| Anneke |30-08-2005 | 11 reacties |

Van de zomer, ergens op een terras. Twee vrouwen.
De ene ratelde op vol volume. De ander kreeg het er zichtbaar benauwd van.
Net als ik trouwens. Het mens hield maar niet op.
Ik had nog maar twee slokken koffie op of ik was al op de hoogte van haar ziekenhuisopname, de problemen met haar man en de pech die ze gehad hadden met het nieuwe huis.
Ze had het niet eens tegen mij. Man!
En die andere probeerde er maar tussen te komen. ‘Wat ben je toch druk’, zei ze toen de ratelaarster eindelijk een slok van haar thee nam, ‘ben je nou zo zenuwachtig? Uit je email had ik juist de indruk gekregen dat je zo’n rustig type was.’

Daar moest ik aan denken, op weg naar Utrecht.
Je weet maar nooit tenslotte, bij zo’n ontmoeting met virtuele personages. Maar het waren stuk voor stuk hele fijne mevrouwen. En niemand ratelde.
Ze hadden alleen wel allemaal een camera….....

| Anneke | | 7 reacties |

Het is hier de laatste tijd nogal een gekkenhuis. Ik zou er graag een boom over op zetten, maar er is te veel privacy van anderen mee gemoeid dus dat gaat gewoonweg niet. Zo’n beetje alles wat er in mijn leven gebeurt is momenteel onbeschrijfelijk en daarom heb ik het steeds over mijn huishouden. Kennelijk is dat een laatste eiland van gewoniteit.

Een eiland waarop ik me verschanst heb, en me met alle macht aan vast hou. D’r wordt wat afgeschrobt hier…
Ik maak er ook steeds foto’s van. Gisteren maakte ik nog een hele fijne van mijn bestek. Maar ik durf hem niet te laten zien, want dat wordt dan weer zo’n huishoudverhaal. Vandaar deze foto met gekleurde dingen. Ook mooi hoor. Ik heb er alleen even geen verhaaltje bij.

(Voor de verboden foto: klik! Oja, mijn zus is terug van vakantie dus ik verwacht binnenkort weer een update. Maar nu moet ik eerst naar Utrecht. Ik ga een paar vrouwen ontmoeten die ik via Flickr ken. Dat lijkt spannend, maar het zijn vast allemaal huisvrouwen net als ik ;-)

| Anneke |28-08-2005 | 13 reacties |

Dankjewel Cockie!
Hij Ze krijgt een ereplaatsje. Boven mijn nachtkastje. Daar hangen ook een uit een autoband gesneden toekan uit de Antillen, een zakje zand van de oever van de Moezel en een pakje eeltmesjes uit Kreta. Ik ben dol op souvenirs :-)

Als meisje wilde ik altijd Spaanse danseres worden. Met zo’n jurk met ruches. Wow. En zo een mooie donkere man als entourage.
Want zo zag ik dat. Die danseres, daar ging het om, en die man die kon dan in fraaie elegante houding zo van die instemmende klapjes geven.
Ik hoor het als ik er aan denk.
Klapperdeklap olee!

Dat van dat dansen is eigenlijk nooit zo van de grond gekomen. Nou ja, daar valt mee te leven. Ik zou nu ook voor geen goud meer in zo’n jurk rond lopen. Maar die man, met die instemmende klapjes, daar verlang ik nog wel eens naar.

| Anneke |25-08-2005 | 13 reacties |

Vandaag dus een stukje over de vuile was. Hele vieze vuile was. Ja, het ziet er wel rooskleurig uit zo, op dat fotootje, maar het stinkt behoorlijk. En het is vooral ook heel erg veel. De wasmachine draait op volle toeren.

Soms denk ik dat ik eronder zal bezwijken. Maar na een goede nacht, zonder dat ik mijn bed uit sluip om muisjes te eten, voel ik me er wel weer tegen opge-eh-wassen. Ik bedoel, de wasmachine doet het weer, en ik meen enige vooruitgang te bespeuren, dus….

Verder moet de WC ook nodig schoongemaakt worden, maar daar ga ik het niet over hebben hoor. Er zijn grenzen!

| Anneke |24-08-2005 | 6 reacties |

Maar moet je zien wat ik gekocht heb! Ik zag het staan en dacht direct aan hondebrokken voor senioren en kattesnoepjes voor kittens. Nu dus ook voor mensen van die onzin geweldige produkten.

Ik gebruik het pas een week maar de spleten tussen mijn tanden worden er zienderogen smaller van. Ook is mijn opgetrokken tandvlees al een milimeter gezakt.
Ik ben er erg blij mee!
Ik vond dat ik voor iemand van mijn leeftijd best al veel gebitsprobleempjes heb. Hoe moet dat straks als ik 65 ben vroeg ik me af. Maar tegen die tijd hebben ze vast ook seniorentandpasta. Dan groeien er vanzelf nieuwe tanden na een week poetsen. Op z’n minst. Ha. Geen gelukkiger mens dan de lichtgelovige consument.

