousiast zijn. Dat is denk ik ook een van de redenen dat we met elkaar omgaan. Het zorgvuldig in stand houden van een soort geestdrift. Een behoefte aan dingen die niet grof zijn, of al te algemeen.

Toen we het station uitliepen verbaasden we ons over de grote stroom vrouwen waarin we meegevoerd werden.
Bij de ingang van de kerk, hoofdlocatie van het feest, (dat is dat optimisme hè, dat je dan denkt, ‘nou dat hoeft toch niet perse verschrikkelijk te zijn een textielfeest in een kerk?’) stond een rij.
Enfin. We betaalden een fiks bedrag om te worden toegelaten tot het paradijs voor vrouwen van zekere leeftijd. Het viel ons op dat we aan de jonge kant waren. Dat was wel een fijn bijkomstigheidje.

Onze verwachtingen waren gebaseerd op het tijdschrift van TextielPlus dat in woord en beeld de krenten uit de textielpap vist. Hier kregen we de volle brei. Fantastisch handwerk hoor daar niet van, maar voorspelbaar. Je zou d’r van gaan praten over experiment en onderzoek en brutaliteit enzo. (kejje nagaan, als ik iets te voorzichtig vind!)

In gedachten ga ik na of ik me nog iets herinner van het tentoongestelde. Is er iets blijven hangen? Het eerste wat me te binnen schiet is de gebreide boom van Sabijn Laterveer. Ondanks het tennisnet dat tussen vier pilaren gebonden was voor bevestiging van de takken - de boom is hol en moet met touwtjes aan het plafond gebonden worden - ondanks alle omgevingsruis een flinke krent.

Van het Breda’s Museum waar we nog geld voor bij moesten betalen - de oplichters - herinner ik me alleen dat het duister was en dat het er stonk (een katholiek museum volgens M.)
Nee wacht. Ik herinner me nog iets. Een presentatie van kleurige hoeden komt me ineens voor de geest. Kleurige hoeden ja, maar op een woud van ragebollen met voeten als Donald Duck. Elke subtiliteit die in de hoeden zat ging reddeloos ten onder. Zucht.

| Anneke |19-03-2005 | 4 reacties |

Ja, kijk. Ik blijf natuurlijk een voorzichtige zeekomkommer hè. Maar. Thuis gaat het wel een miljoen keer sneller.  Moest eerst elke beslissing zorgvuldig overwogen worden omdat je in die paar uurtjes tijd nou eenmaal niet zo gek veel uit kan richten,

nu gaat het zo van. Wat nou, ‘dat lange ding bevalt me niet en zal ik er iets aan doen, misschien’. Niks gewik en geweeg. Hoppeta, het mes erin. Morgen weer een dag.

| Anneke |18-03-2005 | 6 reacties |

Zo lieve mensen. Zijn jullie er nog steeds? En hoe gaat het ermee? Hier aan mijn kant van het scherm is het leven stroef hoor. Niet om het een of ander maar ik zit in een periode van Grote Algemene Onvrede. Het menselijk tekort, de helemaal niet maakbare samenleving en domesticale problemen kunnen een mens soms aardig op de kast jagen.

Vandaar dat ik me verschuil achter dierentuinstukjes. Het gekke is dat, terwijl ik erg mijn best doe om het nou eens niet over mezelf te hebben, het op de een of andere manier toch steeds over mij gaat. Heel erg.
Gekweld brullende tijgers, vrouwen als zeeleeuwen in het eerste zonnetje, en vogels die zich koning wanen, terwijl niemand het ziet. Ja, hoor! En hoe meer ik er opvoer hoe groter de GAO.

Ik kan natuurlijk met pauze gaan. Maar eigenlijk vind ik dat ze er bij horen. Periodes van GAO.  Je moet ze nou eenmaal op de een of andere manier door zien te komen.  En jullie ook :-P

| Anneke |17-03-2005 | 15 reacties |

Hardroze plastic poten stappen in het water. Optrekken, een lichte aarzeling en dan terug het water in. De kop beurtelings een tikje naar rechts en een tikje naar links met een soort buiginkje van de nek.  Bij elk knikje roept hij iets. 
Onder zijn kop,  bij de aanhechting van de plastic snavel, zit een zacht lobbetje.  Het trilt met het geluid mee, de snavel gesloten. Plechtig doet hij de ronde, uiterst rechtop.  ‘A-oet’  ‘a-oet’.

