Tussen kerst en oud&nieuw.
De week van de losse eindjes. Ik word er altijd een beetje melancholiek van. Al die dingen die nu bij je persoonlijke geschiedenis gaan horen. Die door er op terug te kijken van het heden naar het verleden toeschuiven.
Soms is het heel duidelijk: Belangrijke Gebeurtenissen gaan gelijk de doos ‘bewaren’ in. Maar wat doe je met de kleine prullen?
Ik poets ze nog even op voor ze in de doos ‘rommel’ gaan.
Al die kleine dingetjes, zoveel als ik me kan herinneren. Dan kunnen ze op 2 januari samen met de boom (bij wijze van spreken dan, want ik heb een plestikke, en het is ook maar een nepdoos natuurlijk) met de vuilnisman mee. Opgeruimd staat netjes!
(En ja, die zeebeving zit ook voor in mijn hoofd. Maar wat moet je erover zeggen? Ik kan er maar niet aan wennen dat ik mensen in hun doodsstrijd zie terwijl ik in veilige familiekring aan de koffie met Amaretto zit. De perversiteit daarvan. Alleen niet kijken is nog erger.)
zeg ook 's wat
Ik keek eerst een poosje naar de tv en staarde daarna wat ongemakkelijk door het raam naar de lege tuin. Toen zag ik de passievrucht.
tsja…
zucht
Melancholisch juist ja. 31 december heb ik altijd een mijmermoment, dit jaar ket 2 vrienden officieel. Mooi man.
Hm… ik ben niet zo’n familiemensje dus dat maakt het wat ‘makkelijker’.
Ja…
Wij hebben familie en vrienden in het rampgebied
vanmiddag gehoord dat alles OK is…
*zucht*
(voor ons)
In Duitsland noemen ze de vloedgolf ‘die Killer-Welle’.
Imponierend nicht?
BRRR
Eén groot voordeel van mijn akelige vermoeidheid: geen tijd voor losse eindjes, allemaal zo de prullebak in.
Alhoewel het ook wel lekker is die eindejaars melancholie…
En kijken?
Met mate, tot het punt van verlamming en dan maar de mijnen liefhebben. De poezen en lief een extra aai, geld naar giro 555 en mijn zegeningen tellen.
Commenting is not available in this weblog entry.