Zoals de bomen zijn.
Ze deden me deze keer niet aan Mondriaan denken maar aan schilder A. Die om een of andere reden wel uit het oog is, maar nog niet uit het hart.
De ruige woeste takken leken op haar tekeningen. Die tot stand kwamen in een soort zoekende woede. Een woede die geen effectbejag leek te zijn maar puur van binnenuit kwam.
A. was iemand van alles of niets. Confrontaties ging ze niet uit de weg. Bevestiging scheen ze op te vatten als een belediging.
Misschien deden de bomen me ook daarom aan haar denken. Ze doen maar, die bomen. Ze staan daar breeduit boom te zijn. Zoeken hun weg in de ruimte. En het kan ze niet schelen of iemand het ziet. Een staat van zijn die voor een mens niet is weggelegd. Maar die A. zeker zou willen bereiken (en anders liever niets ik wel).
zeg ook 's wat
Ik blijf me steeds maar afvragen of jij die A. misschien zelf was…
Nee, het gaat echt over schilder A.
Dat dacht ik toch. Later was ik niet helemaal zeker meer.
Misschien heb ik er wel lekker op los zitten projecteren.
Wacht, ik ga het even aanpassen in het tekstje…..
Reactie van: anneke zeekomkommer
:-) Je bomen zijn geweldig!
kunnen wij schilder A kennen?
@ hansb
Schilder A. treedt niet veel naar buiten. Maar voor hetzelfde geld ben je haar buurman natuurlijk ;-)
Reactie van: anneke zeekomkommer
Schilder A? Klinkt erg mysterieus….
Armando?
http://nl.wikipedia.org/wiki/Armando
Hmmm, nu lees ik net iets over “ze”...
Ik heb niets gezegd. (a)
Maar ze had het kunnen zijn Mensch. Ze had het bijna kunnen zijn.
Reactie van: anneke zeekomkommer
Ja, die Schilder A. Ik kende haar huis als mijn broekzak. Het huis kende ik eigenlijk beter dan A. zelf, nu ik er over nadenk. Misschien is ze in dat huis weer bezig met zo’n enorm doek. Dat niemand van ons zal zien. Of misschien is ze bezig met tachtigduizend spijkertjes uit het plafond halen, ik bedoel maar: voor zo’n project is zij de ideale figuur. Ik wacht op de Kom Terug van de schilderA.!!!
Commenting is not available in this weblog entry.