Gisteren heb ik garnalen gegeten.
Van die grote.
En ik moest inderdaad aan de voorstelling denken.
En ook aan mezelf.
Ik als garnaal in de voorstelling die mijn leven heet.
De omgang met een getrouwde man gaat een garnaal niet in haar koude schilletje zitten, dat kan ik je wel vertellen.
Al is dat niet de reden dat ik weinig heb geschreven.
Volgens mij is het iets anders.
Volgens mij ben ik in de overgang.
De beruchte overgang die de meest verstandige vrouwen tot emotionele wrakken maakt.
Heb ik van horen zeggen.
Wel vooral van mannen dan, dat moet erbij.

Maar ik laat het er niet bij zitten.
Die overgang kan ik er best nog bij hebben.
Ik schaf me gewoon een paar vleugeltjes aan.
En dan hop: opvliegen maar!

zeekomkommers zijn gelukkig heel sterk…

ze zegge maar wat, en zien wrakken vliegen .... het komt en gelukkig gaat het ook weer weg (maar dat kan wel ff duren)
:)*

Tip 1: Geloof nooit wat mannen zeggen.
Aangezien ik een man ben levert dit direkt al een dilemma op.
Mooie foto van die (op)vliegende garnaal, maar de touwtjes zijn duidelijk zichtbaar. Wie trekt daaraan?
Wijsheid!

Kijk maar naar mij ...

grappig, dis niet erg

Blij weer iets te horen, zorg goed voor jezelf!

Pfffff… zullen we samen opvliegen?

Hee ik begin ook al te overgangen.

Maar nog geen emotioneel wrak. Moet goed, dat vind ik zelf dan he. Misschien denken de slachtoffers om me heen daar heel anders over.

Commenting is not available in this weblog entry.