er was troost in het witkalken van dingen
het monotoon zetten van stippen
of misschien was het geen troost
ik werd er door geabsorbeerd
het was goed om ergens door geabsorbeerd te zijn
anders dan door verdriet en verlatenmoederpoezenpijn

het zou niet best zijn als dat nu nog zo was
er komt een punt dat een mens haar kwasten moet uitspoelen
een boterham eten
een wandeling maken
naar haar werk gaan
haar leven leven
want als je niet meegaat met het leven dan moet je er tegenin
en dat wilde ik niet
perse niet

maar de poes in mij had er mee door willen gaan
altijd en altijd
kamer voor kamer vullen met gestippelde dingen
en als mijn huis volledig bestipt en beschilderd was zou ik naar buiten gaan
ik zou de auto’s wit schilderen met grote rode stippen
en de huizen en de stoep
en het water van de Maas zou zwart zijn

 

Kun je niet af en toe een beetje moederpoezen en stippelen? Je moederhart heeft ook soelaas nodig..

mijn mensenmoederhart vindt soelaas op vele manieren
uitgebreid of tussen de bedrijven door
in gesprekken, in mijn stukjes, in tranen

maar de poes, die wil niet af en toe een beetje, de poes die wil altijd en altijd, volledig volkomen

Een moederpoes zou zich niet lang bewust blijven van het verlies. Dat is inherent aan het menszijn. Daarom is hopelijk af en toe misschien toch genoeg.

dat is ook precies de reden dat de poes zich volkomen aan haar verlies over wil geven, ze heeft geen besef van tijd, van compromis,  van af en toe
en het zou geen kwaad kunnen, omdat het verlies van een moederpoes inderdaad vrij snel slijt

als een mens zich overlevert aan compromisloos verdriet gaat ze verloren
af en toe is een heel menselijke en hanteerbare oplossing
en vast en zeker genoeg

maar vandaag wilde ik de poes in mij in ieder geval in gedachten een bestaan geven

Misschien zou dat best mooi zijn, als je dat zou doen…

Aai, poes.

*spint naar Cockie*

ik denk dat het prachtig zou zijn Roos, van het soort prachtig zoals Anton Heyboer prachtig was, maar zo’n compromisloos bestaan vergt een bepaald soort onafhankelijkheid die ik denk ik (nog) niet heb

Ik ben niet zo van poezen en moederharten, heb zelf een warm kloppend vaderhart. Maar dat zwarte water, dat spreekt me wel aan.
Als je tegen de stroom in dat zwarte water opgaat, kom je tóch op mooie plekken.

Dat helemaal en volkomen, ja, dat snap ik ook echt helemaal en volkomen. Een moederhart wil niet een beetje, kan niet een beetje, een moederhart wil alles.
Helpt een virtuele knuffel misschien af en toe een beetje? *knuffelt Anneke*

Commenting is not available in this weblog entry.