Beetje flauw natuurlijk zo’n geamputeerd stukje.
Het is echt niet omdat niemand het mag weten.
Ik heb maar een paar geheimen en doorgaans weet ik daar zelf ook het fijne niet van.
Nee, ik wil gewoon de vermoeidheid aanvechten.

Niet het verdriet, waarvoor ik nu vatbaarder ben.
Herhaalde dromen van Thomas die niets met me te maken wil hebben.
Boos op me is.
Me afstoot.
Dromen waaruit ik diepdiepgrauw wakker word.
Dat soort dingen zijn vreselijk, maar ze hebben zo hun nut, en als het er in zit moet het toch ook ergens naar buiten kunnen.

Ook niet de moeheid zelf.
Ik moet gewoon rust nemen en mijn tijd goed indelen.
Op tijd naar bed, niet teveel hooi op de vork en, nou ja, van die saaie maar heel verstandige dingen.

Waar ik me wel tegen wil verzetten is de grauwsluier.
Waardoor ik moeier word dan strikt genomen.
Verdriet omslaat in nodeloze tobberijen.
En de dingen die ik leuk vind me zinloos voorkomen.

Ik haat die pikzwarte bril.
Ik raak er een beetje van in paniek.
Stel je voor dat ik de controle kwijtraak.
De controle die me tot nu toe zo goed geholpen heeft alles op een rijtje te houden.
Binnen de perken.

Tegelijkertijd is er de notie dat niet altijd alles binnen de perken past.
Nu ben ik bezig mijn tuinontwerp een beetje aan te passen. Wat meer ruimte voor het vrije veld.
Een beetje laten woekeren hier en daar.
Maar niet teveel, want van overwoekerde tuintjes wordt geen mens gelukkiger.

Fijn, zoveel tuincreativiteit, dat geeft licht en lucht.. Mijn dingen blijven vaak hangen ik ‘ik weet dat het beter is als ik nu…’ Maar de drempel over komen, ho maar.. ;-/

evenwicht, daar gaat het om, hetjuiste evenwicht vinden tussen opruimen en (laten) woekeren.

Zeekomkommertje, a hug to you! I understand the constant fight against the sense of loss so well.

It has to get better, it just has to, has to , has to!

Ik ben hier al even te lang niet geweest, wat erg jammer is want ik geniet altijd zo van jouw stukjes. Ze geven me weer energie, zelfs stukjes met een grauwsluier. Want die grauwsluier (her)ken ik veel te goed.
Mijn hele leven is even mooi, vrolijk en gezellig als altijd. Dat zie ik, herken ik aan het gedrag en de gebaren van mensen om mij heen, maar zelf zie ik het net niet zo scherp.

Die sluier hangt er voor. En ik wil die sluier wel wegtillen, maar hij zit als een soort permanente lens aan mij vast. Dus probeer ik maar wat mee te doen, zoals ik vroeger ook deed, maar dat valt niet mee met minder zicht.

Commenting is not available in this weblog entry.