<< Zusjes. | TERUG | Het krejetieve proces. >>

Een somber stukje.

Mijn bed lijkt een beetje op een bootje. Het is een opklaptwijfelaar, model jaren 20 ofzo. Echt hout maar geen tierelantijnen. Met een gordijntje zodat je het spiraal niet ziet als het bed opgeklapt is. Niet dat ik het wel eens opklap, mijn kamer is groot genoeg.
Het is lang geleden hoor dat mensen hun bedden opklapten. Dat je met drie kinderen in een kamertje sliep en dat er dan een opklapbed stond. Later werden dat stapelbedden. Nu slapen de kinderen alleen in hun eigen kamers voorzien van eigen tv en spelcomputer. Je vraagt je af of er nog kinderen zijn zoals mijn zus en ik vroeger.

Maar ik wou iets vertellen over mijn bed. Geloof ik. Vroeger speelden we er wilde zeetje mee. Mijn zoon en ik.
Dan kwammie uit bed op een vroege zondagochtend. Levendig beweeglijk warm diertje. Het begon altijd rustig. ‘Kom maar even bij me liggen.’ Maar dat werkte nooit zo goed. Om hem zoet te houden zei ik dan dat het bed een boot was en dat we eerst naar de keuken moesten varen voor we konden gaan eten. Waarop hij woest met het beddegoed begon te schudden. Zwaar weer op zee!
Ja, zo wisten we mekaar lange tijd bezig te houden. Voor we aanvielen op de havermout voor hem en de twee beschuiten met rookkaas die ik in die tijd als ontbijt at.

Vanmorgen had ik helemaal geen zin om aan wal te gaan. Het is koud en ik word draaierig als ik merk dat ik vaste grond onder mijn voeten heb. Dat is niet helemaal zoals het hoort. Nee. Ik wou in mijn veilige bootje blijven. Waar het zacht is en warm en waar ik problemen kan oplossen door wat met mijn linkeroor te flapperen….

| Anneke | 08-03-2005 |

zeg ook 's wat

Wat leuk!!!
Deden wij ook, dat van dat bootje…

Reactie van: berta

als het golft, dan golft het goed

(beetje beterschap dan maar?)

Reactie van: peet

Leuk! Dat doen wij ook.

Reactie van: henriette

Helpt ‘t als ik u een klopje op ‘t oor geef?

Reactie van: Joli(e)

hoe moet ik dit rijmen met de behoefte aan een kroketje met een kwakje mosterd, zoals je elders betoogt?

Reactie van: jufAukje

@ Joli(e)
Ja, graag. Een bemoedigend klopje op mijn linkeroor doet wonderen. Helemaal als je er een liedje bij zingt.

@ juf
Oe, je bent een echte juf. Mij hier op het matje roepen om wat ik elders uitkraam ;-)

Het ging mij natuurlijk om de herinnering aan het kroketje dat ik vroeger wel eens kreeg als ik met mijn vader mee mocht voor z’n werk. Hoe ik dan ienie-mienie kleine beetjes mosterd erop deed. En uren blazen voor ik een hapje nam. Met het drietandige houten vorkje.

Reactie van: zeekomkommer

Precies zo’n bed heb ik. Ik dacht altijd dat het uit de jaren vijftig was, toen mijn moeder nog een meisje was. Met een gordijntje ervoor zodat je de spiraal niet ziet.

Reactie van: sas

@ sas
Eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe oud dat model bed is. Jaren 50 dacht ik eerst, maar om een of andere reden, die ik nu niet meer kan reproduceren, begon ik te twijfelen en koos voor jaren 20.

Wie weet zijn die bedden wel uit de jaren 30 of 40. Door de strakke vormgeving denk je al gauw aan de 50er jaren, omdat toen (eindelijk) de artdeco definitief verdween. Maar het modernisme is natuurlijk al van het begin van de 20e eeuw.

Reactie van: zeekomkommer

oeps, zie ik dat ik gereageerd heb terwijl het kommentaardingetje nog in de juffen-stand stond. dus dat je haar mijn reaktie niet kwalijk neemt.
overigens: die houten vorkjes hadden twee (2) tanden.
en verder: klinken mij die bedden als erreg ongezond en krakkemikkig. mooi om nostalgies op terug te blikken, maar niet meer om te gebruiken.

Reactie van: hansb

@ hansb

Mmm. Er gaat nogal wat fout hier. Ik zie juffen gedrag terwijl het er niet is. Verzin vorkjes met te veel tanden. En de datering van het bedbootje zuig ik ook maar zo’n beetje uit mijn duim.

*voelt zich een beetje betrapt*

Maar dat bootje van mij is prima in orde hoor. Zo strak als een veertje. En heel goed voor de fantasie….

Reactie van: zeekomkommer

Commenting is not available in this weblog entry.