<< Klaas vaak | TERUG | Nieuwe dingen >>

Het begint met een bescheiden hoopje op een dienblad. Maar al gauw stort ik de halve zak uit op tafel. Met twee handen graai ik erin. Ik laat het stijfgeknepen knerpen en zachtjes tussen mijn vingers door stromen. Met het gevoel komt er ook een herinnering naar boven. Hoe ik uit mijn stijfgeknepen hand mierepaadjes vormde. Met veel kronkels en bochtjes, zodat de mieren een spannende reis zouden hebben. Aan het eind van zo’n paadje legde ik een half opgezogen zuurtje. Om de mieren te lokken. Dat was een mooi gezicht. Het tuinpad vol met witte krullen en steeds aan elk uiteinde een gekleurd glimmend snoepje.
Mijn moeder vond het ook mooi. Zei ze. Maar aan het eind van de dag zwiepte ze met een paar streken van de tuinbezem mijn kunstwerk op een hoop.

| Anneke | 22-01-2004 |

zeg ook 's wat

Weet je waar ik nu ineens zin ik krijg¿

Reactie van: Neneh

Zuurtjes?

Reactie van: anneke

Ja, het water loopt me om de mond! Maar ik ga maar slapen nu ;)

Reactie van: Neneh

I cannot conceive of a God who rewards and punishes his creatures, or has a will of the kind that we experience in ourselves. Neither can I nor would I want to conceive of an individual that survives his physical death; let feeble souls, from fear or absurd egoism, cherish such thoughts. I am satisfied with the mystery of the eternity of life and with the awareness and a glimpse of the marvelous structure of the existing world, together with the devoted striving to comprehend a portion, be it ever so tiny, of the Reason that manifests itself in nature. by online blackjack

Reactie van: free online casino

Commenting is not available in this weblog entry.