Veel te groot om hier in een stukje te gieten dus ik doe gewoon een plompe mededeling.
Net zo bruusk als het is.
Mijn zoon is overleden.
Er zijn een paar miljoen details maar die hou ik voor mezelf.
Het is alleen dat ik het even moest vermelden hier.

Geen idee hoe het verder zal gaan, zeekomkommersgewijs, maar ik heb zo het vermoeden dat het me nog wel troost zal gaan bieden. Dus doe ik de boel niet op zwart of op wit zoals ik aanvankelijk had gedacht. Ik wil dat het leven doorgaat, snap je. Toen ik zwanger was moest ik eten voor twee, en nu, nu hij dood is moet ik leven voor twee. Zo voelt dat.

Timing was alles. Niet meteen al naar beneden gaan want dan werkte het zeker weten niet. Maar als je lang genoeg had liggen staren naar het enge bewegende schilderijtje, alle liedjes van de kleuterklas met de tiktak-wekker mee had gezongen en bijna het hele doosje potters had leeggevroten dan kon je zeker ‘s een gokje wagen.
Heel zachtjes de trap af sluipen en aan de deur luisteren of je kon peilen hoe de sfeer was. Als je helemaal niets hoorde was het niet okee. Dan kon je net zo goed meteen weer naar boven gaan want je kreeg gegarandeerd nul op het rekest.
Als je de televisie hoorde, of beter nog als je zachtjes muziek hoorde spelen en flarden van gesprekken dan had je de buit al bijna binnen.
Dan zette je je meest bedremmelde gezicht op en deed aarzelend de deur open: ik kannie slapen….
Het eerste wat je deed was moeder peilen, als zij een goeie bui had was het goed. Ben jij nog wakker? Ach meissie toch kom maar even zitten. En dan kroop je in een hoekje van de bank en schonk pa een drankje voor je in. Het was zaak om je in eerste instantie rustig te houden, en vooral niet de indruk te wekken dat je voor de gezelligheid was gekomen. Gaandeweg kon je je wat gaan manifesteren en mocht je zelfs een handje pinda’s wagen. Uiteindelijk zat je heerlijk bij je vader op schoot weg te soezen.

Vaker was ze niet zo goedgemutst, of zat ze net een interessante film te kijken. Nou, dan kon je het wel vergeten. Je kon linea recta naar boven en dat zielige lipje had ook geen zin want ze keek je niet eens aan. Ga maar schaapies tellen was het dan en nog voor je ogen aan het licht hadden kunnen wennen stond je alweer in de donkere hal.
Boven in mijn inmiddels koud geworden bed gaf ik me over aan die vreemde vorm van wraak die machtelozen eigen is: wacht maar tot ze merken dat ik dood ben! Dan zullen ze wel spijt hebben. En ik fantaseerde de complete familieschare wenend aan mijn kleine kindergraf. Plotseling gestorven door een gebrek aan slaap, en och hadden ze maar wat liever geweest dan zou ik nu nog leven!
Zo huilde ik mezelf in slaap. Het duurde dan lang voor ik weer ‘s een gokje zou wagen, wat heel vervelend was, want ik sliep slecht als kind. Ik lag vaak uren wakker.

Niet om het feit dat ik ouder word, want zo feestelijk is dat niet. Ik ben vandaag 47 geworden en de kloof tussen mij en mijn leeftijd wordt steeds groter. Oh, mijn lichaam vertoont nog geen gebreken hoor, geen echte. Maar het staat gewoon steeds minder bij mijn gedrag.

Zoals je geen minirokken moet dragen en blotebuikentruitjes als je tegen de vijftig gaat lopen, staat het misschien ook steeds vreemder om gekleurde dingen op te rapen. Of van de duinen af te rollen in je ondergoed (waar overigens geen getuigen van zijn, dus als het er op aan komt ontken ik alles).

Zo zijn er nog wel wat voorbeelden te noemen, maar ik moet zuinig zijn op wat ik prijsgeef. Tenslotte weet je nooit wie d’r meeleest, niet. (Heb ik al ‘s gezegd dat mijn overbuurman de laatste tijd zo amicaal doet, bijvoorbeeld?)
Maar goed. Van je leeftijd moet je het niet hebben dus. Toch is het feest vandaag. Het is feest omdat ik besta. Ik. Hier. Nu.

Hoera!

En nou ja, je weet het zelf ook wel: het was fantastisch weer. Dus weinig gelezen en al helemaal geen stukjes bedacht.
Maar wel erg naar mijn zin gehad.
Ik was nog nooit op Terschelling geweest en daar heb ik nu spijt van.
Ik wilde eigenlijk nooit meer naar huis.
Om de verloren tijd in te halen.
Een beetje te verwilderen op het strand.
Mijn haren droog en stug en alle kanten uit.
En zo een verweerde bruine kop :-)

Nu ga ik een poosje mijn verdriet verdrinken en dan heel erg lang slapen in mijn toch wel lekkere eigen bed.
Truste!