Dinsdag begin ik aan mijn vijfde weblogjaar.
In tegenstelling tot veel loggers ben ik nooit een schrijver geweest. Nooit de wens gehad ook. Ik wilde beelden maken.
Ik hou van dingen. En hoe ze ruimte innemen. Ik hou van dingen in mijn handen.
Door een cursus webdesign raakte ik verslingerd aan het maken van virtuele dingen. Ik maakte de winkel in mijn kast en mijn zus en ik.
En op een dag wilde ik ook een weblog, want dat geeft gelegenheid tot nog regelmatiger updaten en vooral: herhaald bezoek.
Het ontwerpen was een makkie.
Maar dan de inhoud.
Heel voorzichtig begon ik met schrijven. Schoorvoetend bijna.
Korte, wijfelende stukjes die ik het liefst meteen na het plaatsen al weer weg wilde halen en een paar keer per week besloot ik ermee te stoppen.
Uiteindelijk heb ik geleerd hoe je met woorden ook dingen kunt maken. Want dat is het enige waarvan ik zelf vind dat ik het echt goed kan. Beelden maken.

Ik ben blij dat ik vanaf het begin lezers heb gehad.
Lezers die ik ken en die nooit reageren.
Lezers die ik niet ken en die alleraardigste reacties geven.
Lezers die stilletjes al jarenlang mijn stukjes lezen.
Lezers die hier toevallig terecht komen en een halve dag blijven hangen.
Lieve lezers.
Zonder jullie was het nooit gelukt.
Bedankt!

 

 

Zo mensen.
De kop is er af.
Ik had een mooi zwart ensemble aan, en mijn nieuwe schoenen en ik leek best een beetje slank.
Totdat de dochter van Nico binnenkwam.
Zij droeg een zwart ensemble en mooie schoenen, en ze leek niet slank, ze is het.
Tja.
Ouder worden is een wreedaardig iets.
Alleen niet oud worden is erger.

Vanochtend een gedichtje van Thomas opgeduikeld.
Over kerstmis.
Gisteren, toen we bij elkaar zaten als een gezellige groep, schoot het me te binnen.

De cadeau-gever

Kerst is het een keer per jaar
Dan komt de kerstman met zijn rennend gewei.
De armen krijgen pakjes ja, een paar
En met kerst ben ik altijd blij.

Een keer per jaar komt een rennend gewei door de lucht
Dan is het feest want hij loopt op je dak.
Hier is hij dan met zijn zak
Hem hoor je niet zelfs als hij kucht.

Ik krijg kadootjes en veel snoep
Het is reuze gezellig met de stekel-boom.
Een mooie avond, het was geen droom
Deze dag waren we een gezellige groep.

Thomas Otto - 11 jaar

Ik denk vaak dat dood en zelfs ellende heel gewoon zijn, vreselijke dingen maar die wel bij het leven horen.
En dat er dus mee te leven valt. Moet zijn.
Als je je maar niet verzet.
Je moet je niet verzetten want dan lukt het niet.
Maar soms wil je precies dat.
Dat het niet lukt, en dat het schrijnt, en dat het ondraaglijk is.

Maarre.
Dat wou ik niet zeggen.
Ik wou zeggen dat het goed gaat.
Dat ik een redelijke mix heb gevonden tussen afstand en nabijheid. Tussen het koesteren van wat verloren is maar in mijn geest elke dag opnieuw wordt teruggevonden, en het accepteren van het absolute, de draad oppakken en niet omzien in wrok.

En nu ga ik even douchen en de dochter van Nico bellen. Even vragen wat ze vandaag aan trekt…..

Jajaja, de tranen zijn weer opgedroogd.
En ik huilde natuurlijk niet om die man, nee.
Die man leeft nog.
Hij wel, denkt iets in mij, hoewel ik erg opgelucht ben dat hij niet inderdaad voor mijn deur verzopen is.
Enfin, ik wil niet nog een treurig stukje doen, dus daar ga ik verder even niet op in.
Het is vakantie en iedereen wenst elkaar fijne dagen.
Wat zal ik daar tegenin brengen?
Ik wil ook fijne dagen.
Heus.
Ik heb kerstballen voor mijn ramen.
Er komt visite en dan gaan we allemaal lekker eten en we nemen een wijntje.
Ik zal het medaillon laten zien waarin vier lieve fotootjes van Thomas zitten.
In Canada kan elk moment een nieuw familielid geboren worden.
Daar wachten we op.
Alles komt goed.

