Het is 3.49 uur en ik lig wakker.
Zolang inmiddels al dat ik op plan B ben over gestapt.
Plan A is rustig blijven liggen en wachten tot het overgaat.
Plan B is er uit gaan, kopje thee nemen even een rondje internetten en dan weer naar bed.

Toen ik net het stukje over die hagedissen nog eens las realiseerde ik me dat de vorige herfst eigenlijk compleet aan me voorbij is gegaan.
Ik herinner me hoe ik elk uur van de dag mijn hele geestelijke vermogen in moest zetten om mijn hoofd boven water te houden.
Hoe ik op een ochtend dacht, heel expliciet, dat dit nooit meer weg zou gaan.
Dat het een gevangenis was waar ik niet uit kon.
Dit constante denken aan Thomas, aan zijn dood, aan zijn eenzame duik van de Euromast.
De ontreddering was groot.
Zo groot.
Nu realiseer ik me hoever ik eigenlijk al ben.
Hoeveel ruimte ik al weer heb.
Soms benauwt dat me.
Dat ik vrede kan hebben met een wereld waarin mijn zoon niet voorkomt.
Maar het is geen vrede, het is meer een behendig hanteren van een onmogelijk iets.
En veerkracht.
Ik wist helemaal niet dat ik daar zoveel van had.
Ik ben je reinste elastiek eigenlijk.

Thomas was niet van elastiek.
Hij was jong en gevoelig en trots en de werkelijkheid onuitstaanbaar plat.
Hij gunde zich geen tijd.
Als er iets kenmerkend voor Thomas was dan was het wel zijn enorme haast.
Hij wilde iemand zijn, en wel zo snel mogelijk.

Arme arme haas.

 

 

 

 

 

 

 

Gelukkig heb jij die veerkracht wel. Ik vind het knap.

Voor gevoelige mensen met haast om iemand te zijn is dit een keiharde wereld.

komkommer: ik wil graag even iets overleggen. .(JavaScript must be enabled to view this email address)

van verdriet wordt je wijs…

Dat doet de tijd.

Soms gaat tijd zo langzaam.

(mooie duo duo.)

Ja, die nieuwe duoduo. Een soort ‘zie de maan schijnt door de bomen’ schoot mij te binnen, maar het is veel mooier dan dat.

Ik wilde iets typen, maar je hebt het zelf al zo mooi samengevat in je laatste alinea. Het is een gave om te kunnen analyseren, al los je er in de praktijk zelden iets mee op.

Heb dit weekend vaak aan jullie gedacht, was in de stad van Maas & Haas & Zeekomkommer

Ja An,
Dat ongeduld van Thomas, gekke goser, ik lig bijna elke nacht nog tegen hem te praten, om hem op weg te helpen(?), terwijl dat helemaal niet meer kan! Je zal wel het zelfde hebben, alleen veel erger.
Wanneer kom je nou eten???
Hoeft niet hoor, maar zou het wel leuk vinden.Ik vind dit ineens een erge platte vraag, ik hoef geen antwoord als je geen zin of tijd of hebt! Wil jullie/jou alleen wel weer eens zien. Heb nog een kadootje voor je verjaardag. met kerstmis
kan ik het ook wel overhandigen,even goede vrienden, Kim krijgt bijna een kind!! Het leven gaat onbedwingbaar gewoon verder. groetjes

... van belang !

je duoduo’s zijn adembenemend mooi

Weet je, voel je nooit schuldig omdat je door kunt leven, omdat je soms zelfs gewone, alledaagse momenten hebt, je blij voelt, enz. Dat is nu juist de enige manier. Hoeveel jij van hem houdt, en hoezeer je hem mist, en hoe graag je zijn beslissing anders had gezien, dat is nooit af te meten aan ‘hoe slecht jij je in het dagelijks leven zou moeten voelen om dat uit te dragen’. Al ben je zielsgelukkig, dan nog bestaat er geen twijfel dat heel je hart bij Thomas blijft. Het een is geen afspiegeling van het ander. Het is een, en het bestaat tegelijkertijd.

Wij houden van jullie!!!

Commenting is not available in this weblog entry.