Elke ochtend, vroeg in de dag,  fiets ik er langs.
Langzaam om voluit te kunnen genieten.
De zaal ligt er verlaten bij.
De machines bevroren in licht.
Soms zie ik mensen van de schoonmaakploeg.
Ze vegen met brede bezems en lange lijzige halen.
Lome bewegingen die de bewegingloosheid schijnen te benadrukken.
Alles wacht af.

Straks stroomt het vol hier.
Een druk op de rode knop zet alles in beweging.
De objecten knarsen, kinderen joelen, onderwijzers trachten de boel in het gareel te houden.
Het leven leeft.

Maar nu nog niet.
Nu is het stil.

Morgen is de laatste dag van de tentoonstelling.
Ik was van plan hem te zien.
Maar ik denk dat ik dit beeld, van die stille Tinguely in de donkere ochtend, niet wil overschrijven. Ik hou van de stilte die veel belooft maar niet te veel.
Ik hou van de mensen met de bezems die geruisloos heen en weer bewegen in de helderverlichte zaal.
Het is een toneelstuk maar alleen voor wie het opmerkt.
Ik zal het missen straks.

Een stille Tinguely die wacht…
prachtig!

Binnen was het verre van stil.

Je stukje brengt de foto tot leven :-)

swel jammer, want het was een leuke tentoolstelling. Met de fietsen kon je de toestellen in het gangpad naar beneden in werking stellen. Maar ach, de Kunsthal heeft altijd leuke tentoolstellingen. En lekkere broodjes.

Commenting is not available in this weblog entry.