In de trein was het onrustig.
Bij wijze van uitzondering deed ik mijn oortjes in.
Ik hou er niet zo van om ze onderweg in te doen, omdat je de wereld ermee buitensluit.
Maar nu in de trein was het wel fijn.
Het was mooie muziek. Troostrijk maar tegelijk ook treurig.
Dat hangt af van waar je gedachten zijn.
Naast me verscheen een trein.
Ik zag alleen het voorste stuk.
De hoge hondekop met de machinist en een klein stukje coupé.
Er zat één jongen.
Zijn gezicht was neerwaarts gericht.
Hij keek niet op.
De trein haalde ons niet in.

Een tijdje reden we zo gelijk op.
De jongen las.
Ik keek naar hem.
Het had Thomas kunnen zijn.
Het kwam me voor dat het zo was.
Dat dit nu onze werkelijkheid was.
In aparte treinen.
Hij naar binnen gericht, zich niet van de buitenwereld bewust.
En ik die naar hem keek.
Zo zou het voortaan zijn.

De trein verloor snelheid.
En ik huilde.
Ik deed net of mijn neus bloedde. Of ik niet merkte dat een enkeling hier en daar naar me zat te staren.
Ik had mijn oortjes op, ze waren er niet. Niet echt.
Echt dat waren Thomas en ik
ieder in onze trein.

Anneke,
Bij deze mijn virtuele zondagochtendtranen na het lezen van je stukje. In de hoop dat jij die dan tenminste minder hoeft te huilen. In de hoop dat gedeelde smart toch een beetje minder smart is.

drup, drup, drup…

Deed me een beetje denken aan het gedichtje van Willem Wilmink, Echtpaar in de trein.

Ik vind het mooi hoe je op deze manier beschrijft dat en hoe hij nog in je leven is. Want dat is hij. De tranen laten dat zien.

Een hele mooie en treffende vergelijking met de twee treinen…

Steeds weer kippenvel, Anneke…

Hij zal altijd met je mee reizen.

Ik ben er helemaal stil van.

Oh, Anneke toch…

Anneke *********

Kippenvel ook hier.

Heej das grappig zeg. Toen ik met thomas op een regenachtige nacht op zijn gezellige rood met gele zolderkamertje zat, hebben wet daar over gehad! Maar dan met metro’s. We zaten ieder in onze eigen metro, en op dat moment waren onze sporen naast elkaar. Zo was t in t leven, soms rijdt je samen op, en soms komt er een wissel en ga je weer ieder je eigen weg.

ja
stil van

Wat mooi geschreven Anneke, en tegelijkertijd huil ik met je mee. Jouw zoon hoort in dezelfde trein te zitten, tegenover je.

Commenting is not available in this weblog entry.