Soms als ik verdrietig ben, onthutsend hopeloos verdrietig, zoek ik naar woorden.
Wat is toch precies verdriet?
Waar bestaat het uit?
Waarom huil ik?
Maar ik weet het niet.
Het is iets dat al het andere wegdrukt.
Woorden zijn ervoor of erna.
Ik mis hem.
Ik weet me geen raad.
Ik ben moe.
Het zijn allemaal dingen die ik bedenk.

Ik heb er naar gezocht en vond omschrijvingen als overstroomd zijn, meegesleurd worden, verdrinken.
Verdriet als water komt inderdaad nog het dichtste bij denk ik.
Het doet me denken aan een versje van vroeger
er hoorde een spelletje bij dat ik niet begreep,
iets met een bepaalde beweging ofzo, ik weet het niet meer.
Ik hield van dat liedje omdat het me een onbestemd, niet onprettig gevoel van weemoed bezorgde.

de rivier de Rhone is een wilde vloed
ga je mee er over, kijk dan hoe dat moet
maar niet in de diepte kijken
kom we zijn aan wal

Nu, duizend jaar later brengt het ineens troost.

 

Het overspoelende van verdriet, ja, ik snap de associatie met water. Het doet me ook ergens aan de mythe van de veerman denken, die de zielen van overledenen naar ‘de overkant’ brengt. De enige troost die ik me kan bedenken, is dat we allemaal, ooit, naar die overkant gaan. En ergens hoop ik dan op een soort hereniging, met iedereen die je lief is. Alleen heb je daar in het hier en nu niet zoveel aan.

Ja, die tekst klopt.

Moet denken aan dit fijne lied van Arthur Umbgrove:

Ik geloof dat je altijd kan ontsnappen,
dat zwart water breekt,
Je kan altijd ontsnappen
eerst je handen, dan je hoofd
zwart water breekt

Ik wens je toe dat het je af en toe lukt om te ‘ontsnappen’ uit het zwarte water. Voor nu een grote virtuele knuffel.

water - moeras -land; het is de weg die je moet gaan (maar je komt eruit, daarvan ben ik overtuigd!)

Ik ben ook een watermens. Ik hou van de zee. Het bijzondere ervan is dat het alleen mooi is als je er op neerkijkt of overheen kijkt (ik ben geen duiker). Onder water is er geen lucht om te ademen, je kunt er niet leven. Jij bent onder water in je verdriet, de geluiden gedempt. Zon, lucht en leven ver weg. Je houdt je adem in, je ziel stevig onder je arm.
Op een dag kom je weer boven, en haalt diep adem. En zie je dat de zon schijnt.
Dat wens ik je toe.

...en kijk, in de liedjestekst is sprake van twee mensen met wie je oversteken moet:

‘‘De rivier de Rhône is een wilde vloed,
wil je oversteken, kijk dan hoe het moet.
Met z’n tweeën in galoppas naar de overkant,
en niet in de diepte kijken, hup we zijn aan land’‘.

Je hebt op deze mooie website geen twee, geen drie maar een veelvoud aan mensen die uiteindelijk -veel later pas- met je mee zullen zijn gegaan naar de overkant.

Je wordt gevolgd in je verdriet.

Hoe eenzaam je ook bent in je bodemloze verdriet; je bent niet alleen.

Anneke; wij zijn allemaal hier.

En die kolken die je mee kunnen zuigen. Willoos, krachteloos. Totdat je weer in een rustig stukje water komt. De poel waarin bespiegeld wordt en gewoon verder gedobberd. Met de zon op je gezicht.

“The ocean is the river’s goal,
a need to leave the water knows.”

Dat kan ik op mijn accordeon spelen.

Ja, water. Dat is een mooie. Hoewel het bij mij alleen kleine plasjes zijn, snap ik wel wat je bedoelt.

Ik ken het liedje niet, maar wat is die tekst mooi als je er over door gaat denken. Is het een kinderliedje?

Alsof je aan het strand staat en je tenen met het zeewater laat spelen, en dan plotseling vastgegrepen wordt door het water. En je weet niet wat er zich onder het oppervlak van het water bevindt. De paniek en nieuwsgierigheid tegelijk, dat is verdriet. Verdriet is een grensgeval van emoties denk ik.

Moeder en zoon

Er is ergens een vijver, schrijft Ovidius,
die ooit een moeder is geweest
‘zij smolt weg in tranen’, rouwend
om haar dood gewaande zoon

maar hij leefde nog - hij had de dood gezocht
door van een rots te springen, maar hij viel niet,
in de woorden van Ovidius: ‘zwevend werd hij
in de lucht een zwaan met witte veren’.

Die dingen gebeurden toen - soms was
de werkelijkheid zo ondraaglijk
dat er gebeurde wat niet kon.

Dit is alles wat wij weten: moeder en zoon
herenigd - je ziet in gedachten hoe een witte zwaan
wordt gewiegd door een vijver en je vraagt:
zou die vogel de rouw kennen van het water
en zou het water weten wie het wiegt.

Uit “Een man in de tuin”
Rutger Kopland

Dank voor de lieve reacties :*

En dat laatste gedicht Elisabeth, kende ik niet en ik moest er erg van huilen, maar wat is het mooi!

Lieve Anneke, het gedicht wordt ook voorgedragen op YouTube: http://www.youtube.com/watch?v=4nLfuxI103k Zo kwam ik gister per toeval bij dit gedicht en was ontroerd… Elisabeth

wat een prachtig gedicht…

‘de rivier de rhone’... deze schrijf ik bij in Oude Liedjes Die Ik Nooit Begreep!

‘Durre vierde ronde’ zong ik dapper toen ik een jaar of 8 was.
Alhoewel, dapper…

Ik vind jou dapper. En misschien komt het op hetzelfde neer, mee willen doen in omstandigheden die niet te begrijpen vallen.

Commenting is not available in this weblog entry.