Eén van de dingen die me erg bevallen aan mijn nieuwe huis is de magnolia in de achtertuin.
Omdat ik eenhoog zit kijk ik hem direct in de gulle kroon.
Elke dag worden de knoppen groter.
En de eerste bloemen zijn al uit.
Wat een genot!
Wat een belofte!

Maar dat niet alleen.
Het voelt als een verbond.
Geheel product van mijn geest natuurlijk, maar dat rot niet.
Een verbond kan best van één kant komen.
Sterker nog, dat zijn vaak de beste verbonden.
Kijk maar naar de gemiddelde religie.
Hoe sterk zoiets is en hoe lang dat mee gaat!
Daar kan de gemiddelde relatie nog een puntje aan zuigen.

Het huis waar ik 23 jaar met Thomas woonde had ook uitzicht op zo’n boom.
We keken hem precies zo in de kroon.
Hij heeft er gestaan van zijn geboorte tot zijn dood.
Het huis is onherkenbaar verbouwd, de boom zal ook wel aan de renovatie hebben moeten geloven.
In mijn geest heb ik de magnolia verbonden aan het leven van Thomas.
In deze boom leeft de vorige voort.
Ook het huis waarin Thomas altijd gewoond heeft.
En Thomas zelf.
Die heeft echt bestaan, ook al is zijn huis weg.
Zijn schooltje afgebroken.
Zijn sporen vervaagd.
Dat alles zegt die boom tegen mij.
Als hij staat te pronken.
In het lieve zonnetje.

Of in het vuile regentje.

nooit vergeten we hem….

Wat goed dat je deze verbondenheid voelt…magnoliabomen zijn voor mij ook een hoopgevend teken van een nieuw begin.

magnoliabomen zijn mijn lievelings. en zorgt nu ook voor jou voor herinnering.

Ik ben zo blij dat die boom er voor jou staat.
sporen vervagen misschien, maar toch duiken overall herinneringen op.

wat schrijf je toch prachtig.
x

Commenting is not available in this weblog entry.