Ik zat nog te denken.
Gek eigenlijk hoe makkelijk je jezelf met een garnaal identificeert. Alsof het niet volstrekt onooglijke, zelfs een beetje griezelige beesten zijn.
Volgens mij is dat een van de verbazingwekkendste eigenschappen van de mens. Het vermogen zichzelf te projecteren op alles wat maar los en vast zit.
Je hoeft ergens maar een suggestie van menselijk gedrag aan toe te kennen en hoppeta, daar gebeurt het wonder.
Je ziet jezelf.
En tegelijkertijd is het een beetje sneu.
Want daar waar je jezelf geprojecteerd ziet, zie je natuurlijk niet het eigenlijke ding.
Gelukkig is er ook het wonderlijke vermogen tot reflectie waardoor je de dingen juist nader kunt bekijken.
Moet je nagaan hoe ingewikkeld de wereld voor ons is.
Een wirwar van projecties en reflecties waarin het zelf vaak nauwelijks onderscheiden wordt van het andere.
Geen wonder dat er zoveel dolende zielen zijn.

Maar toch.
Juist door dat traploos in- en uitzoomen krijg je de beschikking over een flexibel perspectief.
Het maakt complexe sociale interactie mogelijk.
Inlevingsvermogen.
Het vermogen het zelf te relativeren.
Kennis van de wereld om ons heen.
Ach de hele santekraam eigenlijk.

Ik vraag me trouwens af of ik ooit nog een garnaal kan eten zonder aan die voorstelling te denken.

ze hebben ook van die oogjes!!!

Mmmmm, ze smaakten goed vanavond in tomatensaus met veel knoflook, van die grote ;)

Hahaha, ik herlees nu dit logje, en die eerste twee zinnen zijn heel komisch als je niet het verband met het logje ervoor kent.

Commenting is not available in this weblog entry.