Kom ik thuis op een onbewaakt moment, is de boom weg!
De boom waardoor ik geen gordijnen nodig had, mijn buren niet zag, ik wonend in het bos. De boom die de hele keuken vol zwarte en witte vlekjes toverde, wiegend in de wind.
Die boom.
Met man en macht, een kraan van 10 meter hoog, brullende zagen, ja met grof geweld hebben ze hem weg gehaald.

Nu ga ik zaadjes sparen.
Handenvol.
En straks laat ik ze vanaf mijn balkon allemaal in de nieuwe tuin dwarrelen.
Op een onbewaakt moment…

Ik geef toe het is een idioot, ontoereikend soort wraak.
Maar zonder dromen gedijt alleen bitterheid.

Misschien was de boom ziek, maar er zijn ontegenzeggelijk veel mensen met een hoge-bomen-fobie/allergie, die alles het liefste kaal zien.

Vreemd, hoe naakt je je kan voelen als een boom,een natuurlijke beschutting ineens weg is.. Succes met zaadjes dwarrelen!

lullig hoor…

Ziets voelt als een moord. Wat naar!
Het ultieme moment om op zoek te gaan naar het boekje “de gastvrije aarde” van Clarissa Pinkola Estes. Of nog eens lezen als je het al kent. liefs, Anne.

“Maar zonder dromen gedijt alleen bitterheid.”

Mooi gesproken, Zeekomkommertje. Kan je wel een zak eikels opsturen die je naar beneden kan strooien ;)

wat zonde!

ooit zijn wij omdat er een lieve appelboom stond verhuisd naar een ander huis.

Bomen zijn lief.

Een paar zaadjes bewaren, drogen en daarna in een potje binnen opkweken. En als ze ongeveer 20 cm. hoog zijn, ‘s nachts stiekem buiten planten. Een heel bos!

Commenting is not available in this weblog entry.