Voorlopig.
Het was al bijna donker toen we weg gingen. Even de kou in. Soms heb je daar behoefte aan. Om even op te klaren in je hoofd. Het was een mooie wandeling. Het bos langzaam donkerend. Op het laatst fotografeerde ik alleen nog maar het licht. Avondlicht. Neonlicht.
Voorlopig vind ik dit de mooiste. Het benzinestation. Eiland van beschaving in het donker. Maar ook de armoedigheid, van nergens thuis en iedereen onderweg. Het is een oud gevoel, van toen ik een kind was en mijn gevoelens nog niet deelde. Niet om het een of ander maar gewoon omdat ik ze niet verwoorden kon. Of misschien ook omdat ik nog niet wist dat je ze uberhaupt benoemen kon.
Ja, nu zou ik het wel weten. Eenzaamheid was het, en een lichte paniek of je nog ooit wel thuis zou komen. Het hele gezin aan tafel, kibbelend, lachend, levend, zonder jou. Zo groot als gevoelens kunnen zijn als je klein bent.
zeg ook 's wat
Combinatie van mistroostig en zelfs een beetje eng. Benzinestations brengt altijd het gevoel ‘ontheemd’ in me los.
zo zie je maar weer dat het kan verkeren met associaties, want voor mij is een benzinestation een oase, een thuis weg van thuis, een deur die altijd open staat, een welkom zonder aanziens des persoons en koffie zoals ie moet zijn: vies en heet…
Langs de snelweg kom ik er niet graag. Te druk en te duur. De “dorpse” pompen hebben net even iets meer qua sfeer en prijs.
Edward Hopper.
@ Irene ja precies, daar moest ik ook aan denken. De schilderijen van Hopper.
Reactie van: anneke zeekomkommer
Ik ben een keer de weg kwijtgeraakt in een middelgroot Brabants dorp waar ik aldoor dezelfde eenzaam verlichte benzinepomp tegenkwam. En dat terwijl ik er zeker van was dat ik geen rondje aan het rijden was. Erg vreemd…
Voor een zeekomkommer kun jij het best lekker vertellen…
níks kopen, hoor, in een benzinestation,
je weet nooit wie er aan heeft gezeten
.. zo groot ja ..
Commenting is not available in this weblog entry.