Zijn jullie er nog?
Ik ook denk ik.
Ik vind dat ik weer ‘s wat van me moet laten horen maar ik heb geen rust in m’n kont.
Ga ik zitten voor een stukje maar merk dat ik na drie zinnen nog maar eens een rijstwafel in de keuken ga halen.
Ga ik weer zitten maar twee zinnen verder sta ik op om theewater op te zetten.
Zitten en opstaan dus.

Hoe langer ik niet geschreven heb hoe vreemder het me voorkomt om een weblog te onderhouden.
Er onstaat tussen ons een soort afstand waardoor we weer de onbekenden worden die we eigenlijk zijn.
Dan ga ik dus zitten om weer es wat te schrijven maar bij elk onderwerp zit er een hinderlijk mannetje in mijn oor te honen.
(fijn voor je opoe, zeekomkommer)

Enfin.
Ik laat dat mannetje gewoon lullen en schrijf ijskoud op dat ik hoera hoera inmiddels weer volop kan poepen.
Dat wil natuurlijk niemand weten, maar ik wou het gewoon vertellen.
Nou.
Dan doe ik dat dus.
Zijn we meteen weer onder ons ook.

Het monument is opgeruimd: zes dozen en een grote boodschappentas. Thomas bestaat nog slechts in ingepakte vorm nu. Maar in mijn hoofd leeft hij onverminderd voort.

Het huis is een lege oppervlakte die me doet denken aan Dogville. Niet het verhaal maar het decor dat een plattegrond is. Het mooie van een plattegrond is dat het geen reëele ruimte is, maar een mogelijke ruimte.
Gisteravond in gedachten nagegaan hoe ik op dit oppervlak de afgelopen 25 jaar met meubels heb lopen slepen.
Aan hoe het toen was, en toen en toen en toen.
Dit huis is een hoofdstuk.
Het is bijna uit.

 

 

 

fijn weer wat van je te horen…

Weet U, U moet zich pas zorgen gaan maken wanneer U in het dagelijks leven geen reacties meer krijgt op wat U zegt.
Overigens wel een erg fijne uitdrukking, fijn voor je opoe, zal het vanaf heden menigmaal tegen mezelf zeggen denk ik.
Het is namelijk fijn, wanneer de meeste gedachten onuitgesproken blijven, er toch een antwoord klaar ligt.
Fijn te weten dat U weer volop kunt poepen, niks is van generlei waarde.

En wat zijn er veel boeken in de wereld ...

Ja hoor ik ben er nog. En ik blijf ook wel komen want ik luister graag naar je.

Ik ben er nog hoor! Ik loop niet weg ;)
Fijn van je poepen, wou ik maar even zeggen ook :)

Ook ik lees je graag, blijf vooral scrijven…

Ik ben er ook altijd hoor, maar soms heb ik gewoon niets toe te voegen. Acht reacties vind je zelf misschien weinig of zelfs niets, op mijn blog heb ik dan een goeie dag! Het is allemaal maar relatief.

Ja, ik ben er nog.

Hee ik ben er ook nog/weer…. fijn dat je weer volop kunt poepen, anders krijgen we straks zo’n opgeblazen blog, nee da’s niks! Gooi het er allemaal maar uit zou ik zeggen! ;-)

Ik zag net op tijd dat dit een Nederlands blog is. Met ‘poepen’ wordt in België iets heel anders bedoeld. Nou ja, ik ben blij voor je :o) Ik heb trouwens een heel stuk verder gelezen en je schrijft heel mooi! Ik zal hier nog af en toe moeten komen kijken!

Je ontlasten op je log is zó lekker. Ook op een doodgewone plee trouwens. Dat wilde ik maar even kwijt.

Gelukkig, jullie zijn er nog :-)

En ik ook.
Ik blijf regelmatig langskomen, wil graag weten hoe het met je gaat.
Ik lees je graag!

Lieve Zeekomkommer,

misschien bestaat die gevoelsmatige afstand tussen jou en de On-Bekenden wel juist nu, omdat wat gezegd moet worden nog zo vreselijk ongezegd wil blijven.

Als het allemaal te groots en te veelomvattend is, dan lijkt juist al het andere nutteloos, futloos, nietszeggend en op afstand.
De rijstwafels.
De stoelgang.
Maar het zal je allemaal brengen waar je heen wilt.
Naar rustig zitten.
En niet meer hoeven opstaan.
Ik wens je moed.

Leontien

Ik ben er nog!

Ook ik ben en blijf van de partij.
Des te meer zeekomkommer des te beter.

Blij weer wat van je te horen. Veel succes met de laatste bladzijden.

Liefs.

Joehoe! Ik ben er ook nog! Ook ik lees nog trouw hoor. Je schrijft zoals ik denk. Of zou willen denken soms ook wel.

Lekker ongegeneerd poepen op een pasgeboende plee met een fijn boekje erbij, er bestaat geen groter heimelijker genoegen denk ik.

ja hoor ik ben er ook af en toe want wat schrijf je mooi, over het huis bv…... 25 jaar is niet niks, zelf woon ik nu 23 jaar in hetzelfde huis, het groeit met je mee, je hecht eraan.
Gaan zitten om ergens aan te werken en dan ineens aan de rijstwavels zijn of bv zomaar de wasbak staan schoonmaken dat ken ik ook zo goed :-)
mijn moeder zei hele andere dingen maar fijn voor je opoe, ja dat zeiden andere kinderen als ze je links wilden laten liggen…..

Commenting is not available in this weblog entry.