De zwarte banen op de vloer zitten daar al sinds Thomas een klein jongetje was. Hij speelde erop met zijn dinkeytoys en Lego. De stoelen en de tafel en de rest van het meubilair stonden op dit speelveld. Werden gebouwen bruggen bergen.

Na een tijdje keek hij er niet meer naar om.
En eerlijk gezegd was het ook wel een beetje druk patroon zo.
Dus ik aan het metamorfoseren. Of hoe je dat ook noemt.
Ja, toen er nog geen woonprogramma’s waren heette dat nog gewoon de boel opknappen. Maar een mens moet met haar tijd mee hè. Verouderd taalgebruik is een van de eerste signalen dat je niet meer zo goed meekomt.

Eerst kwam er tapijt overheen, en een metamorfose later nog een parketvloer en eigenlijk was ik die hele weg glad vergeten.
Totdat ik ging verhuizen.
Een fossiel uit een voorbije tijd. Een argeloze tijd.
Ach, als ik toch denk aan het meisje dat ik toen nog bijna was, en mijn onwetendheid van wat er nog boven m’n hoofd hing…...

Nu zal de weg onderdeel worden van het tijdelijke monument Iets dat ik hier in ga richten.
Het weekend van de 20e zal ik het openstellen. Schrijf maar vast op in je agenda. De invitatie komt nog.

dat sommige dingen ineens weer letterlijk voor je neus staan. Bizar he?

Wat er allemaal niet weggestopt wordt in de tijd….......

Merlijn wordt wild als hij dit ziet. ‘Een treinbaan!’

Je hebt letterlijk lagen weggehaald en het verleden naar bloot gelegd (een omgekeerde metamorfose??).
Ik kijk zo in mijn agenda naar de 20ste…

Spannend. Ik ben erg benieuwd naar het ‘iets’.

Heb Het in mijn agenda geschreven: “20 mei Iets” dus als ze me dan vragen; kan je 20 mei? Nee want dan heb ik Iets ;)

Lieve zeekomkommer, dat je vooraf niet weet wat het leven van je kind gaat brengen is wat ik elke keer denk bij het zien van de foto’s van de kleine Thomas, bij het zien van mijn eigen dochter. Het kleine kind zo lief, zo klein, zo zonder zorgen…. Dat lieve kind met zijn speelgoedcamera.
Ik moet zo vaak aan jou denken.

Je bent vreselijk dapper, dat je jezelf bloot stelt op deze manier. Dat wil ik je laten weten Ik deel je pijn. Op mijn manier. Ik schrijf. Ook op mijn manier, anoniem en veilig. De prijs die je gewonnen hebt is meer dan verdiend. Je raakt en geeft woorden aan gevoelens die moeilijk te verwoorden zijn.

Niets meer dan respect.

staat genoteerd…

Erg leuk om ‘Iets’ in het echt te kunnen zien.

hm, de 20e was al een gepland dagje Rotterdam, komt dus mooi uit, wacht de uitnodiging af….

kleine of grote Thomas, Lego of iets, tapijt of parket, als het speelveld maar speelveld blijft.

Ik hoop dat ik een beetje in de buurt ben.

Commenting is not available in this weblog entry.