Echt. Het is een prachtige vitrine. Handgemaakt en van hout en lekker robuust, daar hou ik van. Ik zal er verder ook niet over klagen. De spullen staan er in. Het is redelijk opgelost.
Basta. En de rooie aap die ik van de week nog op de valreep vond , nou, die is sowieso de moeite waard.

De opening is zondag. Ik kan er zelf om priveredenen niet bij zijn. (Niets engs hoor. Alleen maar prive.) Maar ik ben niet de enige die exposeert. Het is een groepstentoonstelling van 5 vrouwen. Er is genoeg te zien. En straks in augustus dan richten we weer opnieuw in.  Dan zal ondere andere ook het GID live te bewonderen zijn. Maar dat laat ik dan nog wel weten.

(Ik bedoel natuurlijk dat ik tegen die tijd weer genoeg te zeuren zal hebben over uitstalfrustraties ;-)

| Anneke |30-06-2005 | 10 reacties |

Ik heb nu al driehonderd achterstallige karweitjes opgeknapt en nog is het einde niet in zicht. En gisteren nog een dooie mus ook. Ik haat dooie mussen. Je draait je helemaal op, haalt je van alles in het hoofd, blijkt het stomme beest niet te leven.
En je leert het nooit! Hoe je best ook doet. Hoe je ze ook leert herkennen in de loop der jaren. Een dooie mus kan er altijd tussendoor slippen.
Ja, er zijn wel mensen die hebben een dooiemussenoog. Maar die zijn niet te benijden hoor. Het werkt wel, je ziet de dooie mussen al van grote afstand niet aan komen vliegen, maar je verandert ‘s nachts stiekum in een geldwolf.

Het erge is, het raakt me altijd. Een dooie mus. Alsof het een echte vogel is. Zo’n klein hard koud wezentje dat helemaal nergens meer heen gaat vliegen. Dat is zo treurig.

Vroeger begreep ik niet waar dat om ging dat met die dooie mus. Misschien omdat je mij toen nog wel blij kon maken met een dood vogeltje. Misschien ook omdat ik nog nooit iemand een dooie mus had zien krijgen, dus waar hadden ze het over? En dan had je ook nog zoiets met de mussen die dood van het dak vallen. Nou, dat had ik ook nog nooit gezien hoor. Maar ik nam aan dat op zulke dagen dan veel mensen blij gemaakt werden met een dooie mus. Dat was dan tenminste nog iets.

Gisteren zag ik Remco Campert in de reclame van de postbank. Ik schrok me rot! Hij heeft een dooiemussenoog. Zagen jullie het ook?

| Anneke |29-06-2005 | 7 reacties |

Wat je over uitstallen moet weten:
1. De kast is half zo belangrijk als het spul dat er in moet.
2. Met de kast is altijd iets aan de hand.
a. de kast is te groot.
b. de kast is te klein.
c. de kast heeft een spiegelende achterwand of is anderzins ordinair.
Of d. er is helemaal geen kast.

Daarom was ik blij dat er deze keer een tafel zou zijn.
Model keukentafel, glazen blad en zo’n tien centimeter eronder een wit blad. Open ruimte voor niet al te grote dingen.
Ik zag een mooie constellatie van gekleurde dingen en doosjes voor me. Als een vrolijke stad.
Een stad ontworpen door een bescheiden (echt!) zeekomkommer. Waar gebouwen nooit de indruk wekken dat ze liever hebben dat je opkrast. Een stad waar de dingen je toelachen, maar niet met het gemaakte lachje van de sigareboer. En waar overal was hangt. Fijne wapperende was. Opdat de wind de plaats krijgt die haar toekomt.

Nou. Die tafel was er dus ook niet. (Okee, ik geef toe, dat van die was heb ik er net bij verzonnen. Maar toch!)

| Anneke |28-06-2005 | 4 reacties |

Woei! Een echte update vandaag. Nu ik eindelijk ergens beslag heb weten te leggen op een computer die wel verbinding wil maken. De mijne heeft er even geen zin in. Nou, dan niet. Ik ga dan echt niet ongeduldig zitten zeuren hoor, zoals sommige mensen wel es doen.
Ik wacht af.
Of ik bel de helpdesk. De laatste keer dat ik dat deed, ik kan wel es meer zomaar niet online, moest ik het stekkertje er even in en uit doen van die jongen. Nou wist ik in de gauwigheid niet welk stekkertje dus ik morrelde maar even wat. Aan alle stekkertjes. En zie daar, hij deed het.
Toen ik dus in het holst van de nacht zonder verbinding kwam te zitten morrelde ik weer wat. Sterker nog. Ik haalde ze er stuk voor stuk uit en stak ze er weer in, maar nee hoor, geen sjoege. Ik denk dus dat het iets te maken heeft met die jongen van de helpdesk.  Dat moet wel.

