Zo, nou, ik geloof dat ik er nu wel ben.
Ja, ik was er al een week maar ik had het echt te druk met die draadjes hoor.
Ik zal d’r verder niet op ingaan.
Kreeg al van diverse kanten ongeduldige berichten dat ze wel es wat anders wilden dan die draadjes.
Tja.
Een zeekomkommer doet toch gewoon wat ze wil hoor.
Maar nu alles weer zo’n beetje vast zit kan ook het laatste virtuele draadje gedaan worden.
En dan ben ik er weer.

Overigens ga ik geen reisverhalen vertellen.
Denk ik.
Het leukste was natuurlijk toch mijn nieuwe neef.
Hij lachte ons bij aankomst al van verre toe.
Nog in zo’n leeftijd dattie dat tegen iedereen doet natuurlijk, maar het effect blijft.
Je voelt je bepaald welkom en uitverkoren.
Typisch is dat toch.
Hoe verguld mensen zijn met de lach van zo’n wurm.
Ik bedoel zoveel positieve aandacht als een baby krijgt, dat overkomt een mens nooit meer.
Alles en iedereen koert en kiert er tegen dat het een lieve lust is.
Jammer genoeg weet je daar later niks meer van.
Ik niet tenminste.
Mijn vroegste herinneringen zijn van de kleuterschool.
Nou, dan is de tijd van lalala en alles lief best al een beetje voorbij.
En de concurrentie is moordend natuurlijk.
Zeker dertig andere van die schattebollekes, en dan had je d’r van die meisjes bij met rose jurkjes, en kwikstaarten.
Nee, dan ik.
Klein onderdeurtje met kort haar waaraan je alleen aan het gebreide jurkje kon zien dat er sprake van een meisje moest zijn.

Maar ik had het over mijn neef.
Die, nog geen zes maanden oud, al probeert te kruipen en er nog aardig mee wegkomt ook.
Veelbelovend!
Hartveroverend!
En veel te ver weg….

 

 

 

Vanmorgen om 6 uur wakker.
Kramp in mijn kuit.
Eruit gegaan.
Heel erg rustig en op mijn gemak de draadjes nog eens nagegaan.
Sommige losgeknipt, andere nog even niet losgeknipt, en ‘weet je, het belangrijkste draadje neem je mee in je hoofd’ gedacht.
Straks ga ik nog een poosje werken.
Eigenlijk heb ik al de hele week lolletjes in mijn buik en komt er van werken nauwelijks iets, maar goed.
Ook daar moeten de draadjes behoedzaam worden afgeknipt.
Zodat ik straks weet wat ik waar vast moet knopen.
En ik me weer snel weer thuis voel op het schip dat ons museum is.
Maar eerst hier nog even draadjes knippen.

(lees hier geluid van ferme knip)

Overal uit mij steken nu korte rode draadjes.
Ze kriebelen een beetje.
Best lekker eigenlijk…