 

ik hoorde een schreeuw
omdat Nico boven aan het klussen was draaide ik de muziek zachter
de schreeuw bleek van buiten
ik draaide de muziek weer hard
na korte tijd hoorde ik meer schreeuwen en ik keek ‘s naar buiten
ik zag mannen op hun knieën op de kade aan een touw trekken en opgewonden kreten slaken
ze haalden een groot oranje ding uit het water
dat bleek een man te zijn
uitgegleden bij het schoonmaken van zijn schip
de man stond op en leek wat verdwaasd
de anderen keerden weer terug naar wat ze aan het doen waren
en ik stond voor het raam te kijken
als niemand op zijn roep gereageerd had was hij daar verdonken
tussen wal en schip in het ijskoude water
en ik zou het niet gemerkt hebben

nu zit hij in zijn kajuit en drinkt koffie
het blonde haar van zijn vrouw schittert in de zon
en ik kan niet ophouden met huilen

eerst had ik er niet zo’n last van
ik was de hele tijd bezig doordrongen te raken van zijn dood
het alarm stond als het ware aan
ik weet niet of ik aan zijn dood gewend ben nu
maar in ieder geval is het wel tot in elke uithoek van mijn geest doorgedrongen
ik merk het aan mijn dromen

en sinds kort zie ik dus spoken
het begon op een ochtend op de sportclub
er deed een jongen mee
dat gebeurt niet vaak, dat er mannen mee doen aan de lessen
de mannen zitten boven en balanceren met gewichten
of doen dingen met apparaten waarbij je heel moeizaam leert kijken

de jongen was van het zachtaardige soort
geen watje, maar ook niet nodeloos stoer
hij slungelde een beetje
hij droeg een rode broek en een bruin shirt en heel eventjes had hij het gezicht van Thomas

sindsdien zie ik hem vaker
in een oogopslag, een manier van lopen, vanuit een ooghoek
ik vind het een beetje eng
omdat het zich buiten mijn wil voltrekt en tegelijkertijd precies datgene is wat ik het allerliefste wil
waar ik naar verlang
en meer naarmate zijn dood werkelijker wordt

Dit had hier dus eigenlijk gisteravond komen te staan.
Omdat ik verplicht ben elke week een stukje te doen, want ik zie dat jullie zondag’s ongeduldig beginnen te worden.
Is er nou nog niks?
Ze zal toch niet ziek zijn?
Of erger nog lui!
Te belazerd om voor ons even een gezelligheidje te doen.

Ja.
Dat was ik dus wel.
Volkomen te besodemieterd.
Vandaar dus vandaag pas.
Maar vooral omdat ik niets te vertellen had.
Ik had zo’n weekend van alles in orde maar toch een slechte bui. Of niet eens slecht, eigenlijk meer helemaal geen bui.
Bah.
Blij dat de rijnaak me weer op komt halen….

 

Het is laat en stil in huis, en ik heb al een dutje gedaan waardoor ik in Europa heb gemist. Als ik naar rechts kijk zie ik het schitterende uitzicht van het fotootje. Af en toe vaart er een rijnaak met grote snelheid langs. Daarna is het water weer glad en stil.
Het is zo’n avond van niets bijzonders en je mentaal voorbereiden op een nieuwe week. De was is gewassen, het bed verschoond, het werk vergeten.
Morgen begint alles weer van voor af aan.

Maandag is alsof je ergens aan boord gaat
Je hoeft niets te doen, je reist gewoon mee.
Onderdeel van iets dat groter is, niet stilstaat als je stil wilt staan, maar je meetrekt het levende leven in.
Een rijnaak die het zwarte stille water doorklieft.

 

 

 

 

 

Ergens aan de periferie van mijn bestaan heb ik hem wel voorbij zien zeilen, maar het verbaast me toch.
Hoe de tijd nooit ergens gras over laat groeien, en hoe tegelijkertijd het gras almaar groeit.
Ze hebben allebei evenveel haast, het gras en de tijd.
Hier in de buurt zijn al heel veel dingen die aan Thomas herinneren verdwenen.
Het cafe op de hoek.
De ijssalon die hij beletterd had.
De jongens waar hij een tijdje mee omging.
Ik zie ze niet meer.
Ons oude huis, de hele straat al dichtgetimmerd, nog even en ook dat is onherkenbaar.
Overal is gras over gegroeid.
De tijd voorbijgeraasd.
Behalve in mijn hoofd.
Daar is tijd niet iets dat voorbijvliedt maar dat zich uitbreidt.
Steeds meer tijd is verleden geworden.
Er groeit wel gras in mijn hoofd.
Maar je ziet de contouren van dingen er nog onder.
En je kunt er op zitten en picknicken en bij dingen stil staan.
Gedachten als kleine geluidloze grasmaaiers.