1

Ik zou naar de sportclub maar ik heb geen zin.
Ik sprak met mezelf af dat ik niet hoefde maar dat ik in ruil daarvoor dan wel iets leuks moest doen.
En niet mijn vrije dag verlummelen.
Dat is een raar fenomeen, dat verlummelen.
Het brengt relatief weinig op maar het is een sterke behoefte.
Niet aan het verlummelen zelf, natuurlijk niet zou ik bijna zeggen, maar aan het helemaal niets hoeven.
Wat er dan meestal op neer komt dat ik mijn tijd verlummel.
Kennelijk voelt iets doen op een bepaald niveau ook altijd als iets moeten.
Dat is niet altijd zo geweest. Geloof ik.

De jaren voor Thomas’ dood waren niet eenvoudig.
Het liep scheef en schever en ik kon bijna niets doen.
Het was alsof ik in een auto zat maar niet aan het stuur.
Op de bestuurder had ik weinig vat, hij reed zijn eigen richting in zijn eigen duizelingwekkende snelheid en was moeilijk te bereiken.
Ik kon er niet uit. Ik wilde er niet uit.
Wat er ook gebeurde, hoe weinig ik ook kon doen, ik bleef op mijn post.

Hij was psychotisch maar ik ga daar niet de details van vertellen. Gisteren zag ik ergens op het web een dagboekje van een meisje dat 30 jaar geleden zelfmoord had gepleegd.
En nu had haar zus dat dagboekje online gezet.
Dat vind ik erg.
Het kan geen kwaad en ik begrijp het ook wel. Zolang er nog flarden van iemand zijn, waargenomen worden, dan is ‘ie nog niet helemaal weg.
Maar toch. Dat ze dan je dagboek online zetten lijkt me vreselijk, ook al merk je d’r niks van.
Het is zoiets als die inboedeltjes die je op de rommelmarkt wel eens ziet.
Een grote koffer vol ansichtkaarten met persoonlijke tekstjes en Hartelijke Groeten van tante Emma.
Alleen om die reden al heb ik een tijdje geleden allerlei rommel weggegooid waarvan ik niet wil dat het na mijn dood gevonden wordt. Briefwisselingen, dagboekfragmenten, ansichtkaarten, hoppeta weg ermee!
Ik bedoel. Ik ben niet tegen het uiten van persoonlijke dingen, integendeel. Het persoonlijke kan als het oprecht is en goed geformuleerd van grote waarde zijn, maar je moet er wel zelf voor kunnen kiezen.
Vinnik.

(morgen verder)

Daar heb je helemaal gelijk in. Het is zoeken naar een balans, wat betreft persoonlijke dingen op internet zetten. best heel moeilijk, want ik begrijp het ook dat je een stukje van iemand die er niet meer is, wilt laten zien aan anderen. De manier waarop is voor iedereen anders en soms grensoverschrijdend.
Hoe jij het doet vind ik prachtig. De herinnering aan Thomas levend houden, steeds een klein stukje laten zien, en een stukje van jezelf, en dat verweven met kunst- dat laatste lijkt vanzelf bij jou te gaan, het is jouw manier, en dat is de absolute schoonheid ervan.

Dat is zeker waar…. zelf kiezen wat er over blijft is toch het beste…

Ik ben het roerend met je eens…. ik ga direct mijn dagboeken versnipperen!!

zo’n moot stukkie schrijven, dat vind ik nou sport…

Commenting is not available in this weblog entry.