Het is niet iets wat je je voorneemt. Het openbaar bespreken van de dood van je zoon. Ik herinner me dat ik hier vertelde dat hij overleden was maar de details zou ik voor me houden. De reactiemogelijkheid stond uit. Het leek me ongepast, de dood op een weblog.
Misschien is het dat ook.
Maar voor ditjes en datjes had ik geen ruimte in mijn hoofd. En gaandeweg sijpelden de gebeurtenissen rond zijn dood binnen. Uiteindelijk kan me dat niet meer schelen ook.
Door het verwoorden, het heel dichtbij en open verwoorden, win ik terrein terug op de sprakeloosheid.
Het grote onnoembare verdriet.

Het is geen zoeken naar medelijden. Het is ook geen uiten van verdriet. Het is omschrijven van verdriet. De dingen moeten woorden hebben. En de woorden moeten naar buiten.

Voel je vooral niet verplicht tot reageren of lezen.
Kom over een half jaartje terug als het je de keel uit gaat hangen.
Tenslotte verveelt andermans lijden snel. Je voelt je ongemakkelijk en je wilt terug naar de ditjes en de datjes die het leven zo aangenaam doen voortkabbelen.

Ik wil dat ook.
Ik schrijf me er naar toe.

Ik lees wel. Maar reageren? Ik weet geen woorden. Het klinkt al gauw zo goedkoop, zo loos. “We zijn er voor je” en zo. Van die modekreten. Dan zeg ik maar niets.

Ik lees ieder woord dat je schrijft.

schrijf ze er uit

Voor Anneke:
http://trendbeheer.com/2007/02/05/de-eiffeltoren-in-losse-onderdelen/
(Denk maar dat het de eurpmast is)

ik lees ook altijd mee, en voel je immense verdriet. Ben me er van bewust dat mijn woorden je verdriet niet verlichten, dus schrijf ik maar niets en voel je verdriet en leef intens met je mee!Sterkte!

Ik juich het toe. Ik wens je veel sterkte.

(((A)))

Zolang er hier gezeekomkommerd wordt, zal ik komen lezen. Ik volg je weg naar de uitgang, zoals je het ooit zo mooi hebt omschreven, en hoeveel tijd je daarvoor nodig hebt in niet relevant. Schrijf, schrijf, schrijf!
Ik vind trouwens je duoduo met de schoenen pijnlijk ontroerend.

Blijven schrijven, zeekomkommer!

Hoi Anneke,

Sinds ik door http://www.puur.dse.nl/ op jouw log attent werd gemaakt lees ik je log.  Net zoals Ricky weet ik vaak geen ‘passend’ commentaar te geven. Inderdaad van die nietszeggende kreten… Maar ik volg je wel!  Ik wens je in ieder geval veel sterkte toe!

Hier nog een lezende bezoeker die woorden tekort komt.
Denk wel vaak aan je en kijk dan of er misschien al weer een logje op staat.

Ik vind het juist heel erg goed dat je het opschrijft en ‘deelt’. We zijn zo gewend verdriet weg te moffelen. Als ‘iets ergs’ gebeurt, informeren we na 3 weken nog eens belangstellend hoe het is, maar eigenlijk hoort het antwoord dan te zijn dat het goed gaat. We willen niet horen hoe moeilijk het is, hoe verloren iemand zich voelt.

Maar zo werkt het niet. Verdriet blijft zitten. Altijd. Alleen wordt de pijn milder na verloop van tijd. Maar iedereen heeft verdriet. Waarom moet dat altijd zo weggestopt worden?

Dus vind ik het bijzonder dat je het bespreekbaar maakt. Hoe moeilijk dat soms als lezer ook is, omdat je dan beseft dat je dus de juiste woorden niet kent. Maar ga er - ondanks dat - vooral wél mee door totdat jij zover bent dat je weer kunt zeggen dat het ‘goed’  gaat met je.

Het verwoorden van verdriet is juist iets waar we veel van kunnen leren. Blijven proberen om woorden aan gevoelens te geven is één van de mooie kunstuitingen die er zijn. Het boeit, inspireert, doet nadenken en het leeft. Naast de dood is dat levende een mooi contrast. Gelukkig ben ik al jaren de schaamte voorbij. Dat doen waar behoefte aan is. Blijf het doen.

ik ben blij dat jij schrijft
kom af en toe kijken of er iets nieuws staat. als ik een droom heb gehad over thomas bijvoorbeeld. wat best vaak gebeurd. rare dromen.. en ik denk vaak aan jou, hoe het met je gaat, en dan ben ik blij als ik zie dat je t nog doet :) volgens mij doe je t goed.

ps, staat je fotomap nog ergens online? buiten vriest het ook.

kusjes

Het lijkt me niet dat je verantwoording hoeft af te leggen voor wat je op je eigen site schrijft. Schrijf wat je wilt en waar je je goed bij voelt, zou ik zeggen. Ik vind dat je het zo heel goed hebt gedaan.

