om zijn bestaan te rekken had ik een map met foto’s online gezet
hoe vaker hij gezien wordt hoe meer hij er nog is dacht ik
maar zelf heb ik er niet zo veel aan
foto’s zijn immers bevroren momenten
en als er nou iets is waar ik geen behoefte aan heb dan is het aan bevrorenheid

—later toen ik hem in het rouwcentrum nog eens ging bekijken, bezoeken is ook zo’n raar woord, was hij wel bevroren
omdat hij net uit de kou kwam was zijn hele gezicht vol druppeltjes

daar had ik niet op gerekend

het was alsof hij parelde van het zweet
alsof hij het vreselijk vond om daar te liggen
en het hem grote inspanning kostte
tegelijkertijd leek het alsof hij warm was
er levend bloed door zijn aderen stroomde

aan mijn zus kon ik zien hoe erg we geschrokken waren
ze leek wel een meter gekrompen

als twee kleine vogeltjes zaten we later in de koffiezaal
een zee van tafeltjes die straks vol zouden zitten met mensen
maar die nu leeg waren
en wij zo klein en armetierig in die grote ruimte

de juffrouw van de bloemen wilde me graag een boeket in de vorm van een fiets aan de hand doen
stelde de ene na de andere afschuwelijkheid voor
het kon ook in de vorm van een gitaar
of de hele kist vol waxinelichtjes, zo mooi….
dat hielp

ik kwam bij mijn positieven
en hield de regie, als steeds, strak in de hand
nooit heb ik duidelijker geweten hoe en wat ik wilde—

niet alleen omdat zijn lichaam zo koud als ijs was
maar ook, vooral, omdat foto’s de tijd doen stil staan, net als de dood
ik mis de beweging de ontwikkeling de toekomst de hoop
dingen die tijd veronderstellen

Ik krijg er tranen van en een brok. (Iets wat ik nooit zo heb begrepen, die brok, want een brok kun je wegslikken of er in stikken en ik doe geen van beiden.)

Heel helder verwoord..
“aan mijn zus kon ik zien hoe erg we geschrokken waren.”.. alsof je er bij staat en vanaf buiten kijkt..

Dag Anneke,
verder dan deze woorden kom ik nooit….......
Dag Anneke

Je zo mooi geschreven relaas doet me denken aan de film Memento.
De hoofdpersoon heeft na de traumatische dood van zijn vrouw geen kortetermijngeheugen meer. Halverwege de film zegt hij:
“How am I supposed to heal, if I don’t know how long I’ve been alone”.
Jouw tijd staat ook stil, er komen geen nieuwe herinneringen aan je zoon bij.
Je zegt het zelf heel mooi aan het eind.
Ik wens je toe dat je bestaande herinneringen een warm plekje krijgen en dat er gauw vele nieuwe, fijne, maar ándere, bijkomen. Dingen die tijd veronderstellen.

Ach… alles wat ik kan doen is lezen wat je schrijft, zodat je in elk geval gehoord wordt. Maar dat blijkt gelukkig ook al uit de andere vele reacties.

Het raakt me recht in mijn ziel, wat je schrijft. Er schuilt zo enorm veel verdriet, maar bovenal kracht in je woorden.

Lieve Anneke,
Tijd werd eeuwigheid. Een eeuwigheid van tijd… Dat kun je in foto’s noch vatten, noch terugvinden.
Ik wens je alle sterkte toe die je nodig hebt en ook alle tijd…

Dag Anneke,

Mooie woorden schrijf je.. je verdriet is zo inzichtelijk geworden voor ons.
Erg mooi….

Maar stiekem heb ik het idee.. dat die welwillendheid van je lezers… erg comfortabel is.

Ik zou het fijn vinden als je ook weer je ‘andere’ wereld (be)schrijft.
Je andere wereld, in deze misere is volgens mij erg belangrijk… want die herinneren je aan je heden.

IGWT maar power aan ons zelf :)
Er is Altijd! morgen :D en dat is een grote vreugd.

Een regie die zo beperkt is maar het enige dat je een soort van houvast dan geeft. De foto’s zijn bevroren momenten, maar de gedachtes erbij niet. Die warmte koesteren als een vorm van troost. Hij was er en is er in de warme gedachten.

sterkte ... elke dag ... elke nacht opnieuw

Volgens mij ging je blog voor zijn dood juist niet en nu juist wel over hem.
Anneke, blijf het vooral vullen zoals je hart het je ingeeft. Want zo lees ik het.

Commenting is not available in this weblog entry.