<< Nog eentje dan. | TERUG | Extraatje. >>

Hebbie een slechte bui soms?

‘Nou, het gaat.’
Steevast mijn antwoord op de hoegaathetvraag.
Soms komt er een spontaan en optimistiesch ‘goed’.
Zelden een enthousiast ‘geweldig’.

Wie mij niet kent schrikt ervan.
Wie me enigszins kent lacht om mijn karakteristieke pessimisme.
(Wie me goed kent stelt een andere vraag denk ik.)
Maar.
Het is het soort vraag dat een kort hooguit vijfwoordig antwoord vergt. Daar passen de nuances niet in. Dat het met het ene wel goed gaat maar dat het andere te wensen overlaat en dat dit of dat ronduit slecht loopt.
Nee. Dat willen ze allemaal niet horen als ze vragen hoe het gaat. Dus zeg ik dat het gaat.
Nou goed!

(Ja en die foto heeft er niets mee te maken. Ik heb ook een fotootje van de zooi in mijn werkkamer waar ik na de koffie aan ga beginnen. Die zou beter passen, maar ik ga hem niet plaatsen. Zit ik thuis in de rommel ga ik er ook nog op mijn website naar zitten kijken. Ja dahag!)

| Anneke | 28-09-2005 |

zeg ook 's wat

Ik vind het zoiezo een rare gewoonte, dat mensen aan elkaar vragen hoe het gaat als begroeting. En dus geen tijd hebben voor het antwoord vaak.
Stel de vraag alleen als je ook echt het antwoord wil en kan horen.
Denk ik dan.

Reactie van: KatYo

Een goede vriend van me geeft steevast als antwoord: ‘normaal, hoezo?’

Reactie van: Jeroen

Maar wat als bijvoorbeeld ik het wel zou willen horen? Inclusief alle nuances? Hoe moet ik de vraag dan stellen? Of heb ik dat hierbij reeds gedaan?

Ik bedoel, U geeft nu zomaar de vragensteller de schuld, maar wilt U zelf überhaupt wel antwoorden?

Reactie van: mIKe

Ai. Ik geloof dat er ergens een vinger op een zere plek gelegd wordt ;-)

Waar het de beleefdheidsfrase betreft wil ik geloof ik net zomin antwoorden als de vragensteller wil luisteren. Als er sprake van interesse lijkt te zijn wil ik denk ik best.
Dusse, hebbie een uurtje mIKe?

Reactie van: zeekomkommer

Je hebt helemaal gelijk. Dan moeten ze het maar niet vragen, als ze het echte antwoord niet willen horen. Ik heb precies dezelfde ervaring.
“Mwah…” is mijn standaardantwoord.

Reactie van: Laurent

:-) Mijn oor is luisterend, Anneke.

Reactie van: mIKe

ik weet niet meer was het nou een boek? een film?
met mij gaat het tamelijk goed
vond ik wel mooi
tamelijk goed

Reactie van: zeppo

Oei.
Heb ik het ook es druk.
Zit er juist iemand met een luisterend oor klaar. Pfff.

Ik zat in de trein te overdenken wat ik dan zou antwoorden. Op de vraag hoe het gaat. Inclusief de nuances, maar wel in het betrekkelijke openbaar van mijn reageerdingetje.
Mmmmm.
Je bent toch kwetsbaar zo in het opene.
Laten we zeggen dat ik me voel als een dappere strijder, maar dan wel met een plestik riddersetje.
Zolang ik geloof dat het mij bescherming biedt doet het dat ook.
Maar zodra ik me realiseer hoe dat er uit moet zien is de magie verdwenen.
Stel je voor, een vrouw van middelbare leeftijd (!!!!) met een plestik helm op en zo een zwaardje dat niet steekt.

Ik vroeg me laatst ook af of natuurwetten ook in de psychologie gelden. Weet je wel, dat in de natuur de dingen wel van volume veranderen maar dat de massa gelijk blijft. Of hoe zat dat ook alweer. Wanneer je dus aan de ene kant iets licht maakt wordt het ergens anders zwaarder.
Vaak wordt dat voorgesteld als een balans natuurlijk maar ik zie het meer als een ballon die in het midden afgebonden is. Als je aan de ene kant het ballonnetje klein maakt wordt het aan de andere kant groter. Deze wet heet dan de wet van het behoud van lucht.
Dat maakt de dingen draaglijker, vinje niet?

Reactie van: zeekomkommer

Commenting is not available in this weblog entry.