Het was nog wel gelukt de zussenupdate online te zetten trouwens, dus dat valt al weer mee.  Mijn zus heeft lekker in de heuvels gefietst. Ja, dat vindt ze leuk. En ik zat tijdens de hittegolf in de trein naar Haarlem. Nou, dat was helemaal niet leuk. Het zweet droop in straaltjes in mijn truitje. Er kwamen natte strepen in. Tegenover me zat trouwens een meisje met precies hetzelfde truitje.
Dan ga je toch vergelijken hè. Ze was spekkiger dan ik, maar wel zeker tien jaar jonger. Ik vroeg me af hoeveel ons spek opweegt tegen hoeveel rimpels. Uiteindelijk besloot ik dat ze er goed uitzag. En dat het wel best was. Je moet zulke spelletjes nooit te ver doordrijven vind ik. Dat kweekt maar chagrijn en jaloezie. Maar ze had wel brede handen voor iemand met zulke dunne lippen. Ha!

Maarre, ik ga nu even die jongen van de helpdesk bellen. Thuis poept tiept het toch lekkerder. Vinnik.

| Anneke |27-06-2005 | 6 reacties |

| Anneke |24-06-2005 | 14 reacties |

Ik zal het maar bekennen. In plaats van braaf een stukje te schrijven zoals beloofd heb ik gisteravond bij Flickr zitten spelen. Ik had een heel serietje fotootjes gemaakt. Mooi weer dus veel buiten.
Maar wat blijkt: ik loop nog steeds de hele dag naar de stoep te kijken! Ik dacht nog wel dat het over was. Alleen thuis heb ik opvallend genoeg een fotootje gemaakt waarbij de grond niet het onderwerp is. (Ja duh, als je thuis naar de vloer kijkt moet je natuurlijk meteen gaan stofzuigen.)

Trouwens dat Flickr is ook niet alles hoor. Je kan nou nooit ‘s zo’n verzamelinkje bij elkaar zien. Moet je nog zelf alles op een rijtje gaan zitten htmellen. In een popup dus die moet je wel even toestaan. Klik maar op het plaatje. Dan ga ik nu even poepen.

| Anneke |22-06-2005 | 13 reacties |

Hansb vroeg (reacties vorige stukje) of ik M. nog voor ging stellen. Mja. Daar moet ik wel een beetje voorzichtig mee zijn. Ik ben al een soort van buiten mijn boekje gegaan door ongevraagd dat fotootje te plaatsen. Oja, het is leuk en klein en met zo weinig details dat ze met gemak voor haar prinsesselijke dochter door kan gaan. Maar toch.

M. is een collega en vriendin. En als zodanig al meerdere malen hier ter sprake gekomen. Heel in het begin schreef ik een stukje over onze kennismaking. Daarna kwam ze nog af en toe tussen neus en lippen ter sprake. Dat ze kip knipt bijvoorbeeld. Of me zomaar een tas geeft. En er was ook nog een stukje over ons uitje naar het textielfeest.
Dat doen we graag. Uitstapjes maken naar dingen waar onze mannen niet zo’n zin hebben. En ons samen boos maken over de platheid van de wereld. Want ze beweren wel dattie rond is, nou, maar daar merken wij nooit iets van.

| Anneke |21-06-2005 | 5 reacties |

Kijk. Lol hebben we altijd wel, maar soms is er zo bitter weinig te zien. Nu weer bij het centrum voor hedendaagse kunst in de Witte de Withstraat.
Stof voor weer een lekker potje klagen. Maar vergis je niet. Ik ben niet tegen hedendaagse kunstuitingen, ik heb gewoon moeite met de hoeveelheid ruimte die ze innemen, terwijl er eigenlijk niets te zien is. Dat kan toch ook in een klein hoekje, denk ik dan.

Nu is het veel te lekker weer natuurlijk om me daar druk over te maken, dus voorlopig maar één plaatje. De rest volgt. Ooit.

Voor de mensen die tevergeefs voor de zussenupdate komen. Het is vakantietijd. Dan is zij weer weg en dan ik weer. Dus voorlopig onregelmatige updates.

