Het wordt tijd voor weer ‘s wat gezelligs hier. Daarom heb ik in mijn wijsheid besloten om over mijn tandartsbezoek te vertellen.
Jaaa.
Ik ben geweest.
En ik had niet eens gaatjes.
Maar ik weet niet zeker of de tandarts mijn gebit nu eigenlijk wel gecontroleerd heeft.
Ik had sterk de indruk dat mijn gebit hem hoegenaamd niets kon schelen en dat hij eigenlijk alleen tandarts is geworden om in elk gesprek dominant te kunnen zijn.
Hij begint met praten zodra je binnenkomt en houdt niet op.
Zelfs als je al met je jas aan en de deur open staat wil hij je nog vertellen dat de wereld vergaat en op welke website je dat kan lezen.
Maar geen woord over je gebit.
Al die tijd niet.
Vandaar mijn wantrouwen.

Deze keer ging het over onverzekerden, Barendrechters die hun vuilnis in Rotterdam lozen, 11 september en de Mossad en hoe wij automobilisten daar voor op moeten draaien en dat uiteindelijk, uiteindelijk de grote familie Rockefeller daar achter zit.
Kortom.
Er was geen touw aan vast te knopen.
Ademloos luisterde ik.
Niet uit interesse, maar door het concentreren op zijn er is een complot gaanderige geklaag deed het eindeloos schoonschrapen van mijn gebit niet zo’n pijn.
Ik heb namelijk nogal last van tandsteen.
Iets met terugtrekken van het tandvlees (en een jaar overslaan natuurlijk).
De natuur heeft het zo geregeld dat zich op de vrijkomende tandhalzen tandsteen ontwikkelt.
Om ze te beschermen.
En de tandarts haalt dat er dan steeds af.
Stom zeg ik.
Maar hij zegt dat het nodig is omdat het tandvlees zich anders steeds verder zal terug trekken.
Dus zijn wij, de tandarts, de tandhalzen, het tandsteen en ik in een poreuze cirkel terecht gekomen.
Gezellig hè?

(morgen verder)

Het kan ook
een tactiek zijn.

Een feest der herkenning, van dat tandsteen dan. En dat tandvlees. Maar gelukkig laat onze tandarts dat schoonmaakwerk over aan zijn lieftallige assistente. En is hij zelf een man van weinig woorden. Er komen alleen nummers en vreemde begrippen uit…

Een eigenaardig volkje, die tandartsen.

Zo’n tandarts heb ik ook, in R’dam. Vast dezelfde. Heel grote handen. Ik moet altijd erg om hem lachen en dat vind ik knap van mezelf, want vroeger had ik een tandartsenfobie.

Commenting is not available in this weblog entry.