Afijn, over dichtbij en veraf kan je eindeloos stukjes schrijven.
Waar het eigenlijk om gaat, natuurlijk, is beweging.
Beweging is het voornaamste.

Emoties zijn vloeibaar als water.
Zelfs bij het grootste verdriet is er ook altijd de bijna kinderlijke omslag naar lachen, opluchting, genot.
Wie hierop vaart is een schip zonder kapitein.
Gedachten zijn als ijskristallen.
Je moet er mee op passen want ze kunnen je hele geestelijke huishouding bevriezen.
IJs waarop je steeds dezelfde rondjes schaatst.
Net zolang tot je, net als Donald Duck vroeger, met je eigen schaatsen een levensgevaarlijk wak uitzaagt.

Zo ‘eenvoudig’ is het.
Zorgen dat alles in beweging blijft.
Van A naar B, met een omweg, rechtstreeks, via een sluiproute. En alles daartussen.
En altijd maar weer.
En altijd maar weer.
En altijd maar weer.

 

Daar word je wel moe van vrouwtje.

ja, het is net zo vermoeiend als het klinkt :-)

Net als ademen. In. Uit. Het blijft maar in beweging, dat leven.
(net zoals mijn loopneus trouwens, hatsjoe!)

mooi mooi mooi mooi beschreven..

Gedachten zijn als ijskristallen.
Je moet er mee op passen want ze kunnen je hele geestelijke huishouding bevriezen.
IJs waarop je steeds dezelfde rondjes schaatst.
Net zolang tot je, net als Donald Duck vroeger, met je eigen schaatsen een levensgevaarlijk wak uitzaagt.

prachtig. hoe krijg je het verwoord. ik lees je stukjes altijd een paar keer en elke keer zie ik weer iets nieuws, moois.

Ik zie dat we ook al hetzelfde stripblaadje lazen…

Sur le pont, d’Avignon, on y danse, tout en rond.. altijd maar draaien, altijd in beweging, dat is het beste, heb ook ik gemerkt. Niet te lang stilstaan. Stilstaand water gaat altijd stinken.

Doet me denken aan dit liedje:

http://nl.youtube.com/watch?v=0jftFhb0xnU

Wat prachtig verwoord. Zeker als je de paar stukjes ervoor als aanloop meevoelt.

Commenting is not available in this weblog entry.