Wat niet gesleten is in de loop der weblogjaren is het ‘fijn voor je opoe’ gevoel dat ik vaak heb bij het plaatsen van mijn stukjes. Wie zit er nou te wachten op plaatjes van mijn keukentafel. Of wat ik daar eventueel over te vertellen heb?
Niemand natuurlijk.
Toch ben ik nooit gestopt met het plaatsen ervan.
Al die tijd heb ik voor ogen gehouden dat zolang ik iets prijsgeef, iets dat er toe doet, oprecht is, ook al is het nog zo klein, dat het de moeite waard is.
Toen Thomas van de Euromast dook schreef ik ook daar over.
Aanvankelijk beschroomd maar uiteindelijk vond ik het belangrijk om open te zijn, en niet naar binnen te keren. Ik geloof dat dat een van de beste beslissingen is geweest die ik ooit genomen heb.
Dat, en het schilderen van stippen en hagedissen.

En nu wou ik het dus es over mijn tafel hebben.
Toen ik hier kwam wonen verleden jaar april ofzo besloot ik geen eettafel te nemen. Ik eet toch bijna nooit thuis. En anders heb ik altijd nog de eetbar in de keuken.
Met twee banken en een groot bureau was mijn mooie ouderwetse kamer vol genoeg. Het was open en ruimtelijk met veel wit. Heel schoon en helder en fris. En zo netjes. Geen samenraapsel van allerlei meubeltjes. Geen overvolle kamers. Net echt.
Het heeft geduurd tot het gat in de tijd tussen kerst en oud en nieuw voor ik doorhad dat ik een tafel miste.
Dat ik nooit meer op kleine briefjes verhalen zat te schrijven. Krabbeltjes te maken. Dingetjes in elkaar zat te frommelen.
O, ik had op zolder wel een ateliertje ingericht hoor. Maar ik kwam er niet graag. En als ik er kwam lukte er niets.
Ik dacht dat het door mijn werk kwam, waar ik het steeds maar drukker heb gekregen. Of dat er na de stippen eigenlijk geen noodzaak is geweest.

Totdat ik een paar dagen geleden besloot dat ik nu eenmaal een frommelaar ben. En dat ik dus een tafel moet hebben, en een kast met spullen om te frommelen. Met tegenzin schoof ik de banken naar elkaar toe en maakte plaats. Op zolder duikelde ik een tafelblad en -poten op. Ik schoof de boekenkast heen en de boeken weer en toen gebeurde het. Mijn huis werd ineens drie keer meer mijn huis.
Wat een ontdekking! Ik wist niet eens dat het daar aan lag dat mijn nieuwe huis nog steeds niet helemaal mijn nieuwe thuis was.
Ik ben er helemaal van opgefleurd en, ik zweer het je, mijn haar zit ook veel beter sinds. Gek eigenlijk dat ik me zo heb laten leiden door een idee van ruimte in plaats van die ruimte te benutten.

Tot zover de beloofde tekst.
Eerlijk gezegd vind ik de plaatjes leuker…...

Volgens ‘de bladen’ is ruimte en open en minimalistisch heel erg in. Als je dat hebt doe je goed mee. Om te zien vind ik het ook vaak erg mooi.
Het lukt me persoonlijk niet zo, het huis stroomt na een fikse opruim beurt, vanzelf weer vol, en idd open ruimtes zijn er om benut te worden.
Dat van dat haar is daar natuurlijk een logisch gevolg van. Fijn dat je weer kan frommelen, ik hou wel van jou frommels ;)

Als mijn ‘eettafel’ kon praten ! Inmiddels is-ie zowat dertig jaar oud maar nog steeds het middelpunt, ijkpunt en vertrekpunt van mijn bestaan. Waar ik altijd weer thuis kan komen. Soms ronde tafel. Terwijl ie vierkant is. Meestal werkplek, want de computer en telefoon staan aan de linkerkant.  Rechts de babyfoto’s van mijn kinderen. De halve dag brandt het theelicht.  Vaak koop ik bloemen voor mijn tafel.  Nu staan er blauwe druifjes. Mijn god; wat is er hier allemaal afgelachen, afgeluld en afgehuild.  Gemorst en gefröbeld. Leuke brieven   geschreven,  moeilijke formulieren ingevuld. Maar vooral wordt er hier vaak copieus getafeld. Bij kaarslicht en met volle glazen. Als ik moest kiezen wat ik graag mee zou nemen naar dat onbewoonde eiland zou het mijn tafel zijn.  Een vrouw heeft een tafel nodig !

