Op de Wilhelminapier was het druk. De zon scheen meedogenloos. Ik stak mijn arm uit om de Euromast tussen mijn duim en wijsvinger te nemen. Door het felle licht zag ik geen moer in het schermpje van mijn camera.
Op de gok nam ik een paar foto’s.
Ik voelde me rot.
Geprikkeld.
Wat stond ik nou eigenlijk te doen hier?

Toch was het goed.
De Euromast - elke dag opnieuw een hoofdrol in hetzelfde drama - werd ineens een ding.
Een doodgewoon ding.
Hij moest op de foto en hoe ik dat het beste kon doen.
Bij het ontbijt besprak ik met Nico vanaf welk punt ik de foto zou maken. We hadden het over de Euromast zonder het over Thomas te hebben. Alsof de Euromast een beetje losgeweekt was van zijn dood.
Gek genoeg moest ik hem benaderen om afstand te nemen.

Wat goed.

Ik vind je toch zo dapper! Zo sterk

(((lieve anneke)))

Ik vind de foto erg goed gelukt!

Wat ontzettend stoer van jou.

En nu je duim en wijsvinger naar elkaar toe brengen….kon het maar…

Ik vind het ook heel erg knap van je. Ik hoop dat het helpt om naar het grote ‘proe-proe’ gevoel te gaan.

zo goed gezegd…bewonderenswaardig!

Vanaf hoever is de Euromast zichtbaar? Dan kun je foto’s maken waarop je je vingers steeds verder naar elkaar toeknijpt.

Ik was even weg, maar heb me hier weer helemaal bijgelezen.En ik ben blij dat je standhoudt.

Zo is ie goed te behapstukken, in dat formaat, en misschien kun je visualiseren dat je ‘m fijnknijpt.. Goed dat het steeds meer zomaar een ding wordt, op zichzelf staand, ik vind het stoer en sterk en knap van jou. Liefs.

Zo dapper!

is het heel gek als ik trots op je ben?

Heft in eigen hand.

wow! i just discovered your site and i am drooling over the pictures you have here. i will have to start learning dutch just so i could read what you are writing and what they are all about! such lovely organic forms and beautiful colors.

Je bent een bijzonder(e) dappere vrouw!

Commenting is not available in this weblog entry.