Moe ben ik wel vaker, maar het chagrijn weet ik over het algemeen goed van mijn lijf te houden.
Zoniet vandaag.
Na het zoveelste akkefietje.
En je moet weten dat ik heel veel akkefietjes kan hebben.
Echt veel.
Het heten niet voor niets akkefietjes.
Lastig maar klein genoeg om het hoofd te kunnen bieden.
Ze van je af te schudden of in een hoek te drijven.
Eens in de zoveel tijd is er echter opstand der akkefietjes.
Ze hopen zich op in de hoek waar je ze onverschillig achterliet. En dan ineens, op een moment dat je weerstand laag is, pas ziek geweest ofzo, bespringen ze je.
De akkefietjes.
Op zich overkomelijke hinderlijkheidjes.
Met z’n allen bij mekaar een dijk van een frustratie.

Zo dacht ik vandaag hoe ik het ooit in mijn hoofd had gehaald te denken dat mijn werk zo leuk was.
Mijn werk is he-le-maal niet leuk.
Het is afgrijselijk.
Werkelijk afgrijselijk.

Zo erg is stemming dus.
Dat je ineens een hartgrondige hekel hebt aan dat waar je van houdt.
Dat je als een valse hond naar je collega’s wilt bijten.
Een schop tegen de vuilnisbak wilt geven.
Wat zeg ik, ik had die hele tent met alles wat er in zit zo de Maas in willen kieperen!

Nou maar dan kennen ze mij nog niet.
Die akkefietjes.
Niet om het een of ander hoor. Een mens mag best de pest in hebben op z’n tijd.
Maar ik hou er niet van dat de akkefietjes mij de baas worden.

Dus tralalala.
En morgen weer stralend op!

(En of het nog niet genoeg is, al dat gewauwel over akkefietjes, is er ook nog Post uit Canada. Een aflevering verzorgd door mijn schoonzus dus in het Engels en het gaat natuurlijk over het kindje dat met kerstmis geboren zou worden en waar we allen op wachtten.
Nou, hij kwam een dagje later en alles kwam meer dan goed.)

goed zo de zweep er over, ze moeten wel hun plaats weten die akkefietjes.

Is vandaag alweer tralalala begonnen?

helemaal tralalala :-)

*breed grijnzend op het werk*

Oh, that helps to know you fight against them as well. Beautiful description, Zeekomkommertje, and it gives me courage to just shake my body like a wet dog. Let them fly away! We are stronger!

(And never believe the akkefietjes that your work is anything but wonderful! Never!)

Love,
Pippa

Gavin is een poepie. (Dat heeft hij van z’n rare tante.)

xxxxxx

Nou, en een fatsoenlijke afkomst hebben ze ook al niet, die akkefietjes.

Zo Wikipedia:
“De etymologie van het woord is niet geheel duidelijk; hoewel de klank enigszins doet denken aan een soort onomatopee, is het waarschijnlijker dat het uit het Frans is afgeleid. Het verscheen in de geschreven taal in 1836 en had toen de betekenis van “een onaangenaam werkje”, afgeleid van het oudere woord aquavitje dat werd gebruikt als ironische verwijzing naar brandewijn, uit het Latijn aqua vitae, levenswater.[1]”

P.S: Gavin is inderdaad een poepie.

anneke het akkefietjesmonster…

ben je boos pluk een roos… zet m op je hoed! leeeet the sunshine in! goeie blije muziek dot wonderen, en wel meezingen!

kusjuh

Ik haaaat akkefietjes.

Commenting is not available in this weblog entry.