<< Geen nieuw stukje. | TERUG | Eindelijk! >>

Een doordeweekse dag.

Schuin rechts ging net een oudere sjofele man zitten. We keken elkaar even aan, hij knikte. Het viel me op dat hij een heel bescheiden maaltijd had, voor zo’n grote man. Een flesje melk en een eenvoudig broodje. Meestal hebben zulke types kroketten, of grote kommen erwtensoep. Hij had het snel op ook, was al weg toen ik de eerste hap van mijn cakeje nam.

Toen zag ik haar. De dame met het hoedje. Met haar rose gestifte mond deed ze me aan Marijke van Helwegen denken, maar dan een ongecensureerde versie. Ik dacht aan het hoedje dat ik later zeker ook wilde hebben, en dat het niet waarschijnlijk was dat ik ooit zo een dametje zou worden. Je vroeg je af hoe ze hier zo verzeild was geraakt. Het was meer een dame voor een ouderwetse melksalon, of bij gebrek daaraan misschien de Bijenkorf.

Ze had koffie met gebak. Bij de tafel met bestek en servetten nam ze veel tijd, ongetwijfeld op zoek naar het schoonste lepeltje. Mijn blik viel op de jonge vrouw naast haar. Die had diepe treurige wallen onder haar ogen. Ik vermoedde een slapeloze nacht en misschien een huwelijkscrisis. Van die wanhoop die bijna tastbaar is als duidelijk wordt dat de kloof onoverbrugbaar is en de liefde voorgoed buiten bereik.

Inmiddels had de dame met het hoedje een tafeltje bij het raam gespot. Ze liep er zo snel als haar deftigheid toeliet op af. Veegde uitgebreid haar stoeltje schoon en deed met veel omhaal haar wintermantel uit. Eronder droeg ze een keurig zwart broekpak, geaccentueerd met een blauw sjaaltje. Het geheel werd zorgvuldig rechtgetrokken en gladgestreken met kokette gebaartjes. Daarna ging ze eindelijk, eindelijk zitten en nam kleine slokjes koffie. Uit haar tas haalde ze een plastic zak tevoorschijn. Ik vroeg me af wat ze ging doen met dat beduimelde ding. Ze graaide er iets uit en keek even spiedend om zich heen. Toen nam ze een grote hap uit een bruine boterham.

Even later was ook ineens de oudere man weer terug, met nòg een bescheiden lunch. We keken elkaar weer even aan. Ik denk dat ik glimlachte want hij lachte een beetje betrapt terug.

| Anneke | 19-01-2005 |

zeg ook 's wat

HEMA?

Reactie van: zeppo

Waar anders!
:-)

Reactie van: zeekomkommer

Heerlijk toch, zo die kleine dingen observeren.

Reactie van: Roelof

Hmm, heerlijk zo’n midwinterverhaal als je uit de sneeuwstorm thuiskomt…

Ook heerlijk, mensen bekijken (in de HEMA) of een ongecensureerde versie voor me proberen te zien van Marijke van Helwegen…

Reactie van: artgrrl

Mooi, mooi!

Reactie van: Theo

Commenting is not available in this weblog entry.