Toen ik de kamer leeg geruimd had werd ik overvallen door de enorme leegte die er overbleef. Alles in de lege kamer herinnerde aan de spullen die er eerst stonden.
Hier de bank, daar een kast en daar die vlek waar ik toen het kleed voor had gekocht. Ik vond het opvallend en vreemd dat spullen zo een grote gapende leegte kunnen achterlaten, terwijl mensen zo spoorloos verdwijnen als ze dood gaan.

Mensen zijn vluchtig als zeepsop. Een heleboel zeepbellen tegen elkaar aan gekleefd en als je er een doorprikt voegen de overgeblevene zich direct weer aaneen. Alsof het altijd zo geweest is. Geen gat, geen leegte, niets dat nog herinnert aan die ene zeepbel.
Soms heb ik het gevoel dat ik nooit een zoon gehad heb zo volkomen is hij uit mijn fysieke leven verdwenen. Ik doe geen boodschappen voor hem, ik was zijn kleren niet, in het nieuwe huis is er geen kamer voor hem.

Aan de andere kant is hij voortdurend en prominent aanwezig in mijn gedachten. Reden genoeg om niet aan zijn bestaan te twijfelen, zou je zeggen.
Maar dat is niet helemaal waar. Wat in mijn hoofd zit is niet perse echt. Technisch gesproken zou ik hem verzonnen kunnen hebben. Het zijn de dingen - snippers van zijn bestaan, ingepakt in witte dozen - die het bewijzen. Als een zorgvuldig bewaarde standaardkilo waar ik zijn echtheid aan kan ijken.

Maar misschien zit er nog wel iets tussen. Tussen zeepbellen en standaardkilo’s. Misschien is de afwezigheid van Thomas geen lege plek, zoals spullen die achterlaten.
Mijn nieuwe leven is een leven zonder hem. Er is geen ruimte waar hij in zou kunnen passen.
Dat zou ook niet goed zijn. Hij komt niet meer terug.
Maar helemaal verdwenen is hij ook niet.
Hij bestaat nog wel maar anders. In alles wat ik doe en alles wat ik denk is hij aanwezig.
Mensen maken geen lege plekken als ze weg zijn, ze krijgen een schaduwbestaan in de hoofden van hun nabestaanden.
En in hun hart is de zon die ze zichtbaar maakt.

 

Wat kun jij ‘de dingen van het leven’ toch iedere keer raak beschrijven!

Wat mooi. Ontzettend, mooi.

Dat stukje in je hart wat geen wetenschapper kan uitleggen. Maar wat je voelt. Dat is het stukje waar je op doelt. Een onaantastbare en onverwoestbare plek. Onbeschrijflijk mooi hoe jij het beschrijft.

Huiveringwekkend en sterk en mooi tegelijk. Jij bent het beste bewijs dat je zoon bestaan heeft! Ik wens je elke dag zon in je hart en in je hoofd.

Tussen verdwenen en vergeten zit een groot verschil.

ik zou graag iets origineels bedenken maar eigenlijk kan ik me alleen maar bij de voorgaanden aansluiten…

Lieve Anneke, wat kan je het zo goed in woorden brengen… Heel veel liefs vanuit Portugal.

Alles wat je doet, schrijft of fotografeert is zo heel. Je bent een monument van een mens, als je dat in het nederlands kunt zeggen. Bedankt voor alles.

Ahum

**gaaaaap**

Ik ben pas dood als jij me bent vergeten was er ooit een uitspraak op een rouwdienst van een jongen die net 16 was geworden, net 2 dagen 16 en toen door een tragisch ongeval de dood ingejaagd….
Ik was er met een hele groep jonge mensen omdat mijn eigen zoon in dezelfde leeftijdscategorie zat destijds…. ‘Ik ben pas dood als jij me bent vergeten.’

Ik denk nu, 10 jaar later, dat dood onherroepelijk is maar de herinnering blijvend…...

Een kind kwijt raken aan de dood is toch het ergste wat een ouder kan overkomen. Het hoort niet, het doet pijn en het blijft knagen en zeuren. Ik bewonder de manier waarop jij hiermee omgaat. Het moet een troost voor je zijn om het te kunnen beschrijven en weer terug te lezen.

XX

Vooral die laatste zinnen zijn troostrijk. Prachtige gedachten!

gefeliciteerd met je bloggie - de wereld draait door, vreemd hè?

m’n liefste broer is hier al jaren niet meer, maar zoals jij schrijft, altijd aanwezig. in mijn hoofd, in herinneringen. godzijdanck.

en ik vergat: “lieve schat” als begin

loslaten kan pijn doen…

Anneke,

Ik lees al tijden mee met je log, nooit een reaktie achtergelaten, maar ik wilde je even laten weten dat na lezing van dit stukje de tranen in mijn ogen staan.
Ik kan niet omschrijven wat of waarom.
Je raakt me.

ik denk dat die zeepbellen
dat dat alleen maar van ver weg zo lijkt
van het grote geheel

maar mensen laten deukjes na in de zeepbellen naast hen
ook als ze weg zijn, worden de anderen nooit meer hetzelfde

gelukkig

Commenting is not available in this weblog entry.