<< Niet klaar mee. | TERUG | Goed nieuws. >>

Loeren.

Soms zou je willen dat je een foto kon nemen alleen door ergens naar te kijken. Dat je een chip in je hoofd had die je aan het eind van de dag kan ontladen.  Met een kleine klik in je gedachten dingen vastleggen.
Zo, zonder camera, zonder dat iemand zich bekeken waant. Het is tenslotte op die momenten dat er het meest te zien is. Niet het mooist misschien, maar wel ongecensureerd.

Verleden week zat ik in het restaurant van de Hema. Bij de Hema komen mensen waar iets aan te zien is. Er was een jong stel dat geen eigen ruimte had. Ze waren zichtbaar opgewonden aan het zoenen. Steeds net op tijd, voor het echt te erg werd, even om zich heen loerend als om vast te stellen hoever ze al waren. Een flink stuk verder zat een man. Hij keek naar het jonge stel. Onophoudelijk. Het was een heel lelijke man en hij keek chagrijnig en broeierig tegelijk. Ik zat meters en meters van hem verwijderd maar ik zag hem schroeien.

Dicht in de buurt zat een bijna blinde man. Hij keek nergens naar, ja naar zijn kop soep. Die hij vlak bij zijn gezicht hield en zo oplepelde. Voelend en etend. Schuifelend zou ik bijna zeggen. Ik keek naar hem en het was anders dan anders, want hij kon niet terug kijken. Het voelde een beetje ongegeneerd.

| Anneke | 18-02-2005 |

zeg ook 's wat

Maar je eten smaakte nog wel?

Reactie van: henriette

Mooi ja, die fotomomenten die je in je hoofd kan hebben. Daar zouden ze toch eens iets voor uit moeten vinden!

Reactie van: KatYo

Nee hoor! Prima zo zonder foto. Nu krijg ik hele filmbeelden in mijn hoofd van jouw belevenissen daar. Dat lukt je nooit met een foto!

Reactie van: Theo

Het beeld van die lelleke, loerende, schroeiende man… ik kan hem bijna ruiken.

Reactie van: cockie

Ow Cockie :-P

:-)

Reactie van: zeekomkommer

Eén van mijn favoriete bijbelteksten: ‘en de ogen raken niet vervuld van het zien’...

Reactie van: zeppo

dank je wel voor deze mooie beelden!

Reactie van: postkuip

Commenting is not available in this weblog entry.