2

Waarom ik in godsnaam zoiets uitgekozen had om aan te lijden? Nou, helemaal uit de lucht vallen kwam het niet. Het was namelijk een vorm van epilepsie die begon met stuiptrekkingen in de duim, die zich uitspreiden naar het hoofd. Je kon er bewusteloos van raken en een grote aanval krijgen.
Dat laatste was me nooit overkomen, maar sinds een tijdje had ik wel die vreemde stuiptrekkinkjes in mijn duim, en soms in mijn gezicht, en dan kon ik even niet praten en alles was raar in mijn hoofd.
Ik had het thuis wel eens gezegd maar het werd afgedaan als zenuwtrekjes.
Niets aan de hand.
Mijn onschuldige vermaak met de medische encyclopedie liep uit op een klein drama. Wekenlang heb ik gedacht dat ik een lintworm had.
Dat ik opgevreten zou worden.
Dat ik dood zou gaan.
En ik vertelde het aan niemand.

Pas na een tijdje bedacht ik dat een lintworm van twee meter zich niet onopgemerkt in mijn lichaam op kon houden. En die rare trekjes in mijn duim had ik nou ook weer niet zo vaak, het kon ook best vermoeidheid zijn.
Trouwens ik vond van wel veel meer kwalen dat ik ze misschien wel had. Als ik las over maagkwalen kreeg ik spontaan buikpijn. Als ik las over hartfalen werd ik spontaan benauwd.
Zo leerde ik mezelf te relativeren.
Het was voor het eerst dat ik de kracht van mijn geest voelde.
Hoe dezelfde kracht die mijn verbeelding volkomen op hol kon doen slaan hem ook weer tot stilstand kon brengen.

Pas toen ik achttien was en al het huis uit bleek ik inderdaad epilepsie te hebben.
Gewone epilepsie.
Gelukkig.

Gosh ... gewone epilepsie !

(:  (:  (:

Nou, het is inderdaad minder erg dan zo’n lintworm, maar tjee zeg…

Een beetje hypochondrisch zijn we allemaal wel. Ikzelf mankeer nooit echt iets, maar kan mij bij tijd en wijle wel heel druk maken om bijna niks.
Dan is zo’n echte kwaal weer heel geruststellend, zullen we maar zeggen…

Ach. Dit valt met medicijnen heel goed onder controle te houden.
Mijn gedachten in toom houden is vaak ingewikkelder :-)

Commenting is not available in this weblog entry.