<< Zaterdagse update. | TERUG | Extra. >>

Een soort Berend Botje dus.

Lang geleden leerde ik van N. iets cruciaals over gevoelens. Iets dat ik misschien allang had moeten weten. Zo simpel was het. ‘Gevoelens’, zei hij, ‘die duren maar even. Dan komen er weer andere en andere. Net als het weer. Op gevoelens alleen moet je geen beslissingen baseren.’ Hij was een man en ik een meisje. Vandaar denk ik.

Ik vond het gek, want waarop moet je anders vertrouwen dan op je hart? Maar ik zag er ook meteen de logica van in. Dat had ik wel vaker. Vooral tijdens meningsverschillen (lees: ordinaire ruzies) wilde ik hem nogal eens om de oren slaan met wijsheden die hij me zelf aan de hand had gedaan. Haha. Meestal werkte dat dubbel. Ten eerste moest hij me gelijk geven en ten tweede moest hij er om lachen.

Inmiddels staan we allang op gelijke voet met elkaar. Onze ruzies zijn zeldzamer, maar ook lastiger. Het verbaast me soms hoe groot de afstand kan zijn tussen mensen. En hoe klein ook weer op andere momenten. Alsof de ander een archipel is waar je soms aan land komt, maar waar je soms ook eenzaam in je bootje zit.

| Anneke | 09-01-2005 |

zeg ook 's wat

en dan met name de afstand tussen mensen die normaal gesproken zo lang en zo dicht bij elkaar staan.

Reactie van: hansb

Ja, die!

Reactie van: anneke zeekomkommer

en de verwarring van he, wij begrijpen elkaar toch?
toch?

en achteraf blijkt het bootje dan meestal gewoon in de haven gelegen te hebben… maar je keek naar zee…

Reactie van: zeppo

Heel herkenbaar! Ieder mens voelt namelijk alleen. Maar we maken onszelf wijs de ander volledig te begrijpen, aan te voelen. Wat dus nooit helemaal kan. Maar de pogingen blijven mooi!

Reactie van: Moniekie

Ik vind dat wel een mooie omschrijving van het woord relatie. Van dat bootje en die archipel. Zolang de boel te bevaren is komt het nog wel goed, denk ik.

Reactie van: odette

Commenting is not available in this weblog entry.