(Ja, ja, ik weet het, allemaal beloftes en excuses. Maar met een fotootje als hierboven is toch wel het een en ander goedgemaakt dacht ik zo!)

| Anneke |19-06-2005 | 8 reacties |

| Anneke |16-06-2005 | 14 reacties |

Ik heb net de oven ingeruimd en ergens een stukje afgebroken. Ooooh mèn! Ik heb nu heel erg de pest in.
Eruit halen is in zo’n geval nooit handig. Meestal maak je het alleen maar erger. Erin laten zitten betekent de komende 24 uur me verbijten omdat ik voorlopig geen zicht heb of ik er straks nog iets aan kan doen.
Het is zo een ding waar veel werk in zit en dat door allerlei uitsteeksels (niet te verwarren met uitstulpingen, dat is iets heel anders) erg kwetsbaar is.
Ik wil dat zo. Ik wil dat die dingen er uitzien alsof ze al kunnen breken als je er naar kijkt. Dat je ze eigenlijk niet eens kan optillen of vervoeren. Volstrekt onpraktische kwetsbare dingen dus. Alsof iemand daar behoefte aan heeft.

Ik ga nu een Zeer Lompe Asbak kleien. Gewoon. Geen uitsteeksels, geen uitstulpingen, alleen maar een paar bescheiden hollinkjes voor de peuken. Basta!

| Anneke |15-06-2005 | 16 reacties |

De bezoekersteller geeft gevaarlijke dieptepunten aan. En dat terwijl mijn theaterstukje nog heel summier was. Vonnik.
Maar goed. Ik ga zo wel even naar de Hema voor een nieuw stukje. Daar valt onder het genot van een kopje koffie altijd wel het een en ander te observeren. Met gebak slechts 2,75 al moet ik daar wel een beetje mee oppassen.
De laatste tijd begint mijn buik nogal uit te stulpen.

Das eng, want ik ben een beetje van de neurotische controle. Dan heb je het niet zo op uitstulpingen. Niet die van je lichaam, maar eigenlijk sowieso in het algemeen slaap je rustiger als er nergens iets uitstulpt.
Anderzijds is het bij mijn streven naar een wonderbaarlijke persoonsverandering wel een wens. Dat ik leer om te gaan met uitstulpingen. Niet voortdurend elk bobbeltje glad hoef te strijken. Sterker, dat het leven met een gebobbeld oppervlak juist enorm aan diepte en waarde toeneemt. Zo bezien is het dus heel verstandig. Dat van die koffie met gebak.

Tralalaaa!

| Anneke |14-06-2005 | 14 reacties |

Men neme een handvol brallende studenten, inclusief schuine liedjes en het wachten op de pizza (pizza!) en twee huwbare zussen. De een lijdt aan een zeer ernstige vorm van ADHD, de ander gedraagt zich als een promiscue tiener.
Gedurende een paar uur laat men alles met alles smijten. Stoelen, boeken, kussens, elkaar. Onder het uitroepen van hedendaagse leuzen.
In de glazen bak achterin heeft een zogenaamd parallel stuk plaats. In de praktijk komt het neer op hetzelfde gooi en smijtwerk maar nu gedempt door het glas. De vleugel krijgen we niet te horen. Een man probeert met middeleeuwse methoden de ADHDer te genezen. Zij pist in haar broek en hij likt het op.  Aan het eind van de avond legt de plotseling deemoedig geworden ADHDer een getuigenis af over gehoorzaamheid van de vrouw. Alsof iemand stiekem heeft zitten zappen.

‘De regisseur neemt het huwelijk als uitgangspunt voor zijn theatraal onderzoek naar de oorzaken van desinteresse in elkaar en de angst voor de andere die per definitie een vreemde is.’ Nou, ik heb wel een flauw vermoeden…....

(Voor deze foto ben ik dus gaan staan. O, en wie het weet mag zeggen om welk stuk het gaat :-)

| Anneke |12-06-2005 | 15 reacties |

Voorlopig dit. Het zicht vanaf mijn plek wanneer ik met mijn rug tegen de leuning aan zit. Je moet je een paar rijen mensen voorstellen die voortdurend voorover gebogen zitten. Soms, als het spel zich naar de voorste twee meter van het podium beweegt, gaan ze staan. 

Je begrijpt niet hoe het kan. Dat iemand het voor veel geld bedacht heeft. Dat anderen het goedgekeurd hebben. Dat het gerealiseerd is. Stekeblind allemaal!