De anderen veinzen onverschilligheid.

| Anneke |16-03-2005 | 3 reacties |

Tegen de muur stond een bankje. Uit de wind in de zon. Er zat een vrouw met gesloten ogen. Haar hele wezen uitgestoken naar de zon.

Om de hoek was het zeeleeuwenverblijf.  In het midden was een eilandje. In de zon. Daar lagen ze, met gesloten ogen. Hun hele wezen uitgestoken…...

| Anneke |15-03-2005 | 8 reacties |

Veertig jaar geleden stond ik hier, op precies deze plek. Met je voeten op het verhoginkje kon je dan net over de rand kijken. Daar zaten nou de wilde dieren. Maar ze lagen maar te liggen.  Je hoopte dat ze es een keer iets zouden doen. Opstaan ofzo, of beter nog, angstaanjagend brullen!

Vandaag vroeg ik me af hoe oud tijgers worden. Misschien was hij wel net zo oud als ik. In dat geval zat hij daar nu al meer dan veertig jaar. Op dat kleine plekkie.
Of misschien was hij net zo oud als mijn zoon met wie ik hier twintig jaar geleden stond. Nou, dan zat hij er nog altijd meer dan twintig jaar.
Hij liep rusteloos heen en weer te sjokken. Af en toe brulde hij. Maar het klonk helemaal niet angstaanjagend. Het klonk alsof hij letterlijk auw riep. Auw, auw, auw. Maar dan met een grommetje natuurlijk. Arme tijger.

(Oe. Gelukkig komt er een nieuw tijgerverblijf. Ik hoop dat ze opschieten!)

| Anneke | | 3 reacties |

Voor de eerste stook van mijn oven. Ik was bang dat er misschien iets fout zou gaan en dat ik dan met allemaal misbaksels zou zitten. Dus ik wat dingen uitgekozen waarvan ik dacht dat het niet zo heel veel pijn zou doen.

Maar ik ben blij dat ze wel gelukt zijn.

| Anneke |14-03-2005 | 5 reacties |

Ik ben nu al driehonderd keer overnieuw begonnen. Een beetje gezellige inleiding voor de zussenupdate zit er niet meer in vandaag. Nou, jammer dan. Ik heb er nu genoeg van dus ik ga naar bed. Ga maar gewoon kijken.  (En roep dan maar in het reageerdingetje of je het mooi vond of niet. Daar hebben we soms behoefte aan, mijn zus en ik.)

De oven staat af te koelen er zijn geen gekke dingen gebeurd. Natuurlijk niet.  Morgen het eerste wat ik doe: kijken of de dingen die mochten mislukken gelukt zijn.

Oja. Wat ik ook nog even wou zeggen. Dat er heel veel redenen zijn waarom webloggen leuk is. (Zo wil ik graag nog vertellen van haar, en hoe we vrienden werden. Met levende lijven enzo.) Maar nu even niet dus.

Truste!

| Anneke |13-03-2005 | 8 reacties |

Eerste keer vandaag. Dat ik de oven stook. Het heeft lang geduurd, maar dat past wel bij me. Ik ben iemand die de dingen het liefst via een flinke U-bocht benadert. En trouwens je moet ook nog wel wat in zo’n oven doen hè. Nou dan!

Heel de middag slaat hij al af en aan en af en aan en langzaam wordt ie heter en heter. Nu is het spannendste moment aangebroken. Waarop de temperatuur op volle snelheid op zal lopen naar 1040 graden. Dat is heet hoor.
Eigenlijk hou ik nooit van apparaten die zo’n geluid maken alsof ze elk ogenblik kunnen opstijgen. Dat af en aan slaan past meer bij mij. Omtrekkende bewegingen enzo.

