De brandgrens wordt vandaag aangelicht.
Zover als ik uit mijn raam kan kijken, en dat is ver, zie ik de lichten.
Elk licht een brandhaard.
Bij mij voor de deur is het reuzedruk.
Hoewel het er meer uitziet als volk dat op het jaarlijkse vuurwerk afkomt en er veel statieven en poepgrote camera’s voorbijkomen, kortom het net een gezellig uitje lijkt, is het toch goed.
Al blijft het onvoorstelbaar.
Een scheur in de tijd.
Aan de ene kant zij die het met eigen ogen hebben gezien,
aan de andere kant de mensen van horen zeggen.
Straks zijn alle mensen aan de ene kant op.

Als medewerker van een OorlogsVerzetsMuseum spreek ik regelmatig mensen van over de kloof.
Het is maar een heel smal bruggetje, maar het is er.
Vanmiddag ontmoette ik weer enkelen bij de opening van de Bunker, een reizende tentoonstelling.
In de Bunker zijn een drietal dilemma’s op beklemmende wijze inzichtelijk gemaakt.
Er is niet veel tekst voor nodig.
In kleine donkere ruimtes sta je er met je neus boven op.
Een jongen aan je deur die vlucht voor de Duitsers.
Je zit ondergedoken voor de razzia’s en je vrouw smeekt je je aan te geven.
Wat zou je doen?

De Bunker heeft ook een begin gemaakt met een verhalenbank. Aan de hand van foto’s, tekstjes en korte filmpjes kom je wat te weten over hoe het was.
Niet hoeveel doden er vielen, of hoeveel huizen werden verwoest. Maar de persoonlijke verhalen die een leven lang doorwerken.
Het is een geslaagd project.
Wie kinderen heeft moet er naar toe.
Wie geen kinderen heeft moet er ook naar toe.
En daarna bij ons langskomen!

 

 

Erg goed - alle drie. Heb ook weer eens mijn oude adresje aan de Hoogstraat gezien op de kaart: 6 jaar in Rotterdam was een mooie tijd. Heb het hier in München nog niet gered om Dachau te bezoeken. Niet vanwege tijdgebrek - nee, eigenlijk durf ik niet zo goed. Lees ook net “In Europa” van Mak - dat moet ik ook de hele tijd wegleggen…

ik kom !

Commenting is not available in this weblog entry.