Het is -jouw- blog met dat wat voor jou van belang is, en dus is het ook belangrijk voor ons lezertjes. Anders zouden we hier niet komen.

Ik lees je wel, maar wat moet ik zeggen in jouw geval.
Liefs.

Lieve Zeekomkommer,

Ik ken je niet maar volg je log al een tijdje. Weet je dat wat jij scrhijft over je zoon en je verdriet, maar vooral de ontwikkeling daarin, andere mensen troost en hoop geeft…?
Mij wel in elk geval.
Ik hoop jou ook!

Hoi An, ik lees heel graag wat je steeds schrijft, je zegt het zo mooi. Het verveelt natuurlijk helemaal niet. In tegendeel.Ik wil wel weten waar ik de fotomap kan vinden?

dank voor de reacties, want het hoeft niet, maar het mag wel natuurlijk.
voor Nienke en Lily: de foto’s

verdriet is een raar ding. het lucht op het te delen. het verbroedert als je het kent. het kan leerzaam zijn voor de dingen die komen…

Wat een mooi jongetje, en later man. Zijn ogen als kind doen me denken aan Merlijn, soms.
Ik moet er van huilen, van die foto’s.

damn,
wat was het toch een onwijs lekkerding!
zo zonde….
dankjewel

Hopelijk begrijp je dat ik heb willen schrijven dat je schrijven mij raakte, maar ik weet niet hoe ik het schrijven moet. Dus schrijf ik het maar zo.

Ja, inderdaad een half jaar. Ik herinner me dat ik een half jaar na de dood van mijn zoon voor het eerst een gesprek had waarin hij niet werd genoemd.

Wat een ontzettend mooi foto-album!

Eerder las ik je regelmatig. Toen ben ik je een beetje vergeten, ik werkte op Kreta, wilde mijn eigen blog bijhouden. Dacht vandaag, goh, eens kijken wat zeekomkommer er allemaal bij heeft geschreven.
Dat was wel even schrikken.

Dit is vreselijk rauw en ik hoop dat je blijft lopen, ademen, opstaan en schrijven tot de tijd het draaglijk zal maken.

Blijf schrijven, als jij je er beter door voelt moet je dat gewoon doen. En mensen vinden het irl ook moeilijk om gesprekken te voeren met mensen die verdrietig zijn.

Ik vind het ‘mooi’ wat je schrijft. Menselijk. Rauw. Teer.

Als het je hekpt, zou ik blijven schrijven.

Je schrijft kracht.
Ik lees hem.
Ik lees jou.
Ik ben minder
alleen.

Hoi Anneke
Ik lees je al een tijdje, door de jaren heen en ook nu. Ik durf en kan haast niets zeggen. Maar als iedereen zou zwijgen..
Hier een welgemeende groet.
Blijf vooral schrijven, over je zoon of de ditjes en datjes.
Wat komt dat komt.

Ik vind dat je een prachtig weblog hebt, zowel visueel als qua tekst. Je schrijft zo mooi, eenvoudig maar heel helder, ook al is het onderwerp dat helemaal niet. Volgens mij verveelt het op geen enkele manier, ik geloof dat dat het laatste is waar je je zorgen om zou moeten maken. En ik hoop dat het schrijven je helpt.

Ook ik volg je al een tijd en blijf je volgen. Moedig dat je je verdriet durft te delen. En goed om te weten dat er zoveel mensen zijn met wie je het kunt delen.
Sterkte!

Het verwoorden kan veel doen voor een mens, ik lees zoveel mogelijk als ik kan mee, maar soms kan ik gewoon men eigen gedachten niet verwoorden zelfs al wil ik iets troostend schrijven of iets dat misschien iets voor je kan betekenen het lukt me soms niet.Dan schrijf ik liever niets want anderen doen het dan soms zoveel beter.

An, zoals ik je al had gezegd vind ik je teksten erg mooi en treffend, maar daardoor doen ze natuurlijk ook erg veel pijn. Niet goed om op kantoor te lezen eigenlijk… Ik heb nog een paar foto’s die je kan scannen voor je album (niet vergeten vanavond).

Commenting is not available in this weblog entry.