Dus ik dacht. Ik post dit gauw even, dan weten jullie waar ik gebleven ben, als ik niet meer terugkom…..

| Anneke |12-03-2005 | 7 reacties |

Ik was in het park met mijn vriendinnetje toen opeens drie grote jongens ons omsingelden. ‘Wij gaan met jullie neuken.’ zeiden ze. En ze maakten afspraken over wie het eerst zou gaan met wie.
‘Ik neem dat kleintje’, riep de grootste. Dat kleintje, dat was ik. Hooguit acht, maar straatwijs genoeg om te weten dat het hele foute boel was. Dus ik riep zo hard als ik kon: ‘Help, help, ze willen met ons neuken!’
Uit de bosjes kwamen twee padvinders te hulp gesneld. Kleiner en minder in aantal dan onze belagers, maar genoeg om ze weg te jagen.

Ik ben die jongens tot op de dag van vandaag dankbaar. En vaak heb ik in netelige situaties gedacht, kwamen er nu maar twee padvinders uit de bosjes. Maar hoe hard ik ook roep, geen padvinder te bekennen.

| Anneke | | 5 reacties |

Ja. Die was is inmiddels zowat droog. Maar goed. Daar komtie:

Ergens verleden jaar had ze me zuurtjes gestuurd. Vandaag kreeg ik het zoet. In een mooi pakje met een foto en twee zakjes snoepgoed. Van de Hema natuurlijk.
Ik ken haar niet. Bekijk wel regelmatig haar log met mooie foto’s. Volgde haar op haar vakantie afgelopen zomer. En toen het niet goed ging met haar poes ging ik steeds kijken hoe het ermee was. Zij op haar beurt denkt aan mij als ze in een natuurmuseum in Londen is. Wonderlijk.
Ik dacht altijd dat het voornamelijk projectie moest zijn de symphatie die je voor een weblogger opvat. Maar ongemerkt ontstaat er soms iets. Kennelijk. Je onthoudt dingen van elkaar, ontwikkelt een soort nieuwsgierigheid naar het wel en wee van de ander.  Afgelopen zaterdag had ze dan ook graag naar mijn uitstalling willen komen, maar ijs en weder staken daar een stokje voor.
En nu kwam er een pakje. Ik dacht dat het zoals meestal voor de buren was, maar nee. Het was voor mij. ´Zeekomkommer?´, zei de postbode met een grote vraag in haar stem. ´Jaja´, zei ik snel ´dat ben ik´.  En stuiterde de trap af om het in ontvangst te nemen.  Een kadootje van de Hema. Hoe toepasselijk. Bedankt Aafke :-)

| Anneke |11-03-2005 | 1 reacties |

Ik was net bezig met een schitterende nieuwe layout toen ik een soort frommelen hoorde. ‘Hmm’, dacht ik, ‘dat klinkt niet goed’. Maar ik schonk er niet al te veel aandacht aan. Ik hoor wel vaker gekke geluiden. Vooral als er iets nieuws in de omgeving is. Toen ik een nieuwe stortbak kreeg hoorde ik steeds een raar sissend geluid dat ik in de computer localiseerde. En nu heeft de fietstrommel voor mijn deur weer een zeurend kraakje. Net alsof het in huis is, iets dat heel langzaam in elkaar aan het zakken is. Van die geluiden dat je de eerste paar keer op zoek gaat naar waar het vandaan komt.
Ik dacht dat het nu ook wel weer zoiets zou zijn en was wel nieuwsgierig maar te druk met die mooie nieuwe website. Ik had een stomme fout gemaakt, en dat leverde iets veel mooiers op dan ik zelf ooit had kunnen bedenken. O, ik haat dat. Zo krijg je toch nooit het gevoel dat je zaken in de hand hebt. Als de beste dingen min of meer toevallig in je schoot geworpen worden.
Enfin. Het volgende moment stond mijn computer in de fik. De zijwand was eraf en ik zag de vlammen aan mijn harde schijf lekken. Ik begon zachtjes te huilen maar ondernam niets. Bleef kijken hoe het moederbord smolt en al mijn kostbare data in rook opging. Mijn verhaaltjes. Mijn plannetjes en plaatjes en alle emails.  Ik wist niet hoe gauw ik mijn bed uit moest vanmorgen.

