Het was voor het eerst dat ik hem als lijk droomde.
Hij zat tegen het aanrechtkastje in het nieuwe huis.
Zo een beetje in elkaar gezakt.
Ik moest daar zijn dus ik sjorde en sjouwde hem zo goed en zo kwaad als het ging een endje opzij.
Ik droomde heel expliciet dat hij gelukkig niet koud was.
Het was niet eng.
Geen tobberig sjouwen.
Meer een soort van mogelijk aan te treffen iets in de keuken.

Later droomde ik hem levend.
Het was slopend moeizaam.
Ik kon hem niet bereiken, hij leefde dwars door me heen als een spook.

Op zulke dagen ben ik blij dat ik ‘s ochtends naar mijn werk kan. Waar ik Dingen te Doen heb.
En waar mensen zijn die ook van die Dingen Doen.
Samen Dingen Doen is een groot geluk.
Al denk ik soms dat mijn dromen werkelijker zijn dan mijn wakkere leven.

 

Verwerken vraagt enorm veel energie en inderdaad, waken en slapen(dromen) zijn soms moeilijk te scheiden (hoeft ook niet altijd). Dit stukje met jou te mogen gaan, wordt een levensles. Dank, Anneke.

Door te blijven Dingen Doen zullen je dromen uiteindelijk veranderen. En daarmee ook je wakkere leven.
Net als AnamCara vind ik dat je het proces in ieder geval heel mooi onder woorden brengt…

ik ervaar dromen als het verwerken van dingen die je overdag niet helemaal uitkristalliseert. zo beschouwt is het te bevatten.

Dromen en de dingen die je denkt als je ‘s nachts wakker wordt, ze zijn vaak niet aangenama. Toch geven ze wel vaak de emotionele betekenis van gebeurtenissen aan.
Niettemin is het dan altijd een opluchting als de ochtend aanbreekt, inderdaad.

God, wat herkenbaar. Ik droomde ook dat mijn vriend M. leefde, maar onbereikbaar/niet te vinden was enz. En uiteindelijk droomde ik van hem in zijn kist. Misschien was dat het moment dat, naast mijn verstand, ook eindelijk mijn gevoel besefte dat hij dood was.

:***

ik ben blij dat wij hierdoor
leuke dingen samen kunen doen

Commenting is not available in this weblog entry.