Ze hebben een manshoog bronzen beeld op de Euromast gezet.
Heb je ‘t al gezien?
Ik schrok me kapot een paar weken geleden.
Ik had er eerder al een zien staan bij de Kunsthal in de berm dus was er snel achter waar het om ging.
Maar toch.

Een paar dagen later zag ik er ook een staan op het Erasmus Medisch Centrum.
Ik vind het echt schokkend.
Een nachtmerrie bijna.
Dat er zomaar ineens op hoge gebouwen van die duistere figuren kunnen staan.

Had ik al eens verteld over mijn persoonlijke Bermudadriehoek? Waar ik elke dag langs fiets?
Het Erasmus MC, toen nog Dijkzigt, waar Thomas geboren is.
Een eindje verderop de gesloten afdeling van het Erasmus, waar hij een paar dagen heeft gezeten. En waar hij volgens mij het plan heeft opgevat om van de Euromast te springen.
Aan de overkant, er tussen in als het ware, de Euromast waar hij de dood vond.
Af en toe verlies ik mezelf daar onderweg naar mijn werk.
Nu staan er op twee hoeken van die mannen!
Hoog en van verre al zichtbaar.

Kijk.
Het zijn natuurlijk maar beelden, metaforen eigenlijk.
En daar kan je alle kanten mee op.
Het is niet persoonlijk, maar eigenlijk ook wel.
Het is naar nachtmerrieachtig, die roerloze gedaantes op die daken.
Ik kan het ook positief zien.
Deze mannen springen niet.
Daar gaat een soort geruststelling van uit.
Een soort bevriezing in de tijd.
Alsof het nooit gebeurd is.
Maar het is natuurlijk wel gebeurd.

Inmiddels heb ik de beelden van Antony Gormley van dichtbij bekeken. Ze liggen binnen en buiten bij de Kunsthal en ik fiets er elke dag langs.
Ik noem het de ‘lijkentuin’.
In zo’n geval is het credo: altijd het hol van de leeuw ingaan, hem in de ogen kijken, en overwinnen!
En zo geschiedde.
Ik hou niet van dit werk.
Het is me te grof, te lomp, te grauw.
Ik hou van kunst met lucht en humor en pijn mag daar ook best bij, maar niet louter.
Enfin.
Dit oranje ding beviel me wel.
En ik heb niet meer zo’n last van de man op de Euromast.

 

Ik zou me ook kapot zijn geschrokken van zo’n beeld, op die plek. Ik zag gisteren een programma hoe ze mensen met hoogtevrees ervan af wilden helpen door ze op een kistje op de Euromast te zetten. Ik kon eigenlijk alleen maar aan jouw zoon denken, en aan hoe ik daardoor alleen al nooit op de Euromast wil staan.

en weer dobberde de zeekomkommer een eindje vooruit…

Ik kan mij niet voorstellen wat je af en toe moet doorgaan. We leven met je mee. Over de lugubere beelden zal ik maar niets zeggen.
Heel veel sterkte met het verwerken met wat weer een nieuwe periode lijkt te zijn.

je bent zo moedig!

Gatttverrr wat naar! Ik zou er ook van schrikken als ik dit zou zien, en ik ken je verhaal alleen van het af en toe meelezen van je weblog.

Het is bijna alsof ze daar bij de Euromast niet weten wat er is gebeurd. Hoe kunnen ze in vredesnaam tot deze beslissing zijn gekomen??

...en wat ik nog toe wilde voegen is hoe knap ik het vind dat jij, oog in oog met al dat afschuwelijks, midden in je zwarte bermuda driehoek, het plaatje schoot dat je schoot; beeldschoon en perfect.

Wat leguber. Maar misschien is dat de bedoeling ofzo? Dat mensen erover nadenken, dat er veel mensen depressief zijn?

In ieder geval lijkt het me gruwelijk voor je. Dat je daar iedere dag langs moet. Brrr.

De tuinslang is mooi - echt een Zeekomkommer plaatje :-)

Commenting is not available in this weblog entry.