En verder was er nòg iets leuks vandaag. Maar dat moet eerst in een verhaaltje.  Dus dat komt straks. Als de boodschappen binnen zijn en de was hangt en al dat soort flauwiteiten.

| Anneke | | 8 reacties |

Het lange ding gaat er er steeds rotter uit zien. Het tekeningetje is aardig genoeg, maar het eigenlijke object wil zich niet voegen. Er zijn te veel verschillende richtingen, elementen, structuren.  En dan nog dat gesodemieter met de zwaartekracht en veel te dunne pootjes enzo. Ik geef het nog een week, maar als het daarna niet beter voelt dan gaat het eruit.

Maar een ander ding dat ik maakte naar aanleiding van een nergens voor bedoeld krabbeltje dat ik leuk vond, dat ene ding waar niemand wat op te zeggen had, dat werkt als een trein. En ik maakte het zo’n beetje tussen neus en lippen door.

Het is een bonusding. Zoiets waar eigenlijk geen druk op ligt, dat niet gezocht werd maar als een prettige bijkomstigheid verscheen. Hoera!

| Anneke |09-03-2005 | 6 reacties |

Mijn bed lijkt een beetje op een bootje. Het is een opklaptwijfelaar, model jaren 20 ofzo. Echt hout maar geen tierelantijnen. Met een gordijntje zodat je het spiraal niet ziet als het bed opgeklapt is. Niet dat ik het wel eens opklap, mijn kamer is groot genoeg.
Het is lang geleden hoor dat mensen hun bedden opklapten. Dat je met drie kinderen in een kamertje sliep en dat er dan een opklapbed stond. Later werden dat stapelbedden. Nu slapen de kinderen alleen in hun eigen kamers voorzien van eigen tv en spelcomputer. Je vraagt je af of er nog kinderen zijn zoals mijn zus en ik vroeger.

Maar ik wou iets vertellen over mijn bed. Geloof ik. Vroeger speelden we er wilde zeetje mee. Mijn zoon en ik.
Dan kwammie uit bed op een vroege zondagochtend. Levendig beweeglijk warm diertje. Het begon altijd rustig. ‘Kom maar even bij me liggen.’ Maar dat werkte nooit zo goed. Om hem zoet te houden zei ik dan dat het bed een boot was en dat we eerst naar de keuken moesten varen voor we konden gaan eten. Waarop hij woest met het beddegoed begon te schudden. Zwaar weer op zee!
Ja, zo wisten we mekaar lange tijd bezig te houden. Voor we aanvielen op de havermout voor hem en de twee beschuiten met rookkaas die ik in die tijd als ontbijt at.

Vanmorgen had ik helemaal geen zin om aan wal te gaan. Het is koud en ik word draaierig als ik merk dat ik vaste grond onder mijn voeten heb. Dat is niet helemaal zoals het hoort. Nee. Ik wou in mijn veilige bootje blijven. Waar het zacht is en warm en waar ik problemen kan oplossen door wat met mijn linkeroor te flapperen….

| Anneke |08-03-2005 | 10 reacties |

Had ik al verteld dat mijn zus en ik voortaan op zondag updaten? Nou, bij deze dan. En ik heb nog meer te vertellen, maar ik ga nu eerst even naar de dierentuin.

Vanavond ga ik verder met de schitterende foto’s die mijn zus opstuurde. Dus kom vooral nog even langs voor het naar bed gaan. Tenzij je er al om 10 uur inkruipt….

Later op de avond (na tien uur): Mijn zus maakte op haar verjaardag een wandelingetje. Van een kilometer of 20.
Tja, daar was ik niet bij natuurlijk. Ik zat waarschijnlijk met mijn kont in de kachel want het vroor die dag dat het kraakte. Ik het het haar nog afgeraden hoor, maar ik ben blij dat ze toch gegaan is, het heeft een mooie fotoserie opgeleverd.  En een onderwerp voor de update waar ik mooi bij aan kon sluiten.  Kortom, we komen weer op ouwe sterkte.

| Anneke |06-03-2005 | 6 reacties |

Dat winkeltje en mijn spullen daarin opgenomen of het zo hoorde heeft mij de schellen van de ogen doen vallen: ik ben een ordinaire kapitalist.
Ik zou een winkel willen hebben en dat de mensen dan mijn spullen met tassenvol kwamen wegslepen. Dat ze oe en aa riepen vanwege de grens van het zwijgen overstijgend enthousiasme. Dat is immers de fijnste geestdrift.
Ik zou een winkel willen hebben met een grote ouderwetse kassa waarop je het bedrag moet aanslaan met al je kracht geconcentreerd in je wijsvinger.  Ketjing!Ketjing!

