| TERUG |

Het neusje van de zalm.

Verleden jaar rond deze tijd was ik er. De biennale in Venetie. Het Nederlandse paviljoen lag er verwaarloosd bij. Het landje pik spel was helemaal ingedroogd. De Gemberbar natuurlijk onbemand en bij de schoenmakerij stond zelfs een bordje dat je nergens aan mocht komen. Buiten was in een kartonnen doos een filmpje aan het blèren. Dat was nog het aardigste denk ik. Maar alles was al gauw aardig als je het afzette tegen de bloedeloze presentatie in ‘ons’ paviljoen.

Gisteren kwam ik ze weer tegen, in Boymans nu. Nog steeds even onbemand en levenloos, maar minder verwaarloosd. In de schoenenwerkplaats staan zelfs tafels met allemaal lapjes leer waar je in mag knippen. De idee is dat je met mallen vormen tekent op de lapjes en die dan in een doos klaarlegt voor de anonieme schoenmaker. Die kan ze dan in elkaar gaan zetten. Op een dag.  Zogenaamd.
Op planken aan de muur staan rijtjes Mexicaanse boksschoenen. Die zijn van keramiek. Niet dat je dat kunt zien, want ze staan tamelijk hoog.  Het ziet er fris en aantrekkelijk uit met al dat rood.  De mensen knippen enthousiast hartjes uit de stukken leer. Ze schrijven er de datum op en hoe ze heten en waar ze vandaan komen. Gezellibelli.

Over de bedoeling van zijn werk zegt Amorales: ‘Ik nodig het kunstpubliek uit zich als fabrieksarbeiders te gedragen en aan de werktafels onderdelen van de schoenen in elkaar te zetten. Maar net als in Mexico kunnen ze het eindproduct, de schoenen, zelf niet kopen.’ Het moet hen bewust maken van het bestaan van soortgelijke fabriekjes in Mexico waar mensen tegen een hongerloontje werken.  Echt!

Kijk, wat mij betreft had Amorales gewoon een paar rijen van die prachtige Mexicaanse boksschoenen getoond.  Niks mis mee. Maar dat is natuurlijk niet hip.  Hedendaagse kunst moet maatschappelijk betrokken zijn. Dat snap je. En liefst met een beetje ellende. Dat maakt het echter. Dus wordt er een arme Mexicaanse schoenmaker met de haren bijgesleept.  Alsof die in een mooie witte kamer keramieken schoenen zit te verkopen. Tjonge jonge. Maar nog is het niet genoeg. Want kunst moet de toeschouwer ook betrekken. Ja, voor minder doen we het niet hoor. Het is tenslotte wel de Biennale! Dus verzinnen we een tafel met leren lapjes, waar je dan fijn in mag knippen.  Zodat we ons nog beter met die arme schoenmakersknecht kunnen identificeren. Je vraagt je af. Hoe lang kan het neusje van de zalm eigenlijk worden?

| Anneke | 21-10-2004 |

zeg ook 's wat

Dat doe ik al mijn hele leven! Volhouden!

Reactie van: cockie

Blijven oefenen. Kordaatheid als beschermend hulsje is een noodzakelijk kwaad. En eentje dat niet altijd spontaan komt. Maar ook weten wanneer te stoppen. Als U zich al te veel met de grote-onderbroeken-madam zou identificeren zou ik het niet leuk meer vinden (niet dat U zich daar iets moet van aantrekken natuurlijk).

Reactie van: Inge

Doen alsof is fundamenteel voor de menselijke soort en dan natuurlijk er ook nog in geloven. Wie daar doorheen kijkt heeft het weleens, vaak, moeilijk. We veinzen wat af. Een Duitse filosoof, Vaihinger, heeft ongeveer een eeuw geleden daar een dik boek over vol geschreven: Die Philsosophie des Als Ob.

Reactie van: Victor

Dapper doorveinzen dan maar!

Reactie van: Ellen

Ha, dat lukt je dan aardig Cockie ;-)
Misschien doe ik er nog wel een schepje bovenop en trek ik mijn kordate zeekomkommerbroek ook nog aan. (Of zou het genoeg zijn als ik veins die aan te hebben?)

Reactie van: anneke

The human body is the best picture of the soul. by free online casino

Reactie van: gambling

Commenting is not available in this weblog entry.