Hoogvliet is een satelliet van Rotterdam.
Ik heb er gewoond tot mijn 18e.
Zo af en toe ga ik er kijken.
Hoe het erbij staat.
Het oude Hoogvliet is in 1934 geannexeerd door Rotterdam en is in de jaren vijftig enorm uitgegroeid. Vrijwel het gehele oorspronkelijke dorp werd afgebroken voor nieuwbouw.
Zo ontstond een heel nieuw plaatsje onder de rook van industrie en olieraffinaderijen voor de mensen die daar emplooi vonden.

Mijn vader werkte niet in de petrochemische industrie, maar kreeg bij de geboorte van mij, zijn vijfde kind, toch de gelegenheid er te gaan wonen.
In de stad was de flat waar mijn ouders met vier kleine kinderen woonden te klein.
De naoorlogse woningnood was nog niet volledig opgelost.
Dit was een buitenkans.
Een spiksplinternieuw huis met vier slaapkamers, twee tuintjes, en gelegen aan de rand van een park.
Luxe!

Eind jaren negentig is het relatief jonge Hoogvliet opnieuw voor een groot deel afgebroken.
Tussen 2001 en 2007 werd onder het motto ‘Hoogvliet vernieuwt’ een grootscheepse herstructurering uitgevoerd.
In de plannen was sprake van het merk ´Hoogvliet´.

Over ´t algemeen weet je dan wel hoe de zaken er voor staan.
Niet best dus.
De hele deelgemeente was aan moreel verval onderhevig.
De woningen, ooit zo riant en groen gelegen, waren nu te klein en oogden armoedig. Precies zo een wijk waar zogenaamde kansarmen komen te wonen.
Omdat de huren laag zijn.
En de eisen niet hoog.

Of het gelukt is ´Hoogvliet´ uit ´t slop te trekken weet ik niet.
Maar het ziet er in ieder geval heel nieuw uit.
Zoveel is zeker.
Ik reed op mijn fiets door onherkenbare wijken.
Maar de straten hadden nog dezelfde namen.
Namen die verwezen naar dingen die nog slechts in mijn hoofd bestaan.
De Mosoelstraat, daar stond mijn school, maar waar precies was nog moeilijk te traceren.
De Alsemstraat daar woonde mijn beste vriendin, met wie ik ooit de ergste ruzie kreeg.
O, en op de Lavasweg had je de Treffer, en de wasserette en de patatzaak. Dat was altijd zo´n vreselijk end lopen als je er op uitgestuurd werd om een vergeten boodschap te doen.

Hier of daar was nog een pleintje intact, een beeld of een clubhuis dat nog bestond.
De dingen eromheen totaal onherkenbaar.
In deze parallelle werkelijkheid reed ik langzaam richting mijn oude straat.
Zou het huis er nog zijn?

 

 

We hebben lang moeten wachten maar krijgen gelukkig wel een cliffhanger cadeau…
(‘best’ en ‘erg’ gaan wel vaker samen)

Ik heb ooit op de Venezuelaweg gewoond, dat is ook helemaal platgegooid. En op de Zalmplaat, dat staat er gelukkig nog allemaal.

Zou Zeekomkommer hier nog zijn? dacht ik toen ik op de link klikte. En jawel! Fijn!

eindelijk ik blijf kijken hoor

Ha!
Gelukkig zijn jullie er ook nog :-)

Commenting is not available in this weblog entry.