Maar wist je dat dan nog niet Zeekomkommer? Met je winkel in je kast en je neiging tot aanprijzen! De zuinigheid waarmee je je materialen uitkiest! De slinkse manier waarop je ons een handvol pindaschillen probeert te verkopen voor 2,50?
O, zelfs je initialen wijzen erop: Anneke Harmsen is een grote grutter.

Ik stond gisteren in dat winkeltje, achter de toonbank alsof het de mijne was. De mensen die binnen kwamen waren geen gewone klanten. Nee, ze waren gekomen om nou eens wat van die dingen in het echt te zien. Fijne mensen die graag een onsje Zeekomkommer mee naar huis wilden nemen. Ik vond dat erg leuk. Wat zeg ik, ik heb genoten tot het de grens van het zwijgen overschreed. Joehoee!!

| Anneke | | 8 reacties |

Vandaag naar Haarlem geweest.  Per trein en te voet met al mijn spullen voor de uitstalling in twee tassen bij me. Eigenlijk was het niet eens onaangenaam. Het voelde als een soort soevereiniteit. Alsof ik een marskramer was.

Uitstallen is best moeilijk. Maar gelukkig vindt de vriendelijke hond die bij de Roozenbottel hoort mij wel aardig. Dat is altijd prettig als dieren spontaan vriendschap met je sluiten. Het zijn van die dankbare gesprekspartners vind ik. Vooral vriendelijke honden. Overal blij mee. Vinden alles mooi wat je laat zien. En precies op tijd een bemoedigend woordje hè, o dat kan niemand beter dan een vriendelijke hond.

Mijn zwart-wit-gekleurde dingen (zie hieronder) staan nu dus in een winkel, samen met allerlei andere spullen. Zoals de optimistische tassen van Sandra Roozen bijvoorbeeld. Aanstekelijke tassen die ik wil hebben hebben hebben. Het beslissen welke ik zal nemen hou ik als een zuurtje tegen mijn gehemelte. Prettig tijdverdijf.

Maar waar het nou om gaat. De uitstalling is gedaan. De ramen zijn gezeemd. Zaterdag om 5 uur een opening.  Met drankje en welkomstwoord van Pien.

Zeekomkommers dingen
van 5 t/m 31 maart 2005

in Roozenbottel
Tuchthuisstraat 14 (nabij Botermarkt)
Haarlem

Open van donderdag tot en met zaterdag, van 11 uur tot half 6, op zaterdag om 5 uur dicht.

| Anneke |03-03-2005 | 6 reacties |

Deze maand uitstalling in Roozenbottel. Eventueel wervende tekst volgt nog. Nu even druk met van alles. Lees alvast dit. En bekijk ook dat.  Te zien zullen zijn, witte dingen, zwarte dingen en gekleurde dingen.

De witte dingen zijn hard en broos en uit één stuk.  Ze hebben een fossiele kwaliteit. Vinnik. De moleculen zijn gesinterd tot kleine organische vormen.  Het zijn onbedachte dingen, maar ze hadden net zo goed ooit hebben kunnen bestaan als kleine onschuldige zeediertjes ofzo.

De zwarte dingen zijn van fluweel en flexibeler.  Omdat je bij textiel pas vorm krijgt als je het opvult krijg je een ander soort dingen. Dingen op goed geluk.  Met een touwtje eraan of een paar steken hier of daar kunnen ze er ineens anders uitzien.  Echt serieus worden ze nooit. Eerder guitig.

Bij de gekleurde dingen gaat het om compositie en ritme. Niets ligt vast. Als je er tegen aan stoot ziet het er al anders uit. Dit is het reservoir waaruit ik put. Kleine schetsen. Het lijkt op hoe ik vroeger in de zandbak speelde. Toen een middag nog eeuwig duurde. En het hele bestaan eigenlijk maar één simpel afgerond doel had: mooie taartjes bakken.

Als je zaterdag naar de opening wil komen mail me dan.
[anneke at zeekomkommer.nl].

| Anneke |01-03-2005 | 9 reacties |