Eenvoudig gereedschap, ingewikkelde dingen.
Vroeger hadden wij thuis een rommella in de keuken. Daarin belandde alles wat alleen overbleef, een stukje aan miste, of om een of andere reden overbodig maar nog niet rijp voor de prullebak was. Op dagen dat je met je dure speelgoed niets aan kon vangen keek je in de la en rommelde wat ingredienten bij elkaar. Een dobbelsteen, twee gekleurde elastiekjes. Een paar van die blauwe melkdoppen. Misschien een kammetje met de helft aan tanden er uit. Je graaide gewoon net zo lang tot je een idee kreeg. Zat je zo de hele middag winkeltje te spelen.
Ik heb tegenwoordig een mandje voor dat soort rommeltjes. Een gereedschapsmandje.
Dat is het fijne van klei. Met een paar stokjes, een mesje en een tandenborstel kom je al een heel eind. Het meeste doe je toch gewoon met je handen. Het opbouwen, het zoeken, het vormen is allemaal een kwestie van voelwerk.
Pas op het allerlaatst prik je es ergens een gaatje in met een ouwe prikpen. Je bevestigt iets met een kloddertje spuug en met een afgeplat stokje werk je het een beetje af.
Zo’n handeling herhaal je dan een keer (of honderd).
Heel eenvoudig.
Terwijl je zo toch heel ingewikkelde dingen kan maken (klik!).
zeg ook 's wat
Handig, je oude keukengereedschap omdapen in kleigereedschap.
Drink je wel genoeg, dan? Als je zo vaak overal op moet spugen?
o ja, dat mis ik in mijn nieuwe keuken: de rommella!
geweldig die fotoos van ingewikkeld ding in wording.
rommella, één van de tradities die ik heb overgenomen. Toch eens kijken of ik er ook gereedschap uit kan toveren…
Commenting is not available in this weblog entry.