(Trouwens heb ik niet zo veel te vertellen vandaag maar wel iets te vragen. Aan de mensen met een Flickraccount. Toevallig ben ik genomineerd voor een Flickraward. Kwam ik van de week ineens achter. Met mijn dingen natuurlijk. Ik sta momenteel 2 met 9 stemmen. Dat lijkt heel wat maar: de eerste plaats heeft 55 stemmen.
Tja. Dat haal ik nooit in dacht ik. Tenzij….
Nou ja, ik weet het niet hoor ik bedoel dus eigenlijk gewoon: kommie ook op mij stemmen?

update: Ik kreeg net bericht van Cockie dat dat stemmen nog he-le-maal niet zo eenvoudig is. En dat is eigenlijk ook zo:

Eerst moet je inloggen bij Flickr.
Dan moet je lid worden van deze groep (Ergens staat join this group en daar klik je dan op.)
En pas dan kan je in hier in de commentaren zeekomkommer roepen en dan heb je gestemd.

Ik geef toe, het kost even een paar vloeken, maar dan heb je me ook wel errug blij gemaakt :-)
En bovendien, ook als het niet mocht lukken dan vind ik het nog heel erg lief. Zo!)

| Anneke |18-08-2005 | 19 reacties |

Daar ben ik reuze blij mee. Dat alles weer eens zichtbaar is en ik op blote voeten de keuken in kan om ‘s nachts muisjes te eten.

Het is nu 2 uur 24, precies de juiste tijd voor zulke dingen. Ik zet nog snel even de nieuwe aflevering van mijn zus en ik online, hebben jullie ook nog wat te lezen.

(Soms gaat het gewoon echt niet. Een stukje maken. Je moest eens weten hoelang ik over dit prutstukkie gedaan heb. Het is potdomme alweer 2 uur 37. Ik ga nu naar de keuken. Skruns!)

| Anneke |15-08-2005 | 11 reacties |

Weet je nog van die lompe asbak die ik wilde maken toen er ergens een stukje af was. En dat ik begonnen was maar niet precies wist waar het heen ging?

| Anneke |11-08-2005 | 12 reacties |

Hij sprak Engels maar kwam nogal Zuid-Amerikaans op me over. Zo’n beetje verweerd uiterlijk met van die bruine ogen enzo.
Hij was op visite bij ons. Ons was een mengelmoes van mensen en dingen uit heden en verleden. En ook nog wat gekke droomverzinsels.
Maar dat doet niet terzake.
Ik wilde die man heel graag zoenen. En net als vroeger werd ik daarmee geplaagd door mijn zussen.
Haha, Anneke is verliehiefd!
Dat werk.
Ik vind dat erg stom. Dat ik in mijn dromen de mensen nog vervelend tegen me laat doen. Het zijn mijn eigen dromen, waarom worden ze niet bevolkt door lieve mensen die me in de watten leggen, bewonderen of desnoods alleen maar welwillend naar me knikken?
Maar nee.
Ze jouwen. Ze lachen, ze plagen.
Behalve dan die man. Want die wilde ook wel met mij zoenen. Maar we waren in de huiskamer, en iedereen zat erbij.
Dus wij smoezen verzinnen om weg te kunnen.
Toen droomde ik ineens een hond. Kijk, dat is nou praktisch dromen. Daar heb je wat aan.
Konden we fijn naar buiten met die hond.
Het was schemerig en romantisch en alles ging goedkomen, ik voelde het.
Eindelijk kwam daar het moment van de zoen.
Mijn hart klopte als een razende toen hij zich naar me toe boog.
Ik droomde er nog net geen aanzwellende violen bij.
Nou, en toen ging die hond zitten schijten.

| Anneke |09-08-2005 | 19 reacties |

De nieuwe aflevering van mijn zus en ik gaat over de schaduwkanten van de zomerexpositie. In het kader van PR is dat niet zo handig, maar je hebt een weblog of je hebt het niet. Trouwens webloggers overdrijven altijd alles schromelijk. Dus mensen, laat je niet voor de gek houden, die tentoonstelling is heel erg leuk. Echt!

