In een toestand tussen dromen en waken, niet wakker, maar dromend dat ik wakker ben.
Niet slapend want ik hoor Nico’s opsta geluiden.
Ik denk dat het Thomas is.
Hoor zijn voetstappen op de trap.
Snelle stappen, als altijd wanneer hij laat is.
Maar dat kan helemaal niet
Thomas is dood.
Ik kerm.
Ik droom nog, maar ik droom dat ik wakker ben en dat ik vergeten ben dat hij er niet meer is.
Ik droom nog en hou hem vast.
Ik droom dat ik wakker ben en dat ik Thomas heb gedroomd en dat ik kerm en dat ik wakker word en dat ik droom en dat Thomas er toch nog is.

De wekker.
Wanneer gaat nou toch die vermaledijde wekker!

Thomas is nog iedere dag in je gedachten. In je dromen kan je nog met hem praten, ruziemaken, hem vasthouden tot het goed is. Koester hem ook in je dromen!

Dat zijn heftige dromen Anneke. Die doen pijn. Ik hoop dat je dag een beetje bent doorgekomen. Moeilijke dagen vond ik dat altijd. Sterkte!

Hoogzwanger was ik, zelfs bijna 2 weken ´overtijd´..Jaren geprobeerd, eerst samen, toen mbv de medische mallemolen..

Eindelijk, op de drempel richting de veertig, was ik dan zwanger..

Niet himmelhochjauchend, maar afwachtend, het was al zo vaak misgegaan..maar, met de duur van de zwangerschap gloorde ook de hoop en kroop langzaamaan het geluksgevoel binnen.

Eerst nog wat stilletjes, in mezelf (mensen vonden me te afhoudend en vonden dat ik maar vooral moest genieten, maar dat deed ik natuurlijk stiekem)later (nadat ik de 32 wekengrens passeerde) meer uitbundig.

Toen kwam de 42 ste week, en maakte mijn kind me duidelijk dat ze het niet goed had, het werd zo stil in mijn buik..

Naar het ziekenhuis, CTG, als door een wonder aangeraakt, sprong ze weer als nooit tevoren.. Nog maar weer afwachten..

2e kerstdag, 2001, weer was het stil, weer de onrust..Naar het ziekenhuis, geen springend kind, maar wel een hartje wat als een gek tekeer ging..

Weer wachten (het was per slot kerst :( ) ..derde kerstdag 2001, aan het CTG, geprimed, 42 weken zwanger..

Ineens hield haar hartje ermee op en werd het definitief stil in mijn buik..Ik moest nog bevallen, maar de weeën kwamen niet..

Wel voelde ik continu beweging, alsof ze er toch nog was..Slapen wilde ik niet, die nacht, bang..

Bang dat ik, als ik wakker werd, zou denken dat het ´slechts´ een nare droom was en dat ik dan wéér zou moeten beseffen dat het écht was..

Ik herken het, het niet willen slapen, het niet willen dromen, het toch willen dromen, weer even dichtbij..

Sterkte, een kind verliezen is het allerergste wat je, als moeder, kan overkomen..

Liefs, Mien

De grens tussen nachtmerrie en ultiem geluk is soms dun.

Commenting is not available in this weblog entry.