Mooie plaatjes weer Anneke. Ik geniet er steeds opnieuw van. Dankjewel.

Soms pas ik op een huis waar geen bank is. Er is een bureau en er is een eettafel/werktafel en een keuken. Boven is een bed en een tv. Heel gek is het telkens weer als ik merk dat daar alleen maar actieve en niet actieve plekken zijn en geen ertussenin plekken. Ik heb van alles een beetje nodig om in balans te zijn.
Wat nu met de zolder?

Bleek je huis al die tijd nog te wachten op het echte leven. Toch goed dat je zijn roep uiteindelijk hoorde, en voor je het weet zit je weer te kunsten als nooit tevoren. :)

Dat oog achter dat wandelbeestje, mooi! Springt me meteen tegemoet hier. :)

En ja, je stippelde om meer dan alleen kunstige redenen, maar het is nooit zo geweest dat je het alléén nodig had om die reden. Je maakt kunst om de kunst, om het doen, omdat het nu eenmaal een deel van je is. Het is jouw manier. Dat zal nooit weggaan denk ik. Dus die tafel, die is meer dan nodig in je leven. :)

En wat dat ‘fijn voor je opoe’ betreft: weet je wat het leuke aan bloggen is? Je kunt kiezen wat je leest. Mensen die het werkelijk niet interesseert, die lezen gewoon niet. En weet je, het gaat vaak niet alleen om de tafel, of de stip, of de ruimte. Nee, meestal gaat het om jouw kijk erop, jouw woordenkeus, jouw eigenheid. Dát is waarom we niet denken ‘fijn voor je opoe’, maar het graag lezen. Een kijkje in iemands geest, op een bijzondere wijze gebracht, dát is waarom logs gelezen worden.

Toen ik in mijn huidige woning trok, een paar jaar geleden, was ik knetterdepressief. Dus alles bleef het eerste jaar volkomen kaal. Ik fantaseerde dat ik een zenmonnik was en dat deze woning(niet-)inrichting geweldig zen voor mij was. Tot iemand me de harde waarheid zei: “Frankie, je BENT geen zenmonnik. Koop een plant. Zet een boek in die kast. Hang een plaatje aan die muur. Tuthola.” Nu zit ik meestal rommelig, maar altijd op mijn gemakje.

Hoi Anneke,
blij dat je haar weer goed zit, moest wel erg lachen.
En ja een tafel is meer dan een blad op poten.
Misschien zijn we wel tafelzitmensen van huis uit.

zo zie je maar weer dat je altijd eerst ruimte moet maken voor je aan nieuwe dingen toe komt….

en die frommels zijn echt altijd waardevol!

Anneke, ik ben zo blij dat je haar weer goed zit. Dat kan zo belangrijk zijn als je in de spiegel kijkt

Ja, goed gedaan! Zo ken ik iemand die altijd in zijn geluidsstudio zat die hij in een slaapkamertje had gebouwd, en toen gewoon zijn woonkamer tot studio heeft omgebouwd.

Ik vind de verhaaltjes juist leuk! Jeej voor verhaaltjes!

De plaatjes zijn leuk, maar de tekst is ook mooi.

Wat een uitstekend begin van het nieuwe jaar !!!
Niets is erger dan dat je haar niet goed zit :)

Mijn haar is er niet beter van gaan zitten, maar mijn huis is ook een stuk fijner geworden nu ik na wat meubelschuifwerk ineens mijn tafel leeg heb (mijn vogelkooi stond daar altijd). Sommige dingen doe je gewoon fijner aan een tafel, zoals fröbelen.

zelfs drie keer meer!
nou, voldoende ;)*

YES!!!!!!

Haha, ik heb -6 aan beide ogen en ben (dus) minder visueel ingesteld. Geef mij jouw verhalen maar.
Je schrijft beter (maakt meer indruk) dan je denkt…

De tafel zelf is vast ook blij met jou.

Dus daarom zit mijn haar zo goed! :)

Jouw teksten zijn altijd goed en de plaatjes leuk.

mijn vrouw haalt altijd de tondeuse over mijn hoofd aan de keukentafel. echt waar!

Vind je stukjes waarover ze ook gaan altijd behartenswaardig, leuk om je opoe te zijn.

Oooh !!! een tafel ...

Commenting is not available in this weblog entry.