Nu ga ik de keuken doen. Die is vet! Sinds ik alleen woon heb ik een paar nieuwe eigenschappen ontwikkeld. Afwas op laten stapelen tot je het aanrecht niet meer kunt zien is daar één van.
Op zich een stap vooruit in mijn streven naar een wonderbaarlijke persoonsverandering, maar nu wordt het me toch een beetje te gortig. Alles kleeft. Ik kan geen kopje meer vinden. En het stukje aanrecht dat nog wel zichtbaar is ligt vol gestampte muisjes.
Die eet ik ja, maar daar wil ik verder niet op ingaan. Ik bedoel je kan wel van alles online slingeren, maar dat je midden in de nacht crackers met gestampte muizen staat te schranzen kan je beter voor je houden. Vinnik.

| Anneke |08-08-2005 | 10 reacties |

Het Groninger Museum vraagt als architectuur meer aandacht dan het tentoongestelde. Er is een dappere poging tot dynamiek gedaan, maar aan mij is het niet besteed. Ik raakte een beetje de kluts kwijt in een woud van stijlen. Van de kunst die ik er ongetwijfeld gezien heb herinner ik me weinig. Van het gebouw zoveel te meer.

Het meest onbegrijpelijke deel zit van achteren. Van buiten te onbepaald om aantrekkelijk te zijn, aan de binnenzijde te onrustig om als expositieruimte dienen. Wat je in die ruimte ook neerzet, de visuele omgevingsruis overstemt het. Als je zou zeggen dat het de fietsenstalling was geloofde ik je ook.

Ergens beneden, dacht ik, want ik kan best een beetje verdwaald zijn geweest, was in een doolhof van draperieën ook nog een uitstalling. Het waren kleine dingen, glaswerk misschien. Ik herinner me begod niet meer wat, zo werd ik in beslag genomen door al die gordijntjes. Het was meer dan verschrikkelijk.
Soms geloof ik dat er iets aan mij mankeert. Dat ik iets gemist heb ergens, zo slecht kan ik me voorstellen dat dit soort dingen bedacht worden. Dat er over vergaderd is. Met enthousiasme aan gewerkt. Behalve wanneer het voor een buurthuis is ofzo.

Alleen de zalen waar de muren harde kleuren hadden en oude schilderijen hingen, of minder oude uit de tijd van de Blaue Reiter, die hadden wel iets. Eindelijk een geslaagde poging de traditionele museale context te doorbreken zonder dat daarbij de kunst ondergeschikt werd gemaakt aan de ruimte. Kunst en context pasten bij elkaar, er zat een zekere logica in. Alsof het schilderen buiten de lijst niet op was gehouden. Ik herinner me dus ook die schilderijen gezien te hebben. Hoe mooi ze soms kleurden tegen de achtergrond.

Ik denk niet dat ik er snel nog eens naar toe zal gaan. En naar zomergasten kijk ik ook niet meer.

| Anneke |07-08-2005 | 6 reacties |

Zo. Nou. Ik ben er nog hoor. Ik weet niet wat ik de laatste tijd heb. Ik heb heus wel wat te vertellen maar het komt er niet van. Dan begin ik ergens aan en dan lijkt het ineens zo stom. Dat ik wil vertellen over mijn thermoskan bijvoorbeeld. Dat is toch erg. Over je thermoskan!
Maar ik had hem voor het eerst mee, en we zaten op een bankje in het Staalduinse bos en die koffie was zo heerlijk! Zo heel anders dan koffie in een tentje onderweg. Had ik dat eerder geweten! 

Ja, vorige keer dat we gingen fietsen was op een zondag. In een gereformeerde buurt. Dat is natuurlijk tot daar aan toe, waren niet dorp na dorp alle cafe’s, kroegen, desnoods snackbars gesloten geweest. Dat doen ze voor de zondagsrust hè. Dat de mensen niet in de hel komen.
Ook als het regent. En wij maar fietsen. Pas na 40 kilometer troffen we een lokaliteit. Aan de bar jonge bierdrinkers, formule I in dolby surround op het beeldscherm. De reclames werden ons op volle sterkte het gezicht in geslingerd.  Ik greep onwillekeurig naar de zapper.
Je begrijpt niet dat ze daar voor hun lol zitten hè. 
De koffie was wel lekker hoor, en die mensen beslist niet onvriendelijk, maar die herrie!
Het is vast een reactie op die zondagsrust. Dat kan ik me best voorstellen. Als je uit zo’n gemeenschap komt, dat je dan op een gegeven moment juist heel graag naar de hel wil.

Maar goed, vandaar dus die thermoskan.

| Anneke |03-08-2005 | 14 reacties |

Dan moest ik nog laten weten hoe het met het dat ding was afgelopen. Dat ding waar ik het vorige keer in mijn zus en ik over had, en dat in de oven stond en dat allang klaar is, maar alsmaar moest wachten tot ik eens zin had om er een fotootje van te maken en er een stukje bij te schrijven.

Nou. Het is gelukt dus :-)
Klik op het plaatje voor groter. Dan is het nog beter.
Al zeg ik het zelf.
Dan ga ik nu als de sodemieter inpakken voor de tweede ronde in de zomerexpositie.

| Anneke |01-08-2005 | 8 reacties |