Dat kleine stukje rode schoenen, dat ben ik. Het grotere stuk waarop je ook mijn broek en mijn jas ziet, dat is mijn spiegelbeeld. Ik sta tegen de spiegelwand aan. Met mijn hoofd gebogen, en mijn camera er tussengewurmd. Helemaal bovenin zie je een stuk van een soort trapleuning, maar dan zonder trap, misschien heet dat gewoon een leuning, maar wat valt er te leunen op een recht stuk grond denk ik dan, dus het eerste woord dat bij me opkomt is toch trapleuning.
Hoe dan ook. Ik sta daar met mijn kop tegen de spiegel naar beneden te kijken. Naar de ruimte tussen mijn spiegelbeeld en mij. Tussenruimte.

Wat is dat met die tussenruimte vraag ik me af. Ruimte impliceert beweging. Ik bedoel als er niets hoeft te bewegen is er ook geen ruimte nodig. En als iets beweegt, van A naar B ofzo, dan kost dat tijd.  Beweging veronderstelt tijd. Tijd op haar beurt veronderstelt ontwikkeling. Een ruimte waarin niets beweegt en dus ook geen tijd voortstrijkt is een vacuum.
Er gebeurt niets.
In tegenstelling tot wat algemeen gezegd wordt is stilstand geen achteruitgang. Stilstand kent geen voor of achter. Geen boven, geen beneden, geen dag of nacht.

Stilstand is leegte.
Maar is die tussenruimte wel zo leeg?
Dat vraag ik me af.
En dan sta ik daar zo.

Héél Zen… ;-)

wat denk jij veel.

Commenting is not available in this weblog entry.