Vannacht droomde ik voor het eerst over de Euromast.
Iets waar ik lange tijd voor gevreesd heb.
Maar het was niet eng.
Ik ging er op met iemand die ik net had ontmoet.
Hij schreef achterstevoren woorden in kleine schriftjes.
Dat was de reden dat hij me aantrok denk ik, en waarom ik hem vroeg met me mee te gaan.
Eerst liepen we tegen de richting op de snelweg.
Daarna stonden we in de lift.
Eenmaal boven verloor ik mezelf in een enorme drukte.
Het leek goddomme de metro op een maandagochtend wel.
Totaal gedesorienteerd en onverrichter zake ging ik weer naar beneden.
Even later werd ik wakker.

Precies zo ongeveer was het (behalve die drukte dan, want in tegenstelling tot de metro is de Euromast erg rustig op een maandagochtend).
Mijn beklimming van de Euromast.
Ik denk dat ik niet eerder had moeten gaan, maar ook dat het erg goed is geweest om te doen.
Hoewel ik er niet vond wat ik zocht kwam ik er als overwinnaar van af.

Ik wilde het al heel de tijd doen, omdat het zoiets is dat je wilt doen. De laatste stappen die iemand heeft gemaakt nabeleven.
Je proberen te verplaatsen.
Weet ik veel wat je je daar precies allemaal bij voorstelt.
Nou.
Dat is dus niet gelukt.
Ik kwam niet dichter bij Thomas’ laatste ogenblikken.
Domweg omdat het onvoorstelbaar is.
En blijft.
Ook als je in de lift staat.
Ook als je in de diepte staat te staren.
Wat er in iemand om moet gaan om met een aanloop over de rand te duiken.

(later verder)

tijdens een dagje Rotterdam onlangs viel me op dat je die mast haast niet kunt ontwijken, die steekt overal wel ergens zijn kop bovenuit. moest daarbij steeds aan je denken, over hoe moeilijk dat moet zijn

Ja, ik voel precies hetzelfde, kan er niet meer onbevangen naar kijken, vooral ook omdat Thomas niet de enige was. Denk niet dat ik er ooit nog opga. Je bent toch een soort superwoman voor mij.

voor mij ook!

Dat je het je niet kunt voorstellen is het enige dat ik me hierbij ook kan voorstellen.

Dat je nu pas over de Euromast droomt verbaast me. Ik had verwacht dat het ding obsessief in je dromen verscheen.

Wat ik nou zo mooi aan je vind is dat je pas bent gegaan toen je echt wilde gaan, (al wilde je waarschijnlijk helemaal niet hoeven gaan om die reden) en wilde je ook al wel eerder, maar ben je toen niet gegaan omdat je eigenlijk nog niet wilde.

Die beklimming heeft je denk ik meer gegeven dan misschien lijkt. Antwoorden/ nabeving/inleving heb je misschien niet gevonden daarboven, maar je hebt een hele grote stap gezet in je eigen leven. Vind ik tenminste.
En als je dat niet zo ziet heb je in ieder geval mijn bewondering, voor wat het waard is ;-)

Weet je dat ik hier wel eens kom lezen als ik op zoek ben naar moed en zin en ondanks-alles-toch-maar-verder? Wat ben je toch een bijzonder mens.

Het is heel moedig en moederlijk om in de voetstappen van je kind te lopen. Zeker in de laatste voetstappen die hij ooit genomen heeft. Wat hem bezielde, ja wat hem toch bezielde, dat zou mijn hart ook tot in het einde der tijden willen weten.

En ook ik bekijk die mast als een lelijk ding als ik in jouw stad ben, trouwens, omdat ik altijd aan jou en Thomas moet denken.

ieeeh eng hoor. Dat je t durfde….. Sas en ik hebben er onder gezeten op de maandagmiddag. Dat was wel fijn, maar ook al best heftig. Rozenblaadjes erbij. Nog in de tijd dat k er graag opging vanwege het uitzicht op de stad heb k er gefilmd. Van die beelden alleen al keert mn maag bijna om. Doe t je niet na, het is echt heel dapper. Nu ben jij weer de baas van die hoogte, want het ding kreeg je er niet onder :) Chapeau. Op de website van de nos kan je er altijd vanuit kijken, naar de wolken en de stad, niet naar beneden. Das wel tof. http://www.nos.nl/nosjournaal/weer/index.html

Succes xxx

Ik had hier een paar dagen geleden een reaktie staan die ik bij nader inzien heb gewist. Ik ben bang de verkeerde dingen te zeggen geloof ik. Ik heb enorme bewondering voor je en hoe je ermee omgaat, al kunnen wij niet in je binnenste kijken en natuurlijk je moeilijke momenten niet te zien krijgen. Een beetje zoals bij hem denk ik. Ik kan echt mijn best doen me in hem te verplaatsen, maar kom alleen maar tot de conclussie dat je ontzettend ongelukkig bent of geen heldere geest meer hebt. Dat moment, en nu….heftig. Daar kwam mijn eerdere reaktie uit voort, iets te emotioneel geschreven.

in je droom mocht je verder. en ik denk dat het goed voor je is. in plaats van verdringen laat je het toe.

en we zullen nooit weten wat er in iemand omgaat als hij over dat randje kijkt en besluit te vliegen als een vogel. zonder vleugels.

Net als Kaatje hierboven bang om de verkeerde dingen te zeggen, zeg ik: ik heb groot respect voor je dat je erop bent gegaan. En wat fijn dat dat resulteerde in een overwinningsgevoel.

Zelf moet ik ook altijd nog eens de Euromast op - de eerste en laatste keer (8 jaar geleden) had ik mijn eerste extreme aanval van hoogtevrees. Dat heeft jaren geduurd en nu is het helemaal weer weg. Alsof ook dat kan slijten.

Ik haat de Euromast dus ook - maar om volstrekt minieme dingen vergeleken bij jouw groot leed. Sinds dat ene moment van T. denk ik als ik de mast zie niet meer aan mijn eigen angsten maar aan die van jou.

Commenting is not available in this weblog entry.