Aan het eind van de voorstelling liepen we gebroken de zaal uit. En het stuk was nog waardeloos ook. (Maar dat is een weer een ander stukje. Wat misschien niet eens komt. Dus verheug je nergens op ;-)

| Anneke |10-06-2005 | 6 reacties |

De update staat al sinds vannacht online. Maar ik vergat het even te melden. Dat is alles eigenlijk.

(Dit is het kortste bericht hier ooit verschenen. Moet ik me af gaan vragen of ik het nog wel leuk vind? Mmmm. Ik heb de laatste tijd weinig stukjes in mijn hoofd. Er zitten meer onverteerbare brokken in. Ga ik nu niet over zeuren. Ze passen hier niet. Maar om het goed te maken heb ik besloten de links naar buiten toe weer wat regelmatiger te verzorgen. Is er in ieder geval wat te beleven hier. Waarvan akte.)

| Anneke |05-06-2005 | 11 reacties |

Tot nu toe bleef het bij kijken. Maar nu wil ik ze ook hebben. En dan geen nieuwe van die moderne dure gevallen. Nee oude, liefst uit grootmoeders naaikist. Je weet wel zo’n houten ding dat zo ingenieus uitelkaar gevouwen kan worden.  Goh wat was ik daar vroeger van onder de indruk. En al die spulletjes die er dan in zaten. Vooral de knopen. Daar kon je uren mee zoet zijn.

Die voorliefde voor naaispullen is een beetje in het slop geraakt doordat ik bij vergissing op de huishoudschool terecht kwam. Daar moest je babypakjes naaien. En eten koken. En overhemden strijken. Mind you, ik was 11 toen ik in de eerste klas zat!

O, die naailessen van mevrouw Smallenbroek! Die maar niet begreep hoe een meisje zo slordig kon zijn. Wat een worstelingen waren dat met veel te kleine patroononderdeeltjes en veel te grote naaimachines.  Maanden deed je erover. Maanden. En als het dan eindelijk eens af was zag het eruit alsof het al tien jaar gedragen was. Door een heel gek formaat baby. En zij maar vitten. Nachtmerries had ik er van. En dan heb ik het nog niet eens over de kooklessen gehad. Moet je je voorstellen, dat je nooit hoger dan een 4 scoort voor je prakje met zuurkool en het dan zelf op moet eten! Je wist niet hoe je het weg moest krijgen. Rubberen speklapjes, aangebrande aardappels en de argusogen van juf Treebus in je nek. Je mocht eens wat weggooien.

Ik heb daar niet lang gezeten, net lang genoeg om een hartgrondige huishoudfobie te ontwikkelen. Koken kan ik nog steeds niet maar over mijn naaiaversie ben ik gelukkig heen nu. Nog iemand een knopendoos in de aanbieding?

| Anneke |04-06-2005 | 20 reacties |

Ik heb wel een kwartier tanden staan poetsen. Op het laatst stroomde het schuim in grote slierten over de keukenvloer. Aan mijn inzet zal het echt niet gelegen hebben. Maar misschien was de foto niet goed.
Er was wel een fotograaf gekomen hoor, met paraplu’s en lampen en alles, maar ik kreeg er de zenuwen van. Richt een camera op mij en ik trek onmiddelijk de gekste bekken. En als er dan ook nog iemand aanwijzingen gaat geven - iets omhoog, ja , nee niet zo fronsen, o en doe je neus eens een beetje zo - ja, dan wordt het eigenlijk een onmogelijke zaak. Om een beetje aardige foto van mij te maken.

Het begon met een mailtje. Of ik mee wilde werken aan een artikel in de Vriendin. Ik kende het blad niet maar dacht, ach kan mij het schelen. Wie weet of het nog ergens toe leidt. En anders is het misschien gewoon wel leuk. Dus zei ik ja.
Het ging over souvenirs uit Griekenland. Ze had mijn stukjes (1, 2, 3) van verleden jaar gevonden en het leek haar wel aardig. Ze zocht naar ongewone dingen. Ik heb daar vaak zelf geen erg in hè, maar kennelijk ben ik een beetje ongewoon. Dus kwam er een klein interviewtje. En een grote fotograaf. Die geen raad met me wist. Nu staat er een foto van mijn Griekse boodschappen naast het tekstje (scan). Ook aardig hoor maar eigenlijk was het dus de bedoeling dat ik er tandenpoetsend in kwam.

| Anneke |02-06-2005 | 14 reacties |